Świąteczny obiad zamienił się w koszmar, ponieważ moja mama „zapomniała” talerza mojej córki z niewiarygodnego powodu.

Mama zapomniała talerza dla mojej córki na Boże Narodzenie, mówiąc, że nie ma go wystarczająco dużo, bo zaniepokoiła wnuczka. Tymczasem on dostał drugie. Nie powiedziałam ani słowa. Wzięłam nasze prezenty i wyszliśmy. O 21:47 tata napisał: „Termin do jutra”. Nie zrobiłam ani jednego zdjęcia.

Nazywam się Alex. Mam trzydzieści pięć lat, jestem kierownikiem wsparcia IT, starszym bratem o cztery lata, mężem Sarah i ojcem siedmioletniej Lily, którą adoptowałem, gdy miała trzy lata. Jestem tym, który etykietuje świąteczne bibułki, trzyma szufladę na baterie i pokazuje mi je wcześniej, mając składane krzesła w etui na laptopa. Nie piję dużo. Nie krzyczę.

Naprawiam Wi-Fi i chwiejne stoły. Moja rodzina mnie lubi, bo jestem pewna siebie. Boże Narodzenie u rodziców to rytuał: plastikowa pieluchomajtka starsza ode mnie, papierowa mapa z wyłupiastym okiem. Playlista mamy to ta sama płyta CD z 2008 roku. Mój brat, Nate, ciągnie późno swojego pieluchomajtka Maxa – szalonego dziadka. Mama nazywa go „moją małą mapą”, jakby reszta nas była recytatorami.

Idziemy, niosąc zapiekankę i ciasteczka. Ręka Sary spoczywa na ramieniu Lily. Lily podaje Napie zapakowany rysunek: patyczkowe figurki trzymają ręce na krzywym drzewie. Patrzy na mnie, jakby pytała: „Czy to w porządku?”. Uśmiecham się. „Idealnie”.

„Płaszcze z krzesła” – mówi mama, szepcząc. „Buty zdjęte. Podłogi były po prostu zajebiste”.

Tata zwraca się do mnie: „Pomóż mi z pieczenią, mistrzu.”

Lily zagląda do pokoju dziecięcego. Na stole stoi czerwony talerz, osiem talerzy i trzy sztućce. Zatrzymuje się. „Gdzie mam usiąść?”

„Obok mnie” – mówię.

„Wszyscy, do stołu!” Mama klaszcze. Stawia talerz przed Maksem, zanim jeszcze usiądzie. Już żuje, a druga osoba pomaga mu w oczekiwaniu na dodatek. Ściska go, jakby trzymał w dłoniach tylną część. Lily przesuwa tablet na krzesło i patrzy na podkładkę. Jest tam ani talerza, ani widelca – tylko pusty kwadrat z plamą po stopionym w zeszłym roku kapciu.

Mówię lekkim tonem. „Hej, mamo. Potrzebujemy miejsca dla Lily.”

Mama nie wygląda na zdenerwowaną. „Nie było dobrze. Zaskoczyła Maxa, pamiętasz?”

Sarah przyciska dłoń do miski. „Co?”

Nate wzrusza ramionami. „Trafiła w jego wieżę.”