Synowa zaprowadziła mnie do stołu w kuchni na weselu mojego syna. Uśmiechnęłam się, wyjęłam telefon i powiedziałam tylko sześć słów. Uśmiech syna zniknął, gdy zdał sobie sprawę, że jest już za późno.

Nigdy nie sądziłam, że ślub mojego syna będzie momentem, w którym przestanę być matką i stanę się w ich oczach kimś do wyrzucenia. Kieliszek do szampana wciąż trzymałam w dłoni, gdy jego narzeczona Belle odwróciła się do kelnerki i powiedziała na tyle głośno, by każdy stolik obok usłyszał: „Pomoc je w kuchni”. Nawet na mnie nie spojrzała, ale jej wzrok powędrował w stronę Elaine, mojej asystentki od ponad 30 lat, a potem obok niej, prosto przeze mnie, jakbym była tapetą.

Zaparło mi dech w piersiach, ale kręgosłup się zatrzymał. Kilku gości zachichotało. Niektórzy się skrzywili. Jedna kobieta spojrzała na swój talerz. A Zach, mój syn, chłopiec, którego wspierałam w żałobie, kolce i krachu giełdowym w 2008 roku, po prostu poprawiał spinki do mankietów i dalej rozmawiał z kuzynką Bel o funduszach hedgingowych.

Elaine wydawała mi się sztywna, z nieprzeniknioną miną. Skinęłam jej lekko głową. To nie była pierwsza zniewaga tego wieczoru. Wizytówka, na której widniało nazwisko Margaret Sinclair zamiast matki pana młodego. Brak mojego ulubionego szampana zastąpionego zrównoważonym różowym winem Belle. Fakt, że siedziałam dwa rzędy dalej na ceremonii, podczas gdy jej instruktorka spinningu wślizgnęła się do przodu.

Ale to było celowe i miałem dość. Odstawiłem szklankę, nietkniętą, na stół, sięgnąłem do kopertówki i schowałem się za kratownicowym murkiem ogrodu. Chłodny wiatr poruszył pobliskie krzewy lawendy. Wciąż słyszałem kwartet smyczkowy grający jakąś lekką jazzową wariację Cold Play. Wybrałem numer Victora.

Odebrał po drugim dzwonku, zawsze punktualny. „Anuluj kontrakt na 30 milionów dolarów, który mój syn miał ogłosić dziś wieczorem” – powiedziałem spokojnie jak chirurg. Zapadła cisza. „Maggie, słyszałaś mnie”. Powiedziałem, że to ja mogę ci to dać, a teraz muszę to zatrzymać. Victor nie pytał dlaczego. Nigdy tego nie robi. Dlatego mu ufam. „Rozumiem. Natychmiast powiadomię zarząd”. Rozłączyłem się.

Róże rosnące obok kratownicy zaczęły więdnąć od upału wczesnego lata. Zerwałem jedną. Zewnętrzne płatki były już miękkie i poobijane. Kwiat był piękny, idealny, równy, ale jego czas dobiegł końca. Wróciłem do stołu. Elaine dolała sobie kieliszka, ale go nie tknęła. Lekko wstała, gdy podszedłem. „Nic ci nie jest” – wyszeptałem, kładąc dłoń na jej ramieniu. „Będą teraz potrzebować twojej opanowania bardziej niż kiedykolwiek”. Oboje usiedliśmy, a potem rozpoczął się toast.

Zach wstał, stukając w kieliszek, a tłum szeptał na baczność. „Chcę po prostu podziękować wszystkim za przybycie” – powiedział, a jego uśmiech olśniewał w blasku ogrodowych lamp. „A szczególnie mojej mamie Margaret” – obserwowałam, jak się zawahał, moje imię wylądowało jak upuszczony widelec. Spodziewał się oklasków.

Zapadła cisza. Nawet kwartet się zatrzymał. Lekko przechyliłam głowę, na tyle, żeby złapać jego wzrok. Jego uśmiech zgasł. Spuścił wzrok, odchrząknął, a potem kontynuował: „Który, uh, pomógł uczynić ten dzień możliwym”. Pomógł, czas przeszły. Chłopiec, który kiedyś płakał w moją bluzkę po przegranej w małej lidze, teraz patrzył przeze mnie jak lustro bez odbicia.