Tej nocy… dowiedziała się o innej kobiecie.
Nie krzyczała ani się nie kłóciła. Po prostu siedziała cicho, płacząc…
tuląc się do brzucha całą noc.
Obiecałem jej, że to wszystko skończę… Wydymałem ją…
ale ona była już poważnie ranna.
Tej nocy zemdlała… Zawiozłem ją do szpitala, ale… było za późno…

„Przepraszam… Tak mi przykro… Och…”

Wokół rozległ się płacz.
Meera drżała, a jej głos się załamał.

„Moja córko… dlaczego musiałaś tak cierpieć…?
Moja córko… wybacz nam, że cię zawiedliśmy…”

Aryap pochylił się nad trumną, trzymając się drewnianej krawędzi, całe jego ciało drżało.

Och, myliłem się… Znienawidź mnie, jeśli chcesz. Przeklnij mnie.
Ale proszę… wybacz mi…
Pozwól mi zabrać cię do miejsca spoczynku…

Nagle trumna lekko się poruszyła:
lekkie, delikatne drgnięcie.
Ksiądz skinął uroczyście głową:

„Puść ją.”

Tragarze podeszli ponownie.
Tym razem, jakby zdjęto z nich niewidzialny ciężar,   bez wysiłku podnieśli trumnę  . Żałobne trąby zagrały żałobną melodię w deszczu, gdy procesja się rozpoczęła.

Aryap klęczała na zimnych, mokrych kafelkach, a jej łzy mieszały się z deszczem.
Serce jej zamarło, a echa jej przeprosin rozbrzmiewały bezustannie.
Żadne liźnięcie, żadne morze łez nie mogło cofnąć tego, co się już stało.

I do końca życia, w każdym śnie, w każdej ciszy…
obraz Aayi – z oczami pełnymi bólu – będzie go prześladował,
mówiąc mu, że są rany… że ona zna tylko proste „wiem”.

Wyobraź sobie, że zabierasz swoje dzieci do „najszczęśliwszego miejsca na ziemi”… i nigdy więcej ich nie widzisz. Latem 1985 roku dwoje siedmioletnich bliźniaków zniknęło bez śladu w Disney World.

Rodzina Rivera przybyła do Disney World 14 lipca 1985 roku z radością, jaką mogą przynieść tylko rodzinne wakacje. Ella kurczowo trzymała męża, Maela, za rękę, podczas gdy ich bliźniaki, Daniel i David, biegli przed nimi, z lekko przekrzywionymi czapeczkami Myszki Miki i balonami podskakującymi w rytm ich śmiechu.

Ten poranek był idealny. Bliźniaki objadały się lodami przed lunchem, ciągnęły ojca na przejażdżki, które – jak się obawiał – miały pozostać tajemnicą, i pozowały do ​​dziesiątek zdjęć, które Elea później robiła drżącymi rękami. Z nadejściem wieczoru słońce zachodziło, cienie wydłużały się, a park tętnił życiem rodzin oczekujących na październikową paradę.

To właśnie tam, niedaleko karuzeli, wszystko się zmieniło. Ella pamiętała, jak przez jakieś trzydzieści sekund szukała torebki. Kiedy podniosła wzrok, balony zniknęły. Chłopcy zniknęli.

Krzyczała swoje imiona, a jej głos łamał się histerycznie. Mael biegał we wszystkich kierunkach, pytając nieznajomych i chwytając ochroniarzy. Incydenty płynęły z głośników, opisując dwóch siedmioletnich chłopców o brązowych włosach, niebieskich oczach i identycznych koszulkach. Wszystkie podróże po Europie zostały wstrzymane. Przeszukano wszystkie łazienki. Do wieczora wakacje Rivery stały się narodową tragedią.

Minęły dni. Psy poszukiwawcze przeczesałyPod parkiem ręce przeszukiwały stragany, helikoptery przelatywały nad głowami. Bliźniaki po prostu zniknęły. Tak, łódź ratunkowa. Tak, wskazówki. Tak, pożegnania.

The years traпscυrrieroп leпtameпte.

Elepa maпtepiía zamroziła swój pokój w czasie: dwa małe łóżka z pościelą Spider-Mana, starannie ułożone zabawki, buty wciąż czekające pod drzwiami. Na każde urodziny piekła dwa ciasta. Na każde Boże Narodzenie wieszała dwie skarpety. Nadzieja stała się zarówno jej uwielbieniem, jak i karą.

Maпυel pogrążył się w poczuciu winy. Spędzał długie dni w fabryce, a potem po prostu odszedł. Tak, bez wyjaśnienia. Kolejny zniknął, nakładając się na poprzedni.

Detektywi nadal tropili nierozwiązywalne zaułki, z których nie było wyjścia. Napływały listy od nieznajomych, którzy twierdzili, że widzieli ich w Teksasie, Ohio i Meksyku. Wideofilmowcy składali fałszywe obietnice. I stopniowo sprawa chyliła się ku upadkowi, z pieczątką „nierozwiązana”.

Do 2013 roku.