Sześć lat temu moja siostra ukradła mojego narzeczonego-milionera – mężczyznę, którego miałam poślubić. Teraz, na pogrzebie mojej matki, weszła z nim, pokazując pierścionek z diamentem i powiedziała: „Biedna siostra, wciąż singielka w wieku 38 lat… Mam męża, pieniądze i rezydencję”. Uśmiechnęłam się, odwróciłam do niej i zapytałam: „Poznałaś mojego męża?”. Kiedy oddzwoniłam, uśmiech zniknął z jej twarzy – bo tak naprawdę mój mąż…

Zamiast tego kuzyni z New Jersey mamrotali przy ekspresie do kawy, koleżanka mojej matki ze studiów ocierała oczy chusteczką, sąsiedzi z naszej spokojnej ulicy w Massachusetts obejmowali mojego ojca i podawali mu zapiekanki, jakby żałobę można było składać warstwami, piec i odgrzewać.

Moja mama zawsze była spoiwem spajającym naszą rodzinę. Dorastała w robotniczej dzielnicy pod Bostonem i zbudowała życie z moim ojcem w skromnym, trzypokojowym domu w stylu kolonialnym na przedmieściach. Uczyła angielskiego w liceum aż do moich narodzin, a potem przelała tę miłość do opowieści na wieczorne rytuały i długie podróże samochodem. To ona nauczyła mnie siły i godności – nie poprzez wielkie przemówienia, ale poprzez cichy sposób, w jaki znosiła rozczarowania, nie pozwalając, by ją zahartowały.

Nawet po tym, jak przeprowadziłam się do własnego mieszkania w centrum Bostonu i zbudowałam karierę jako dyrektor ds. marketingu, dzwoniłam do niej prawie codziennie. Była moją powiernicą, doradczynią i największą cheerleaderką. Znała imiona moich współpracowników, których nigdy wcześniej nie poznała, i daty moich ważnych prezentacji. Kiedy dostałam awans, wysłała kwiaty do mojego biura z kartką z napisem: „Dla dziewczyny, która w drugiej klasie napisała książkę o fioletowym słoniu i nigdy nie przestała opowiadać historii”.

Osiem miesięcy przed pogrzebem, kiedy zdiagnozowano u niej raka trzustki w czwartym stadium, poczułam, że mój świat wywraca się do góry nogami.

Siedzieliśmy razem w gabinecie lekarskim – świetlówki świeciły za jasno, krzesła były za twarde, a plakaty na ścianach opisywały choroby, o których nigdy nie sądziłam, że się dowiem. Onkolog używał słów takich jak „agresywny” i „ograniczone możliwości”. Mama ścisnęła moją dłoń i skinęła głową, jakbyśmy rozmawiali o opóźnionym locie, a nie o jej długości życia.

W drodze do domu płakałam, aż ledwo widziałam drogę. Wyciągnęła rękę z fotela pasażera, położyła ją na mojej i powiedziała: „Rebecca, nie możemy wybrać wszystkich rozdziałów. Ale możemy wybrać, jak je przeżyjemy”.

Pomimo leczenia, badań klinicznych i specjalnych diet, wiedzieliśmy, że czas jest ograniczony. Mama z godnością przyjęła diagnozę, bardziej przejęta ciśnieniem krwi mojego ojca i moim poziomem stresu niż własnym bólem. Ostatnie tygodnie spędziła w spokoju, otoczona bliskimi w domu, w którym nas wychowała. Odeszła, trzymając mnie za rękę w środę po południu, po tym, jak wielokrotnie obiecywałam sobie, że „znajdę spokój” w swoim życiu.

„Nie perfekcja, kochanie” – powiedziała cienkim, ale pewnym głosem. „Spokój”.

Te słowa nadal brzmiały mi w uszach, kiedy spokój wydawał się ostatnią rzeczą, jaką mogłam zaznać.

Sześć lat wcześniej, gdy miałam trzydzieści dwa lata, moje życie wydawało się idealne na papierze.

Miałam karierę, przyjaciół, ładne mieszkanie w mieście z widokiem na Charles, które sprawiało, że ludzie mówili „Wow”, gdy wchodzili na mój malutki balkon. Ale czegoś mi brakowało. Pracowałam po sześćdziesiąt godzin tygodniowo, jadłam za dużo sałatek na wynos przy biurku i od czasu do czasu umawiałam się na randki, ale nic poważnego się nie zrodziło. Moje związki rozpadały się gdzieś między drugimi randkami a wakacjami, zawsze z niejasnych powodów, takich jak „wyczucie czasu” i „chemia”.

Potem poznałem Nathana Reynoldsa.

To było na gali charytatywnej, na którą zaciągnęła mnie moja koleżanka ze studiów, Allison – zbiórka funduszy dla jakiejś organizacji non-profit zajmującej się edukacją techniczną, z cichą aukcją i zbyt wieloma ludźmi, którzy potrafili odróżnić Chardonnay od Chablis. Allison wyszła za mąż za kogoś dobrego i wkroczyła w świat wieczorowych imprez i członkostw w klubach golfowych. Ja żyłam głównie w biznesowym stylu casual i kampaniach marketingowych. Spotkałyśmy się w połowie wieczoru, w pożyczonych sukniach i udając, że szampan jest wart swojej ceny.

„Becca, musisz poznać Nathana” – wyszeptała Allison, ciągnąc mnie za łokieć, gdy patrzyłam na bufet. „On jest dokładnie w twoim typie”.

Prawie przewróciłam oczami, słysząc określenie „twój typ” – jakby istniał taki typ mężczyzny, który nie zostawia mnie z nieodpowiedzianymi SMS-ami i pytaniami – ale wtedy go zobaczyłam.

Nathan był charyzmatyczny, tak jak niektórzy mężczyźni są szkoleni. Idealne zęby, starannie potargane ciemne włosy, garnitur, który zdecydowanie nie był z półki, i pewność siebie, która wypełniała pomieszczenie, nie sprawiając przy tym wrażenia nachalnego. Milioner technologiczny, który dorobił się fortuny w wieku trzydziestu sześciu lat, miał historię sukcesu, którą uwielbiają opisywać magazyny: chłopak z małego miasteczka nauczył się kodować, założył startup w akademiku, sprzedał go większemu graczowi i przeznaczył pieniądze na budowę nowej firmy, której celem jest „przełom w komunikacji”.

Uścisnął mi dłoń i spojrzał mi prosto w oczy, mówiąc: „Rebecco, to dla mnie przyjemność”. Po raz pierwszy od dawna poczułam się zauważona.

Nasza więź była natychmiastowa – a przynajmniej tak mi się wydawało. Rozmawialiśmy o sztuce, podróżach i ambitnych celach. Słuchał, kiedy opowiadałem o mojej pracy, zadawał przemyślane pytania o moje kampanie i wydawał się autentycznie pod wrażeniem, gdy opisywałem, jak przekształciłem podupadającą regionalną markę w markę o zasięgu ogólnokrajowym.

Po naszej pierwszej randce – późna rezerwacja w ekskluzywnej restauracji z widokiem na port, białe obrusy, świece i sommelier, który wymawiał każde francuskie słowo tak, jakby je wymyślił – zadzwoniłem do mamy i powiedziałem jej, że poznałem kogoś wyjątkowego.

„Brzmi wspaniale” – powiedziała ciepłym głosem przez telefon. „Pamiętaj tylko, że nawet wspaniali mężczyźni są ludźmi, dobrze?”

Nasza relacja rozwijała się błyskawicznie. Weekendowe wypady na Martha’s Vineyard, loże w filharmonii i kameralne kolacje stały się naszą codziennością. Nathan był troskliwy i hojny, zawsze przynosząc przemyślane prezenty, jak choćby podpisane pierwsze wydanie autora, o którym kiedyś wspominałam, albo szalik z butiku, który znalazł podczas podróży służbowej, bo „przypomniał mu o mnie”.

Po osiemnastu miesiącach związku, podczas prywatnej kolacji na jachcie w zatoce w Bostonie, gdy światła miasta lśniły w wodzie niczym cekiny, Nathan oświadczył się Allison, wręczając jej pięciokaratowy pierścionek z diamentem, który, gdy później zobaczyła, wprawił Allison w osłupienie.

Powiedziałem „tak” bez wahania.

Moi rodzice byli zachwyceni, zwłaszcza mama, która od razu zaczęła wyobrażać sobie idealny ślub. Nathan miał środki, by spełnić każde marzenie o ślubie. Eleanor nalegała, żebyśmy się nie powstrzymywali.

„Czekałaś tak długo” – powiedziała, przeglądając magazyny ślubne przy kuchennym stole moich rodziców z entuzjazmem, który przeczył jej pogardzie dla wszystkiego, co ekstrawaganckie. „Robimy to dobrze. Rzeźba lodowa, jak należy”.

Potem była moja młodsza siostra Stephanie.

Była ode mnie młodsza o zaledwie dwa lata i zawsze żyła tak, jakby grała w serialu, w którym my wszystkie byłyśmy statystkami. Jako dzieci byłyśmy sobie bliskie, tak jak siostry, gdy dzielą pokój i łazienkę, a matka nalega, żebyśmy „mówiły sobie prawdę”. Ale zawsze istniała rywalizacja.

Stephanie zawsze pragnęła tego, co ja. Od zabawek, przez przyjaciół, po uwagę. Jeśli dostałam Barbie Baletnicę, chciała Barbie Baletnicę i Barbie Konia. Jeśli zaprzyjaźniłam się z kimś w szkole, nagle musiała umówić się z nim na piżamową imprezę. Kiedy do domu dostawałam same piątki, flirtowała z moimi nauczycielami na zebraniach rodzicielskich, udając „tę czarującą”. Jeśli coś osiągnęłam, musiała mi dorównać, a nawet przewyższyć.

Mama zawsze starała się zachować pokój, poświęcając każdemu z nas szczególny czas i uwagę. „Jesteś moim pierwszym cudem” – mawiała, kiedy razem piekłyśmy ciasteczka. „A ty jesteś moją petardą” – mówiła Stephanie, kiedy tańczyła w salonie. Ale nawet wspólne pochwały nie mogły wymazać niewidzialnej tablicy wyników, którą Stephanie prowadziła.

Pomimo naszej historii, wybrałam Stephanie na moją druhnę.

Mama mówiła, że ​​to nas do siebie zbliży, a ja chciałam wierzyć, że jako dorośli, przekroczyliśmy już dziecięcą zazdrość.

Kiedy przedstawiłem Stephanie Nathanowi podczas rodzinnego obiadu, obsypała go komplementami.

„Nathan, twój krawat jest idealny” – zaszczebiotała, dotykając jedwabiu na jego piersi. „Rebecca zawsze miała okropny gust, aż do teraz”.

Zauważyłam, jak dotykała jego ramienia, śmiejąc się z jego żartów, pochylając się trochę za blisko, gdy nalewał wino, ale uznałam to za zwykłą, czarującą Stephanie. Zawsze była „na topie” w towarzystwie nowych osób, podkręcając uśmiech, gdy tylko ktoś był obecny.

Nasze przyjęcie zaręczynowe odbyło się w domu moich rodziców w stylu kolonialnym. Stephanie pomagała mamie w dekoracjach, wieszając lampki choinkowe na podwórku i układając kwiaty w słoikach, bo Pinterest uznał to za gustowne w tamtym roku. Przez cały wieczór przyłapałam Stephanie na obserwowaniu Nathana przez pokój – jej wzrok zatrzymał się na chwilę za długo.

Ale gdy nasze oczy się spotkały, ona szybko się uśmiechnęła, uniosła kieliszek w moją stronę i powiedziała bezgłośnie: „Tak bardzo się cieszę twoim szczęściem”. Chciałam uwierzyć w te słowa, więc uwierzyłam.

Później tego wieczoru, gdy goście wychodzili, matka odciągnęła mnie na bok w kuchni.

„Rebecco, kochanie, zauważyłam, że Stephanie jest całkiem zauroczona Nathanem” – powiedziała ostrożnie, układając kieliszki do szampana w zlewie. „Bardziej, niż się spodziewałam”.

„Ona po prostu jest miła, mamo” – odpowiedziałam, płucząc talerze. „Poza tym, spotyka się z tym przedstawicielem firmy farmaceutycznej, Brianem”.

Matka skinęła głową, ale nie wyglądała na przekonaną.

„Tylko uważaj, kochanie” – powiedziała. „Wiesz, jak twoja siostra potrafi się zachowywać, kiedy masz coś, co ją zachwyca”.

Pocałowałem ją w policzek i zapewniłem, że wszystko jest w porządku.

„Jesteśmy już dorośli, mamo” – powiedziałam. „Stephanie cieszy się moim szczęściem. Jestem tego pewna”.

Jak bardzo się myliłem.

Jakże boleśnie i niszczycielsko błędne.

Trzy miesiące przed naszym ślubem zaczęłam zauważać subtelne zmiany u Nathana.

Zaczął pracować później, często odpisując na SMS-y o nietypowych porach pod pretekstem klientów zagranicznych. Nasze regularne piątkowe randki były często przekładane z powodu „nagłych spotkań”. Kiedy byliśmy razem, wydawał się rozkojarzony, ciągle zerkał na telefon i poświęcał naszym rozmowom jedynie niewielką uwagę.

Bardziej niepokojące było to, że zaczął krytykować rzeczy, które kiedyś we mnie kochał.