Sześć lat temu moja siostra ukradła mojego narzeczonego-milionera – mężczyznę, którego miałam poślubić. Teraz, na pogrzebie mojej matki, weszła z nim, pokazując pierścionek z diamentem i powiedziała: „Biedna siostra, wciąż singielka w wieku 38 lat… Mam męża, pieniądze i rezydencję”. Uśmiechnęłam się, odwróciłam do niej i zapytałam: „Poznałaś mojego męża?”. Kiedy oddzwoniłam, uśmiech zniknął z jej twarzy – bo tak naprawdę mój mąż…

Zamiast tego kuzyni z New Jersey mamrotali przy ekspresie do kawy, koleżanka mojej matki ze studiów ocierała oczy chusteczką, sąsiedzi z naszej spokojnej ulicy w Massachusetts obejmowali mojego ojca i podawali mu zapiekanki, jakby żałobę można było składać warstwami, piec i odgrzewać.

Moja mama zawsze była spoiwem spajającym naszą rodzinę. Dorastała w robotniczej dzielnicy pod Bostonem i zbudowała życie z moim ojcem w skromnym, trzypokojowym domu w stylu kolonialnym na przedmieściach. Uczyła angielskiego w liceum aż do moich narodzin, a potem przelała tę miłość do opowieści na wieczorne rytuały i długie podróże samochodem. To ona nauczyła mnie siły i godności – nie poprzez wielkie przemówienia, ale poprzez cichy sposób, w jaki znosiła rozczarowania, nie pozwalając, by ją zahartowały.

Nawet po tym, jak przeprowadziłam się do własnego mieszkania w centrum Bostonu i zbudowałam karierę jako dyrektor ds. marketingu, dzwoniłam do niej prawie codziennie. Była moją powiernicą, doradczynią i największą cheerleaderką. Znała imiona moich współpracowników, których nigdy wcześniej nie poznała, i daty moich ważnych prezentacji. Kiedy dostałam awans, wysłała kwiaty do mojego biura z kartką z napisem: „Dla dziewczyny, która w drugiej klasie napisała książkę o fioletowym słoniu i nigdy nie przestała opowiadać historii”.

Osiem miesięcy przed pogrzebem, kiedy zdiagnozowano u niej raka trzustki w czwartym stadium, poczułam, że mój świat wywraca się do góry nogami.

Siedzieliśmy razem w gabinecie lekarskim – świetlówki świeciły za jasno, krzesła były za twarde, a plakaty na ścianach opisywały choroby, o których nigdy nie sądziłam, że się dowiem. Onkolog używał słów takich jak „agresywny” i „ograniczone możliwości”. Mama ścisnęła moją dłoń i skinęła głową, jakbyśmy rozmawiali o opóźnionym locie, a nie o jej długości życia.

W drodze do domu płakałam, aż ledwo widziałam drogę. Wyciągnęła rękę z fotela pasażera, położyła ją na mojej i powiedziała: „Rebecca, nie możemy wybrać wszystkich rozdziałów. Ale możemy wybrać, jak je przeżyjemy”.

Pomimo leczenia, badań klinicznych i specjalnych diet, wiedzieliśmy, że czas jest ograniczony. Mama z godnością przyjęła diagnozę, bardziej przejęta ciśnieniem krwi mojego ojca i moim poziomem stresu niż własnym bólem. Ostatnie tygodnie spędziła w spokoju, otoczona bliskimi w domu, w którym nas wychowała. Odeszła, trzymając mnie za rękę w środę po południu, po tym, jak wielokrotnie obiecywałam sobie, że „znajdę spokój” w swoim życiu.

„Nie perfekcja, kochanie” – powiedziała cienkim, ale pewnym głosem. „Spokój”.

Te słowa nadal brzmiały mi w uszach, kiedy spokój wydawał się ostatnią rzeczą, jaką mogłam zaznać.

Sześć lat wcześniej, gdy miałam trzydzieści dwa lata, moje życie wydawało się idealne na papierze.

Miałam karierę, przyjaciół, ładne mieszkanie w mieście z widokiem na Charles, które sprawiało, że ludzie mówili „Wow”, gdy wchodzili na mój malutki balkon. Ale czegoś mi brakowało. Pracowałam po sześćdziesiąt godzin tygodniowo, jadłam za dużo sałatek na wynos przy biurku i od czasu do czasu umawiałam się na randki, ale nic poważnego się nie zrodziło. Moje związki rozpadały się gdzieś między drugimi randkami a wakacjami, zawsze z niejasnych powodów, takich jak „wyczucie czasu” i „chemia”.

Potem poznałem Nathana Reynoldsa.

To było na gali charytatywnej, na którą zaciągnęła mnie moja koleżanka ze studiów, Allison – zbiórka funduszy dla jakiejś organizacji non-profit zajmującej się edukacją techniczną, z cichą aukcją i zbyt wieloma ludźmi, którzy potrafili odróżnić Chardonnay od Chablis. Allison wyszła za mąż za kogoś dobrego i wkroczyła w świat wieczorowych imprez i członkostw w klubach golfowych. Ja żyłam głównie w biznesowym stylu casual i kampaniach marketingowych. Spotkałyśmy się w połowie wieczoru, w pożyczonych sukniach i udając, że szampan jest wart swojej ceny.

„Becca, musisz poznać Nathana” – wyszeptała Allison, ciągnąc mnie za łokieć, gdy patrzyłam na bufet. „On jest dokładnie w twoim typie”.

Prawie przewróciłam oczami, słysząc określenie „twój typ” – jakby istniał taki typ mężczyzny, który nie zostawia mnie z nieodpowiedzianymi SMS-ami i pytaniami – ale wtedy go zobaczyłam.

Nathan był charyzmatyczny, tak jak niektórzy mężczyźni są szkoleni. Idealne zęby, starannie potargane ciemne włosy, garnitur, który zdecydowanie nie był z półki, i pewność siebie, która wypełniała pomieszczenie, nie sprawiając przy tym wrażenia nachalnego. Milioner technologiczny, który dorobił się fortuny w wieku trzydziestu sześciu lat, miał historię sukcesu, którą uwielbiają opisywać magazyny: chłopak z małego miasteczka nauczył się kodować, założył startup w akademiku, sprzedał go większemu graczowi i przeznaczył pieniądze na budowę nowej firmy, której celem jest „przełom w komunikacji”.

Uścisnął mi dłoń i spojrzał mi prosto w oczy, mówiąc: „Rebecco, to dla mnie przyjemność”. Po raz pierwszy od dawna poczułam się zauważona.