TATA obiecał SIOSTRIE mój dom na plaży za 2 miliony dolarów. Przeżyła szok, kiedy przyjechała ciężarówkami przeprowadzkowymi.

Siedem miesięcy rodzinnych kolacji, podczas których Jennifer siedziała naprzeciwko mnie, uśmiechała się i pytała o moje małżeństwo, podczas gdy ona spała z Derekiem w tym samym łóżku, które zamówiłam specjalnie do naszej głównej sypialni.

Przez siedem miesięcy mój ojciec chwalił Jennifer za to, że w końcu uporządkowała swoje życie, podczas gdy ona systematycznie niszczyła moje.

Odkrycie nastąpiło nie z powodu podejrzliwego zachowania czy wyrzutów sumienia, ale za sprawą kontrahenta, z którym współpracowałem i który zobaczył ich w restauracji dwa miasteczka dalej — Derek trzymał rękę na jej udzie, oboje śmiali się, jakby coś wygrali.

Natychmiast złożyłam pozew o rozwód.

Wszystko przebiegło sprawnie, bo byłam na tyle mądra, że ​​miałam podpisaną umowę przedmałżeńską, której prawnik Dereka nie mógł tknąć.

Nie zdrada Dereka mnie zszokowała. Patrząc wstecz, widziałam, że zawsze był słaby, bardziej pociągał go mój sukces niż ja sama. To, co zburzyło coś fundamentalnego, to reakcja mojego ojca, kiedy powiedziałam mu, co zrobiła Jennifer.

„Rebecco, zawsze byłaś taka niezależna” – powiedział w swoim gabinecie – tym samym pokoju, w którym niechętnie podpisał moje dokumenty dotyczące pożyczki studenckiej, bo uważał, że kobiety nie potrzebują dyplomów z zarządzania. „Jennifer potrzebuje większego wsparcia. Całe życie się męczyła. Może gdybyś częściej zostawała w domu, zamiast ciągle pracować, Derek nie szukałby pomocy gdzie indziej”.

Słowa te zawisły w powietrzu niczym trucizna.

Mój ojciec, który dał Jennifer wszystko – płacił za jej czynsz, gdy miała dwadzieścia kilka lat, kupił jej trzy samochody, które rozbiła, sfinansował dwie nieudane próby założenia firmy – teraz sugerował, że to ja doprowadziłam mojego męża do łóżka mojej siostry poprzez „zbrodnię” zawodowej ambicji.

Ale ta rozmowa nie jest niczym w porównaniu z tym, co wydarzyło się trzy miesiące później podczas niedzielnego obiadu.

Przestałem chodzić na te rodzinne spotkania, ale mój ojciec zadzwonił specjalnie, żeby mnie poprosić o przyjście, mówiąc, że ma ważne wieści do przekazania.

Powinienem był wiedzieć lepiej.

Jennifer już tam była, kiedy przyjechałem, siedząc na tym, co kiedyś było moim krzesłem przy stole, ubrana w sukienkę, którą rozpoznałem jako tę, którą zostawiłem, wyprowadzając się z domu, który dzieliłem z Derekiem. Mój ojciec stał na czele stołu z tym zadowolonym z siebie wyrazem twarzy, który nosił, gdy myślał, że „rozwiązuje problemy”.

„Cieszę się, że mogliście tu być” – zaczął, nalewając wino, jakby to było święto. „Myślałem o tym, jak pomóc tej rodzinie się uleczyć i myślę, że znalazłem rozwiązanie”.

Żołądek ścisnął mi się ze strachu.

„Rebecco, świetnie sobie poradziłaś. Lepiej, niż się spodziewałam. Szczerze mówiąc, ten twój dom na plaży jest piękny, ale zdecydowanie za duży dla jednej osoby. Tymczasem Jennifer wciąż próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości i myślę, że potrzebuje nowego początku w inspirującym miejscu”.

Wpatrywałem się w niego, nie mogąc zrozumieć tego, co słyszałem.

„Więc postanowiłem” – kontynuował, niczym król rozdzielający ziemie – „że Jennifer powinna dostać dom na plaży. Ty możesz znaleźć coś mniejszego, bardziej praktycznego. Jesteś dobry w tym biznesie nieruchomości. Wrócisz do formy”.

Nastąpiła absolutna cisza.

Jennifer patrzyła w dół, na talerz, ale widziałem, że w kącikach jej ust błąka się delikatny uśmiech. Ojciec patrzył na mnie wyczekująco, czekając na mój protest, żeby móc mi wygłosić wykład o rodzinie i poświęceniu.

Zamiast tego zrobiłem coś, co zaskoczyło nawet mnie samego.

Wziąłem kieliszek wina, wziąłem duży łyk i się uśmiechnąłem.

„To ciekawy plan, tato” – powiedziałem spokojnie, odstawiając szklankę z precyzją i opanowaniem. „Jest tylko jeden drobny szczegół, który powinieneś rozważyć”.

Na jego twarzy malowało się zdziwienie, gdy zauważył mój brak oporu.

„Dom jest na moje nazwisko. Tylko na moje. Kupiłem go za własne pieniądze, zaprojektowałem go według własnej wizji, a ty nie masz absolutnie żadnego prawa, żeby go komukolwiek oddać”.

Wstałam i wygładziłam spódnicę.

„Ale proszę, składaj dalej obietnice, których nie możesz dotrzymać. Nie chciałbym przerywać twojej małej fantazji o potędze”.

Gdy szedłem w stronę drzwi, usłyszałem za sobą głos mojego ojca.

„Rebecco Anne Morrison, jeśli wyjdziesz przez te drzwi, nie oczekuj ode mnie żadnego spadku. Oddam wszystko twojej siostrze”.

Odwróciłam się, a wyraz mojej twarzy musiał go zaniepokoić, bo zrobił krok do tyłu.

„Tato, przestałam oczekiwać od ciebie czegokolwiek, kiedy miałam szesnaście lat, a ty powiedziałeś mi, że powinnam rzucić studia i znaleźć męża. Wszystko, co mam, zdobyłam bez ciebie. Różnica między mną a Jennifer polega na tym, że nigdy nie potrzebowałam twoich pieniędzy. Ale jest coś, o czym oboje powinniście pomyśleć: Jennifer powinna być bardzo ostrożna, wprowadzając się do domu, który do niej nie należy. Sprawy mogą się skomplikować, gdy ludzie próbują zabrać coś, co do nich nie należy”.

Zostawiłem ich tam siedzących – mojego ojca jąkającego się i Jennifer, której uśmiech w końcu zniknął, zamieniając się w coś, co wyglądało na niepewność.

Żadne z nich nie rozumiało, że nie jestem już tą samą dziewczyną, która szukała ich aprobaty, która wyginała się w różne kształty, by zdobyć miłość, która zawsze była warunkowa.

Prawdziwa gra dopiero się zaczynała i byłem jedynym graczem, który znał wszystkie zasady.

Tydzień po tej fatalnej kolacji mój ojciec dzwonił do mnie siedemnaście razy.

Nie odpowiedziałem dokładnie na żadne z nich.

W ciągu czterdziestu ośmiu godzin Jennifer wysłała SMS-y, których treść zmieniała się z przeprosin na oskarżenia.

Pierwszy z nich brzmiał:

„Tata mówi, że zachowujesz się nierozsądnie.”

Ostatni powiedział: