Tata potajemnie przekazał firmę mojej siostrze – a potem zaczęły się od nich telefony pełne paniki

Pozwoliłem jej się przytulić. Jej perfumy były inne, lżejsze, kwiatowe, nie te same piżmowe olejki, których używała, kiedy wyjechała do Pragi tyle lat temu.

„Wyglądasz bardzo typowo Minneapolis” – zadrwiła, zerkając na moją dopasowaną marynarkę.

Uśmiechnęłam się krzywo. „A ty wyglądasz bardzo jak Harper”.

Usiedliśmy. Stół w jadalni wyglądał tak samo jak zawsze: mahoniowy, z trzema lekko nierównymi nogami załatanymi taśmą klejącą od spodu. Tata odmówił wymiany. „Nadal stoi” – zawsze powtarzał. Ale dziś wieczorem coś było nie tak.

Kolacja rozpoczęła się od zwykłej pogawędki. Harper podróżowała po Lizbonie, Bali, jakimś nadmorskim miasteczku we Włoszech. Wspomniała o fotografowaniu ślubu w Toskanii i o wyjeździe artystycznym, gdzie malowała na płótnie rozciągniętym na drzewach oliwnych. Moja mama chłonęła każde jej słowo.

„To musiało być magiczne” – szepnęła mama, dolewając sobie wina.

Prawie się nie odzywałem, tylko żułem, połykałem, uśmiechałem się, kiedy trzeba. A potem w połowie deseru przyszło. Kruche jabłko. Oczywiście.

Tata odchrząknął. „Od poniedziałku” – powiedział. „Harper dołączy do Rone Build”.

Mrugnęłam. „Dołączyć jak?”

„Będzie naszą nową dyrektor ds. rozwoju kreatywnego” – kontynuował. „Będzie kierować działaniami rebrandingowymi, prezentacjami, aktualizacjami strony internetowej i wizualizacjami w mediach społecznościowych. Potrzebujemy nowoczesnego wizerunku”.

Spojrzałem na Harper. Uśmiechnęła się promiennie, a potem wzruszyła ramionami, jakby to nie było nic wielkiego.

„To wspaniale” – powiedziałam powoli, starając się nie zagłuszyć głosu.

„Ma naturalne oko do designu” – dodał tata. „A klienci uwielbiają jej energię”.

Oczywiście, że tak. Dziesięć lat. Dziesięć lat zasypanych śniegiem placów budowy, rozmów o planowaniu o piątej rano, naprawiania przestarzałych systemów zarządzania projektami – przepadło. Tak po prostu. Nie zastąpione, ale po cichu przeformułowane po kolacji.

Pomagałam mamie zmywać naczynia. Kran w kuchni przeciekał, kiedy skręcałam w lewo. Harper nie mogła się o tym dowiedzieć. Kiedy szorowałam formę do ciasta, spojrzała na mnie i wyszeptała: „Wszystko w porządku?”.

Skinąłem głową. „Oczywiście.”

Ale w piersi czułem ucisk. Dłonie lekko drżały mi pod wpływem piany, bo wiedziałem, co się właśnie stało. Niczego mi nie zabrali, ale już coś dali, nie pytając, czy już skończyłem to trzymać. A Harper – nie skradła reflektora. Po prostu skierowała go gdzie indziej.

Wszystko zaczęło się od brakującego kontraktu. Zapytałem o

Plik Ghost

Plik Everhaven, oryginalny projekt z podpisanymi postanowieniami i harmonogramem budowy. Budowałem ten projekt od podstaw przez dwa lata i byliśmy kilka tygodni od fazy pierwszej. Kiedy poruszyłem ten temat na poniedziałkowym spotkaniu, tata powiedział beznamiętnie: „Już wysłane do działu prawnego. Sprawdź kopię systemu”.

Tak. Nie było ani jednego, co było dziwne. Tata nigdy nie wysyłał oryginalnych plików bez wydrukowania kopii zapasowej. To była jedna z jego złotych zasad. Nigdy nie ufaj pojedynczemu systemowi.

Więc tego popołudnia zszedłem na dół – nie po to, żeby panikować, tylko żeby sprawdzić. W archiwum było zimniej, niż pamiętałem. Metalowe półki, brzęczenie świetlówek, cichy szum zapomnianej historii. Ellen Crowley, nasza wieloletnia kierowniczka biura, podniosła wzrok znad segregatora.

„Szukasz czegoś?” zapytała delikatnie.

„Po prostu sprawdzam dokumenty Ever Haven” – skłamałem.

Powoli skinęła głową i odwróciła się.