Tata usunął moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową o pracę marzeń. „Kobiety nie potrafią programować, przestańcie nas ośmieszać” – powiedział. Mama się zgodziła: „Technologia jest dla prawdziwych mężczyzn, takich jak twój brat”. NIE MIALI POJĘCIA, CO ZROBIŁEM

Czekając, uzyskałem dostęp do ukrytej partycji telefonu – bezpiecznej sekcji, którą stworzyłem. Wyglądała jak aplikacja kalkulatora, ale w rzeczywistości zawierała awaryjny dostęp do mojego rozproszonego systemu kopii zapasowych. Sieć Raspberry Pi, którą zbudowałem, nie była zwykłą kopią zapasową. Była kompletnym lustrzanym odbiciem wszystkiego, aktualizowanym w czasie rzeczywistym za pomocą szyfrowanych kanałów, których moje skradzione hasła nie mogły otworzyć.

Pierwsza przybyła Sarah, niosąc niewielkie urządzenie nie większe od talii kart.

„Sieć jest nienaruszona” – powiedziała, podłączając ją do mojego laptopa. „Każdy projekt, każda zmiana, każda linijka kodu. Mogli zniszczyć widoczne repozytoria, ale system cieni jest idealny”.

Następnie przybył David, niosąc nie tylko jednego Raspberry Pi, ale i trzy dodatkowe urządzenia.

„Pomyślałem, że możesz potrzebować dodatkowych” – powiedział. „Twoja rodzina oszalała, Lacy. To przechodzi moje najśmielsze oczekiwania”.

Marcus przyszedł ostatni z torbą na aparat w ręku.

„Od dwóch lat dokumentuję dyskryminację ze względu na płeć w branży technologicznej” – powiedział, rozstawiając swój sprzęt. „Ale to? To coś zupełnie innego”.

Pracowaliśmy całą noc. Sarah pomogła mi przywrócić wszystko do nowych repozytoriów na kontach, o których istnieniu moja rodzina nie wiedziała. David pracował nad wdrażaniem projektów na nowych serwerach w chmurze, korzystając z firmowych kont korporacyjnych, które nie były ze mną powiązane. Marcus wszystko filmował, tworząc zapis procesu przywracania.

O trzeciej nad ranem mój portfel był znów aktywny, w lepszym stanie niż poprzednio.

Ale postanowiłem pójść dalej.

W ciągu pozostałych godzin przed rozmową stworzyłem coś nowego — czwarty projekt, który miał udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że to ja jestem autorem tego dzieła.

„Buduję demonstrację bezpieczeństwa” – powiedziałem mojemu zespołowi. „Używam keyloggera, którego mama zainstalowała na moim laptopie”.

Oczy Sary rozszerzyły się.

„Ich broń obrócisz przeciwko nim”.

„Lepiej” – powiedziałem. „Stworzę narzędzie edukacyjne, które pokaże, jak działają keyloggery, jak je wykrywać i jak się przed nimi chronić. Jako studium przypadku wykorzystam prawdziwy program szpiegujący mamy, wraz z sygnaturami czasowymi pokazującymi, kiedy został zainstalowany i jakie dane zebrał”.

Dawid się roześmiał.

„To genialne. Dowodzi, że jesteś prawdziwym deweloperem, jednocześnie ujawniając, co zrobili.”

Przez kolejne dwie godziny programowałem z furią, jakiej nigdy wcześniej nie czułem. Projekt okazał się strzałem w dziesiątkę – kompleksowe narzędzie do analizy bezpieczeństwa, które potrafiło wykrywać i neutralizować różne rodzaje oprogramowania szpiegującego. Dołączyłem szczegółowy dokument techniczny, w którym wyjaśniłem luki w zabezpieczeniach umożliwiające instalację takiego oprogramowania i sposoby zabezpieczenia systemów przed nimi.

O 5:30 rano, gdy słońce zaczynało wschodzić nad Denver, Tyler zadzwonił do mnie. W jego głosie słychać było panikę.

„To, co wysłałem Morrisonowi, nie działa” – powiedział. „Wszystkie linki są nieaktywne. Napraw je. Natychmiast”.

„Nie mogę ich naprawić, Tyler” – powiedziałem. „To były moje repozytoria. Usunąłeś je, pamiętasz?”

„Ale złożyłem wniosek z tymi linkami” – powiedział. „Zespół Morrisona je sprawdzi”.

„To brzmi jak twój problem, nie mój” – odpowiedziałem.

Następnie zadzwonił tata, krzycząc tak głośno, że musiałam odsunąć telefon od ucha.

„Sabotowałeś swojego brata! Zniszczyliśmy te repozytoria, a ty jakimś cudem je odzyskałeś, tylko po to, żeby ośmieszyć Tylera!”

„Nikogo nie sabotowałem” – powiedziałem. „Tyler przesłał linki do moich repozytoriów, które potem usunąłeś. Fakt, że udało mi się odzyskać własną pracę, nie zmienia faktu, że Tyler próbował ją ukraść”.

„Zapłacisz za to” – zagroził tata. „Dopilnuję, żeby Morrison dokładnie wiedział, jakim jesteś człowiekiem”.

„Proszę bardzo” – powiedziałem i się rozłączyłem.

Sarah, David i Marcus spojrzeli na mnie z troską.

„Postarają się zniszczyć twój wywiad” – ostrzegła Sarah.

Uśmiechnąłem się po raz pierwszy odkąd moja rodzina wtargnęła do mojego mieszkania.

„Niech spróbują” – powiedziałem. „Mam coś, czego oni nie mają”.

„Co to jest?” zapytał Dawid.

„Prawdę” – powiedziałem. „I umiejętność kodowania”.

O siódmej rano wziąłem prysznic, włożyłem nowy garnitur i przygotowałem się do najważniejszej rozmowy kwalifikacyjnej w moim życiu. Sarah, David i Marcus nalegali, żeby mnie tam zawieźć – mały konwój wsparcia, który miał stanowić przeciwwagę dla rodziny, która próbowała mnie zniszczyć.

Przemierzając poranny ruch w Denver, myślałem o Tylerze, prawdopodobnie gorączkowo szukającym w Google, jak programować, próbującym zapamiętać terminy programistyczne, których nie rozumiał. Myślałem o tacie, wściekłym, że jego wpływy nie mogły kupić wiedzy syna. Myślałem o mamie, która złamała prawo federalne, żeby ukraść moje hasła, przekonana, że ​​mi pomaga.

Ale przede wszystkim myślałem o kodzie, który napisałem. O problemach, które rozwiązałem. O systemach, które zbudowałem.

Mogliby usuwać repozytoria, niszczyć sprzęt i grozić mi kłamstwami.

Ale nie mogli usunąć wiedzy.
Nie mogli zniszczyć możliwości.
Nie mogli ukraść tego, co uczyniło mnie programistą.

Wywiad miał trwać dziewięćdziesiąt minut i byłem gotowy.

Dotarłem do siedziby Space Forward Technologies o 8:45, piętnaście minut przed planowaną rozmową kwalifikacyjną. Budynek był lśniącym świadectwem innowacyjności – dwadzieścia pięter ze szkła i stali sięgających nieba. Odpowiednie dla firmy zajmującej się satelitami.

Sarah, David i Marcus czekali w kawiarni w lobby – mój osobisty zespół wsparcia, gotowy, gdybym ich potrzebował.

Sandra Williams, menedżerka ds. rekrutacji, z którą korespondowałam, powitała mnie w recepcji. Była kobietą po czterdziestce, o bystrym spojrzeniu i ciepłym uśmiechu, osobą emanującą kompetencją i inteligencją.

„Lacy Peterson” – powiedziała, ściskając mi mocno dłoń. „Czekałam na to z niecierpliwością. Twoje portfolio jest imponujące. Nie mogę się doczekać, żeby omówić twój algorytm optymalizacji trajektorii”.

Gdy szliśmy do windy, wspomniała mimochodem: „Chciałabym, żebyś wiedział, że James Morrison dołączy do nas na rozmowie kwalifikacyjnej. Zazwyczaj nie bierze udziału w rozmowach kwalifikacyjnych z programistami, ale twoja praca przykuła jego uwagę”.

Poczułem skurcz w żołądku. James Morrison był legendą branży technologicznej, kimś, kto zbudował wiele odnoszących sukcesy firm i słynął z błyskotliwego umysłu i wysokich standardów. Fakt, że był na tyle zainteresowany, by przyjść na moją rozmowę kwalifikacyjną, był zarówno ekscytujący, jak i przerażający.

Sala konferencyjna na piętnastym piętrze miała okna sięgające od podłogi do sufitu, z których roztaczał się widok na Góry Skaliste. Morrison już tam był, wysoki mężczyzna po pięćdziesiątce, o srebrnych włosach i intensywnie niebieskich oczach. Wstał, kiedy weszliśmy, co mnie zaskoczyło.

„Pani Peterson, jestem James Morrison” – powiedział, ściskając mi dłoń. „Dziękuję za przybycie”.

Usiedliśmy przy eleganckim stole konferencyjnym, a Sandra otworzyła laptopa.

„Zanim zaczniemy omawiać twoje kwalifikacje techniczne, musimy omówić coś nietypowego, co wydarzyło się dziś rano” – powiedziała.

Serce mi zamarło. Czy tata już się z nimi skontaktował?

Morrison obrócił laptopa w moją stronę.

„Otrzymaliśmy dziś rano o szóstej interesujące zgłoszenie od niejakiego Tylera Petersona, podającego się za syna Harolda Petersona. Czy jesteście spokrewnieni?”

„To mój brat” – przyznałem.

„Jego portfolio było identyczne z twoim” – powiedział Morrison. „Te same projekty. Ten sam kod. Nawet te same nazwy zmiennych i komentarze. Ale kiedy próbowaliśmy zweryfikować jego pracę trzydzieści minut temu, wszystko zniknęło. Martwe linki. Usunięte repozytoria”.

Sandra dodała: „Potem, około siódmej rano, wasze repozytoria wróciły z czymś nowym – projektem bezpieczeństwa, którego nie było wczoraj. Został on przesłany z sygnaturami czasowymi wskazującymi, że został utworzony między trzecią a piątą rano”.

Wziąłem głęboki oddech.

„Powinienem wszystko wyjaśnić” – powiedziałem.

Morrison odchylił się na krześle.

„Proszę, zrób to. Mamy czas.”

Więc opowiedziałem im wszystko. O seksizmie, z jakim spotkałem się ze strony rodziny. O historii Tylera i jego kradzieży kredytów. O wydarzeniach z poprzedniej nocy. O zniszczeniu mojej pracy. O tajnym systemie kopii zapasowych. O procesie odzyskiwania danych. O demonstracji bezpieczeństwa, którą stworzyłem na przykładzie oprogramowania szpiegującego mamy.

Sandra nagrywała rozmowę za moją zgodą, a jej wyraz twarzy stawał się coraz bardziej zszokowany z każdym ujawnionym faktem. Twarz Morrisona zmieniła wyraz z zaciekawionego na zaniepokojony, a potem na coś mroczniejszego, czego nie byłem w stanie rozszyfrować.

Kiedy skończyłem, Morrison znów włączył laptopa.

„Twój ojciec od dwóch lat usilnie zabiega o spotkanie ze mną w sprawie kontraktu na infrastrukturę” – powiedział. „Dziś rano o 7:30 wysłał mi tego e-maila”.

Pokazał mi ekran.

E-mail od taty był długi i jadowity. Twierdził, że jestem niezrównoważony psychicznie. Że od lat kradłem pracę Tylera. Że jestem patologicznym kłamcą, którego zwolniono z poprzedniej pracy za niekompetencję. Zaoferował „darowiznę” w wysokości 50 000 dolarów na rzecz fundacji charytatywnej Space Forward, jeśli Morrison zatrudni Tylera zamiast mnie, nazywając to „gestem przyszłej współpracy”. E-mail kończył się groźbą podjęcia kroków prawnych, jeśli mnie zatrudnią, twierdząc, że ukradłem zastrzeżony kod od Peterson Construction.

„Dzwonił też dziś rano sześć razy na mój prywatny telefon komórkowy” – dodał Morrison. „Nie wiem, skąd zdobył ten numer. Zostawiał coraz bardziej agresywne wiadomości głosowe”.

Moja twarz płonęła ze wstydu.

„Bardzo mi przykro” – powiedziałem. „Nie miałem pojęcia, że ​​on…”

Morrison podniósł rękę.

„Pani Peterson, nie jest pani odpowiedzialna za zachowanie ojca” – powiedział. „Ale muszę wiedzieć. Czy cokolwiek z tego, co powiedział, jest prawdą?”

„Nie” – powiedziałam stanowczo. „Mogę wszystko udowodnić. Mój przyjaciel Marcus Thompson dokumentuje moją przygodę z kodowaniem od sześciu miesięcy w swoim filmie dokumentalnym o kobietach w STEM. Ma nagranie, na którym piszę te projekty. Moja historia commitów pokazuje, że pracuję nad nimi konsekwentnie od dwóch lat. Luki w zabezpieczeniach w kodzie przesłanym przez Tylera dowodzą, że nie rozumie on podstawowych pojęć programistycznych”.

Sandra wyświetliła kod na ekranie.

„A propos” – powiedziała – „zadzwoniliśmy do Tylera trzydzieści minut temu na badanie techniczne, ponieważ twierdził, że to jego projekty. Poprosiliśmy go o wyjaśnienie algorytmu optymalizacji trajektorii”. Uśmiechnęła się lekko. „Powiedział, że wykorzystuje on „elementy komputerowe”, żeby satelity leciały szybko. Kiedy zapytaliśmy o zasady matematyczne, odpowiedział, że „materiał matematyczny jest w to zaangażowany”.

Mimo wszystko, prawie zrobiło mi się żal Tylera.

Prawie.

Morrison wstał i podszedł do okna, patrząc na góry.

„Założyłem tę firmę, ponieważ moja córka spotkała się z podobną dyskryminacją w branży lotniczej” – powiedział. „Jest genialna. Ma doktorat z MIT. Ale ciągle jej powtarzano, że kobiety nie mają miejsca w inżynierii lotniczej. Teraz kieruje naszym działem projektowania satelitów i ma trzy patenty”.

Odwrócił się do mnie.

„Twój algorytm optymalizacji trajektorii jest nie tylko dobry” – powiedział. „Jest rewolucyjny. Sposób, w jaki wykorzystałeś uczenie przez wzmacnianie do przewidywania wzorców odłamków, minimalizując jednocześnie zużycie paliwa, mógłby zaoszczędzić nam miliony na satelitę. Opracowany przez ciebie protokół bezpieczeństwa rozwiązuje problemy związane z zagrożeniami kwantowymi, którymi martwimy się od lat. A system przetwarzania danych w czasie rzeczywistym? Moglibyśmy go wdrożyć natychmiast”.

Sandra dodała: „Demonstracja bezpieczeństwa, którą zbudowałeś dziś rano, wykorzystując oprogramowanie szpiegujące twojej matki, pokazuje innowacyjne myślenie i praktyczne rozwiązywanie problemów w ekstremalnej presji. Właśnie tego szukamy”.

Morrison wrócił na swoje miejsce.

„Zadajmy kilka pytań z prawdziwego wywiadu technicznego” – powiedział. „Chcę się upewnić, że rozumiesz swój kod”.

Przez następne dziewięćdziesiąt minut wypytywali mnie o wszystko – o złożoność algorytmów, projektowanie systemów, zasady bezpieczeństwa, dowody matematyczne. Odpowiadałem na każde pytanie, pisałem kod na tablicy, wyjaśniałem swoje decyzje projektowe. Kiedy Morrison poprosił mnie o optymalizację funkcji w czasie rzeczywistym, nie tylko ją zoptymalizowałem, ale także zasugerowałem trzy różne podejścia w zależności od przypadku użycia.

Na koniec Morrison spojrzał na Sandrę.

„Co o tym myślisz?” zapytał.

„To najlepsza kandydatka, jaką przesłuchaliśmy w tym roku” – powiedziała Sandra bez wahania.

Morrison skinął głową.

“Zgoda.”

Zwrócił się do mnie.

„Lacy, jestem gotów zaoferować ci stanowisko starszego programisty z pensją początkową w wysokości 175 000 dolarów, premią za podpisanie umowy w wysokości 50 000 dolarów oraz opcjami na akcje” – powiedział. „Będziesz pracować bezpośrednio z naszym zespołem ds. komunikacji satelitarnej, a my wdrożymy twój algorytm optymalizacji trajektorii w ciągu pierwszego kwartału”.

Poczułam, że łzy zaczynają mi płynąć.

„Tak” – powiedziałem. „Tak. Zdecydowanie tak.”

„Jest jeszcze jedna sprawa” – powiedział Morrison, a jego wyraz twarzy stał się poważniejszy. „Twoi rodzice i brat popełnili wiele przestępstw – zniszczenie mienia, kradzież własności intelektualnej, usiłowanie oszustwa i potencjalnie wymuszenie w związku z tą ofertą darowizny. Mamy prawny obowiązek zgłosić próbę przekupstwa. Czy jesteś na to przygotowany?”

Myślałem o wszystkich latach, w których wmawiano mi, że nie jestem wystarczająco dobry, nie jestem wystarczająco logiczny, nie jestem wystarczająco męski, żeby odnieść sukces w branży technologicznej.

„Tak” – powiedziałem. „Muszą ponieść konsekwencje”.

Sandra się uśmiechnęła.

„Dobrze” – powiedziała. „A teraz porozmawiajmy o dacie rozpoczęcia pracy i zajmijmy się papierkową robotą. Witaj w Space Forward, Lacy”.

Gdy kończyliśmy, asystent Morrisona zapukał do drzwi.

„Panie Morrison, Tyler Peterson jest tutaj na wywiad o 13:00.”

Morrison spojrzał na mnie.

„Chcesz zostać?” – zapytał. „Ukryty w pokoju obserwacyjnym. Może ci się przydać.”

Może to było drobiazgowe, ale chciałem to zobaczyć.

„Tak” – powiedziałem.

Zza lustra weneckiego obserwowałem Tylera wchodzącego do tej samej sali konferencyjnej, z której właśnie wyszedłem. Miał na sobie źle dopasowany garnitur i obficie się pocił. Morrison i Sandra zachowywali się profesjonalnie, dając mu tę samą szansę, którą dali mi.

„Panie Peterson, czy może pan wyjaśnić swój algorytm optymalizacji trajektorii?” – zapytała Sandra.

„Wykorzystuje sztuczną inteligencję, aby satelity docierały tam, gdzie powinny” – powiedział Tyler. „Algorytm jest bardzo złożony. Mnóstwo matematyki i kodowania”.

„Czy możesz napisać na tablicy prostą funkcję pokazującą, jak obliczyć prędkość orbitalną?” – zapytał Morrison.

Tyler stał przy tablicy przez całą minutę, zanim napisał:

V = D / T

„To jest podstawowa prędkość” – powiedziała delikatnie Sandra. „Prędkość orbitalna wymaga uwzględnienia sił grawitacyjnych. Możesz nam pokazać to obliczenie?”

Reakcją Tylera było narysowanie okręgu podpisanego „Ziemia” i strzałki podpisanej „satelita porusza się szybko”.

Rozmowa zakończyła się po piętnastu minutach. Morrison powiedział Tylerowi, że się z nim skontaktują, ale jego wniosek został przekazany do działu prawnego z powodu podejrzeń o plagiat.

Tyler opuścił budynek ze łzami w oczach, a ja poczułem mieszankę satysfakcji i współczucia. Wychowano go w przekonaniu, że zasługuje na wszystko, choć na to nie zapracował, a rzeczywistość okazała się surowa.

Tego popołudnia wróciłem do mieszkania z Sarah, Davidem i Marcusem. Zamówiliśmy pizzę, żeby to uczcić, ale wiedziałem, że walka jeszcze się nie skończyła.

Na moim telefonie było trzydzieści siedem nieodebranych połączeń od rodziców i Tylera. Wiadomości głosowe zmieniały się z gniewnych na groźne, a potem błagalne.

Marcus ustawił kamerę w moim salonie.

„Powinniśmy udokumentować, co się stanie później” – powiedział. „To może być ważne dla twojego bezpieczeństwa – i dla filmu dokumentalnego”.

O czwartej moi rodzice znów przyjechali bez zaproszenia, ale tym razem byłam gotowa. Był z nimi Tyler, z twarzą czerwoną i opuchniętą od płaczu. Poprosiłam Sarę i Davida, żeby zostali jako świadkowie, a Marcus kontynuował filmowanie.

„Zniszczyłeś przyszłość Tylera!” – ryknął tata, gdy tylko otworzyłem drzwi. „Morrison go upokorzył!”

„Tyler zniszczył swoją przyszłość próbując ukraść moją pracę” – odpowiedziałem spokojnie.

Mama płakała, tusz do rzęs spływał jej po policzkach.

„Jak mogłeś zrobić to swojej rodzinie?” szlochała. „Wychowaliśmy cię, wspieraliśmy”.

„Wczoraj wieczorem próbowałeś zniszczyć moją karierę” – powiedziałem. „Usunąłeś lata pracy. Popełniłeś przestępstwa”.

Tyler zrobił krok naprzód, a jego zwykła arogancja została zastąpiona desperacją.

„Musisz to naprawić” – powiedział. „Powiedz Morrisonowi, że skłamałeś. Że kod był mój. Stracę wszystko, jeśli to wyjdzie na jaw”.

„Ten kod nigdy nie był twój” – powiedziałem. „Nie możesz stracić czegoś, czego nigdy nie miałeś”.

Twarz taty zrobiła się fioletowa.

„Jeśli tego nie naprawisz, nie będziesz już naszą córką” – powiedział. „Wydziedziczymy cię. Zostaniesz wykreślona z testamentu, z rodziny, ze wszystkiego”.

„Zgadzam się” – powiedziałem. I mówiłem poważnie.

Wtedy odezwała się dziewczyna Tylera, Jennifer. Stała na korytarzu tak cicho, że zapomniałem o jej obecności.

„Mam już dość toksyczności w tej rodzinie” – powiedziała.

Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na nią.

Jennifer weszła do mojego mieszkania, wyciągając laptopa. Była drobna, miała miłe oczy, ktoś, kto zawsze wydawał się nieśmiały na spotkaniach rodzinnych i nigdy się nie odzywał, chyba że ktoś go o to poprosił. Tyler przedstawił ją jako sekretarkę w „jakiejś firmie technologicznej”.

„Muszę wam coś powiedzieć” – powiedziała Jennifer spokojnym głosem. „Nie jestem sekretarką. Jestem inżynierem oprogramowania w Microsoft. Jestem nim od ośmiu lat. Mam tytuł magistra z Carnegie Mellon”.

Tylerowi opadła szczęka.

„Co? Ale powiedziałeś…”

„Nie, Tyler” – powiedziała. „Mówiłeś. Powiedziałeś wszystkim, że jestem sekretarką, bo nie mogłeś znieść randkowania z kobietą, która zarabiała więcej od ciebie i lepiej od ciebie znała się na technologii”.

Jennifer otworzyła laptopa i wyciągnęła folder zatytułowany DOWODY.

„Przez ostatni rok dokumentowałam wszystko” – powiedziała. „Tyler, w Peterson Construction podawałeś mój kod jako swój własny. Ten „rewolucyjny” system, który pokazałeś ojcu? Napisałam go, żeby ci pomóc, bo mnie błagałeś. Powiedziałem, że stracisz pracę, jeśli czegoś nie dostarczysz”.

Odwróciła laptopa w stronę taty.

„Panie Peterson, pański syn od lat kradnie pracę kobietom” – powiedziała. „Nie tylko Lacy. Nie tylko mnie. Ale także kobietom pracującym na kontrakcie i młodszym pracownikom w pańskiej firmie. Mam e-maile, porównania kodów, znaczniki czasu – wszystko”.

Tata opadł na moją kanapę, jego twarz była blada.

Mama siedziała obok niego, wciąż płacząc, ale teraz wyglądając na naprawdę zdezorientowaną.

Jennifer kontynuowała.

„To nie wszystko” – powiedziała. „Sandra Williams ze Space Forward? To moja mentorka. Skontaktowała się ze mną w sprawie stanowiska tam sześć miesięcy temu. Ale Tyler przekonał mnie, żebym odmówiła, bo sam chciał aplikować. Powiedział, że „dla naszej przyszłości będzie lepiej”, jeśli on zajmie to prestiżowe stanowisko, a ja będę w cieniu”.

Spojrzała na mnie.

„Lacy, Sandra opowiedziała mi o twojej dzisiejszej rozmowie kwalifikacyjnej. O tym, co zrobiła twoja rodzina. Wysłałem jej już wszystko o historii Tylera i kradzieży pracy kobiet. To nie tylko dowód na sukces programu Space Forward. To dowód na istnienie schematu, który mógłby zainteresować Komisję ds. Równych Szans Zatrudnienia”.

Tyler złapał Jennifer za ramię.

„Nie możesz tego zrobić. Bierzemy ślub. Powinieneś mnie wspierać”.

Jennifer odsunęła się.

„Nie bierzemy ślubu” – powiedziała. „Mam już dość udawania gorszej, żebyś czuł się lepiej. Mam dość patrzenia, jak przywłaszczasz sobie zasługi kobiet. I mam dość tej toksycznej rodziny, która myśli, że kobiety istnieją tylko po to, żeby wspierać przeciętnych mężczyzn”.

Wyciągnęła pierścionek z kieszeni i położyła go na moim stoliku kawowym. Był to ogromny diament, który, jak chwalił się Tyler, kosztował trzy miesięczne zarobki.

„A tak przy okazji” – powiedziała Jennifer – „sprawdziłam twoją zdolność kredytową po tym, jak się oświadczyłeś. Nie ty zapłaciłeś za ten pierścionek. Zapłacili twoi rodzice. Tak jak płacą za wszystko w twoim życiu”.

Mama w końcu przemówiła, jej głos był słaby.

„To nie może być prawda. Tyler jest genialny. Zawsze był genialny.”

„Nie, mamo” – powiedziałam łagodnie. „Tyler zawsze miał w sobie siłę. Ty i tata przekonaliście go, że jest genialny, nie wymagając od niego żadnych konkretnych osiągnięć. Oboje poświęciliście tyle energii, powstrzymując mnie, a jednocześnie popychając go do przodu, że nawet nie zauważyliście, że on się nie rusza”.

Głos zabrał Marcus, który wszystko filmował.

„Panie Peterson” – powiedział. „Dokumentowałem dyskryminację ze względu na płeć w branży technologicznej na potrzeby mojej pracy magisterskiej. To, czego byłem świadkiem i co dzisiaj nagrałem, w połączeniu z materiałami z ostatnich sześciu miesięcy podróży Lacy, pokazuje wyraźne wzorce dyskryminacji i potencjalnie przestępczych zachowań. To będzie częścią mojego dokumentu – choć ostateczną decyzję w sprawie tego, co zostanie w nim uwzględnione, pozostawię Lacy”.

Tata gwałtownie wstał.

„Nagrałeś to bez naszej zgody?” – zapytał.

„Jesteś w mieszkaniu Lacy, gdzie wszedłeś bez zaproszenia” – odpowiedział spokojnie Marcus. „Dała mi pozwolenie na filmowanie w jej domu. Poza tym Kolorado to stan, w którym nagrywanie wymaga zgody jednej strony”.

Tyler osunął się na krzesło, wyglądając na wyczerpanego.

„Co mam teraz zrobić?” – zapytał. „Jeśli to wyjdzie na jaw, nigdy nie będę pracował w branży technologicznej. Stracę pracę w firmie taty”.

Jennifer gorzko się zaśmiała.

„Nigdy nie pasowałeś do branży technologicznej, Tyler” – powiedziała. „Twoje miejsce jest w sprzedaży, zarządzaniu czy w każdej innej dziedzinie, w której możesz odnieść sukces dzięki swoim prawdziwym umiejętnościom, a nie tym, które ukradłeś. Tragedia nie polega na tym, że cię obnażają. Chodzi o to, że nigdy nie byłeś zmuszony do rozwijania prawdziwych umiejętności, bo wszyscy wokół usprawiedliwiali twoją przeciętność”.

Tata zwrócił się do mnie po raz ostatni.

„Jeśli to zrobisz” – powiedział – „jeśli pozwolisz im wykorzystać to nagranie, jeśli podejmiesz jakiekolwiek kroki prawne, jesteś dla nas martwy. Odetniemy cię. Nie zobaczysz ani centa z naszych pieniędzy”.

Zatrzymał się.

„Wybierz, Lacy” – powiedział. „Twoja rodzina czy ta mściwa ścieżka, którą podążasz”.

Spojrzałam na mojego ojca – człowieka, który nigdy nie był na żadnym targu naukowym. Który śmiał się, kiedy dostałam się na Stanford. Który próbował zniszczyć dorobek mojego życia, bo nie mógł sobie wyobrazić, żeby kobieta była w czymś lepsza od jego syna.

„Wybieram siebie” – powiedziałem. „Wybieram swoją karierę. Wybieram prawdę. I wybieram otaczanie się ludźmi, którzy wspierają mnie za to, kim jestem, a nie za to, kim według nich powinienem być”.

Tata wyszedł, a mama poszła za nim płacząc.

Tyler został jeszcze chwilę, wyglądając na zagubionego.

„Lacy” – powiedział cicho. „Naprawdę zrobiłaś kopię zapasową wszystkiego?”

„Oczywiście, że tak” – odpowiedziałem. „Jestem inżynierem oprogramowania. Redundancja i odzyskiwanie danych po awarii to fundamentalne zasady”.

„Nawet nie rozumiem, co to znaczy” – przyznał.

„Wiem” – powiedziałem. I po raz pierwszy poczułem do niego szczerą litość. „Właśnie o to chodzi, Tyler. Nigdy nie próbowałeś zrozumieć. Po prostu założyłeś, że zasługujesz na to, na co pracowałem”.

Odszedł bez słowa.

Jennifer została i rozmawiałyśmy jeszcze godzinę. Była błyskotliwa, zabawna i od lat ukrywała swoją błyskotliwość, żeby nie urazić męskiego ego. Umówiłyśmy się na lunch, jak tylko obie zaczniemy pracę w Space Forward. Sandra już się z nią skontaktowała w sprawie ponownego ubiegania się o stanowisko, które odrzuciła.

Trzy miesiące później moje życie zmieniło się w sposób, którego nigdy sobie nie wyobrażałem.

W Space Forward odnosiłem sukcesy, kierując wdrażaniem mojego algorytmu optymalizacji trajektorii, który już pozwalał firmie oszczędzać dwa miliony dolarów na każdym wystrzeleniu satelity. Morrison awansował mnie na stanowisko kierownika technicznego nowej inicjatywy bezpieczeństwa odpornej na ataki kwantowe, a mój dwunastoosobowy zespół inżynierów szanował moje kompetencje, nie kwestionując mojej płci.

Konsekwencje prawne tamtej lutowej nocy odbiły się na życiu wielu osób.

Zespół prawny Space Forward złożył formalną skargę dotyczącą próby przekupstwa, co doprowadziło do śledztwa FBI w sprawie praktyk biznesowych ojca. Odkryto, że od lat przekupywał urzędników, aby uzyskać kontrakty budowlane, wykorzystując Tylera jako swojego nieświadomego wspólnika, podpisując dokumenty bez ich czytania.

Kradzież własności intelektualnej przez Tylera od Jennifer i pracownic firmy Peterson Construction doprowadziła do pozwu zbiorowego. Siedem kobiet przedstawiło dowody na to, że ich praca została przywłaszczona i przypisana pracownikom płci męskiej. Sprawa zakończyła się ugodą pozasądową za nieujawnioną kwotę, która – jak powiedziała mi Jennifer – wystarczyła na sfinansowanie wielu kobiecych bootcampów programistycznych.

Tyler został po cichu zwolniony z Peterson Construction – oficjalnie z powodu „restrukturyzacji”, ale wszyscy znali prawdę. Fałszywy system oprogramowania, który rzekomo stworzył, uległ awarii podczas ważnej prezentacji dla klienta, uszkadzając trzy lata danych projektu. Klient pozwał Peterson Construction za zaniedbanie, a śledztwo wykazało, że kod Tylera nie tylko został skradziony, ale wręcz niebezpiecznie niekompetentny.

Ku zaskoczeniu wszystkich Tyler zapisał się na legalny obóz szkoleniowy dla programistów.

Zadzwonił do mnie po pierwszym miesiącu, wyczerpany i skromny.

„Naprawdę muszę się tego nauczyć” – powiedział. „To trudne, Lacy. Naprawdę trudne. Nie rozumiem, jak ci się to udało, skoro wszyscy byli przeciwko tobie”.

„Linijka kodu na raz” – powiedziałem mu. „I dużo kawy”.

Pracował teraz jako młodszy programista w małej organizacji non-profit, zarabiając trzydzieści pięć tysięcy dolarów rocznie. Ułamek jego poprzedniej pensji, ale po raz pierwszy w życiu uczciwie zarabiał.

„Debuguję formularze darowizn i aktualizuję treść strony internetowej” – powiedział podczas jednej z naszych nielicznych rozmów telefonicznych. „To podstawowa praca, ale moja. Sam ją napisałem. Rozumiem ją. Kiedy coś się psuje, sam to naprawiam”.

Transformacja moich rodziców trwała dłużej i była bardziej złożona.

Mama zadzwoniła do mnie po sześciu tygodniach milczenia, szlochając tak mocno, że ledwo mogłam ją zrozumieć.

„Chodziłam do terapeuty” – zdołała powiedzieć. „Zdałam sobie sprawę, że stałam się potworem, którego nienawidziłam. Dorastając w latach sześćdziesiątych, chciałam zostać inżynierem, ale moi rodzice mówili, że dziewczyny nie potrafią matematyki. Zamiast tego kazali mi studiować ekonomię domową. Całe życie miałam do tego żal. A potem zrobiłam ci to samo – tylko gorzej”.

Zaczęliśmy jeść lunch raz w miesiącu. Ostrożne spotkania, na których powoli odkrywała marzenia, które pogrzebała. Chciała budować mosty, rozumieć, jak konstrukcje dźwigają ciężar i przetrwają burze. Zamiast tego wyszła za mąż za tatę w wieku dwudziestu dwóch lat i przez czterdzieści lat podtrzymywała jego marzenia, podczas gdy jej własne więdły.

„Byłam zazdrosna” – przyznała przy sałatkach w kawiarni w centrum miasta. „Robiłeś wszystko, co ja chciałam. I zamiast być dumna, próbowałam cię powstrzymać, bo widok twojego sukcesu tam, gdzie ja się poddałam, bolał mnie za bardzo”.

Zaczęła brać udział w internetowych kursach inżynierii budowlanej. Nie po to, by zmienić karierę w wieku sześćdziesięciu dwóch lat, ale dla siebie. Wysyłała mi pełne entuzjazmu SMS-y o obliczeniach nośności i materiałoznawstwie. Tata myślał, że przechodzi kryzys wieku średniego, ale ja dostrzegałem radość z tego, że w końcu nauczyłem się czegoś, o czym zawsze mówiono, że jest poza moim zasięgiem.

Najtrudniejsze było rozliczenie taty.

Śledztwo FBI zakończyło się wysokimi grzywnami, ale bez kary więzienia, choć jego reputacja w branży budowlanej została trwale nadszarpnięta. Kilka dużych kontraktów zostało anulowanych, a on sam musiał zwolnić czterdzieści procent swojej siły roboczej. Początkowo obwiniał mnie, wysyłając pełne gniewu e-maile o tym, jak „zniszczyłem rodzinny biznes”.

Ale sześć miesięcy po tamtej lutowej nocy był obecny na mojej prezentacji na konferencji Denver Tech. Mówiłem o przezwyciężaniu uprzedzeń w STEM, dzieląc się swoją historią publicznie po raz pierwszy poza filmem dokumentalnym Marcusa, który stał się viralem z dwoma milionami wyświetleń.

Nie wiedziałem, że on tam był, aż do sesji pytań i odpowiedzi.

Stał w ostatnim rzędzie, a jego głos niósł się po całej sali konferencyjnej.

„Jestem Harold Peterson” – powiedział i w sali zapadła cisza. Wszyscy znali to nazwisko z filmu dokumentalnego. „Jestem ojcem Lacy. I myliłem się”.

Wziął głęboki oddech.

„Pozwoliłam, by moja ignorancja i ego niemal zniszczyły marzenia mojej córki. Wierzyłam w kłamstwo, że kobiety nie mogą odnieść sukcesu w technologii, bo przyznanie się do błędu oznaczało przyznanie, że moja córka jest mądrzejsza ode mnie – bardziej zdolna ode mnie, bardziej innowacyjna ode mnie. I jest. Wszystkie te cechy”.

Spojrzał mi prosto w oczy.

„Lacy jest genialna i jestem z niej dumny” – powiedział. „Wstydzę się tego, co zrobiłem, ale jestem tu, aby publicznie przeprosić i ogłosić, że Peterson Construction finansuje dziesięć rocznych stypendiów dla kobiet studiujących kierunki ścisłe, techniczne i techniczne, przyznawanych przez fundację Lacy”.

W sali wybuchły pełne zaskoczenia brawa.

Później, w cztery oczy, rozmawialiśmy z tatą godzinami. Wciąż się uczył, wciąż zmagał się z głęboko zakorzenionymi uprzedzeniami, ale starał się. Zatrudnił kobietę na stanowisku dyrektora ds. technologii, aby zmodernizować systemy Peterson Construction, a ona już uratowała firmę przed bankructwem, wdrażając wydajne oprogramowanie do zarządzania projektami – odpowiednio licencjonowane i legalnie pozyskane.

Jennifer i ja wspólnie założyliśmy Code Without Limits, fundację zapewniającą laptopy, stypendia na boot campy i mentoring młodym kobietom, których rodziny nie wspierały ich aspiracji technologicznych. Nasza pierwsza grupa liczyła dwadzieścia studentek, z których każda miała historię o tym, jak powiedziano jej, że nie może lub nie powinna zajmować się technologią.

Sarah, moja przyjaciółka, która pomogła mi tej strasznej nocy, dołączyła do Space Forward jako szefowa ochrony. David, mimo że mieszkał w Kalifornii, został naszym zdalnym konsultantem ds. systemów rozproszonych. Film dokumentalny Marcusa zdobył trzy nagrody i zapoczątkował ogólnokrajową dyskusję na temat dyskryminacji ze względu na płeć w dziedzinach STEM.

Rok po tamtej lutowej nocy stanęłam przed drugą grupą absolwentów naszej fundacji — pięćdziesięcioma młodymi kobietami, które ukończyły nasz program mimo sprzeciwu rodziny, trudności finansowych i uprzedzeń społecznych.

Patrząc na ich twarze – podekscytowane i jednocześnie zdenerwowane perspektywą wejścia do branży technologicznej – pomyślałam o moich zniszczonych dyskach twardych, usuniętych repozytoriach i słowach mojego ojca, że ​​kobiety nie potrafią kodować.

„Wasze rodziny mogą was nie wspierać” – powiedziałem im. „Mogą aktywnie próbować was powstrzymać. Mogą usuwać wasze prace, wyśmiewać wasze marzenia lub próbować dawać wasze szanse innym, których uznają za bardziej godnych. Ale oto, czego nie mogą usunąć: waszej wiedzy, waszej determinacji, waszej zdolności do rozwiązywania problemów i tworzenia rozwiązań”.

Wyciągnąłem laptopa i pokazałem im prosty skrypt kopii zapasowej.

„To najważniejszy kod, jaki kiedykolwiek napiszesz” – powiedziałem. „Nie dlatego, że jest skomplikowany, ale dlatego, że gwarantuje, że nikt nigdy nie zniszczy tego, co stworzyłeś. Ubezpiecz swoją pracę. Ale co ważniejsze, ubezpiecz swoją wiarę w siebie. Twórz redundantne zabezpieczenia dla swojej pewności siebie. Rozłóż swój system wsparcia na wiele węzłów przyjaźni i mentoringu”.

Siedemnastoletnia dziewczyna w pierwszym rzędzie podniosła rękę. Przypominała mi mnie w tym wieku – pełną zapału, ale niepewną siebie.

„A co jeśli nasze rodziny nigdy nie zaakceptują tego, co robimy?” – zapytała.

Myślałem o tacie podczas mojej prezentacji na konferencji. O podręcznikach inżynierii mamy rozrzuconych po kuchennym stole. O szczerej dumie Tylera, gdy z sukcesem wdrożył swój pierwszy niezależny projekt.

„Niektórzy się przekonają” – powiedziałem. „Inni nie. Ale piękno kodu polega na tym, że nie przejmuje się niczyją opinią. Albo działa, albo nie. Twój sukces nie będzie zależał od ich akceptacji, ale od twojego zaangażowania w naukę i rozwój”.

Po ceremonii wręczenia dyplomów dostałem e-mail, który wywołał uśmiech na mojej twarzy. Pochodził od dziewczyny z Pakistanu, której rodzice zabronili studiować informatykę. Obejrzała dokument Marcusa z napisami i potajemnie zaczęła uczyć się kodowania, korzystając z komputerów bibliotecznych. Właśnie otrzymała pełne stypendium na studia inżynierii oprogramowania w Niemczech.

„Pokazałeś mi, że można odnieść sukces, nawet gdy rodzina się sprzeciwia” – napisała. „Moi rodzice usunęli moje projekty, ale nie mogli usunąć mojej determinacji. Dziękuję, że podzieliłeś się swoją historią. Uratowała moją”.

Tej nocy siedziałem w moim nowym mieszkaniu – pięknym, dwupokojowym mieszkaniu w centrum Denver z widokiem na góry. Ściany były pokryte nagrodami, identyfikatorami z konferencji i zdjęciami z wydarzeń fundacyjnych. Moje domowe biuro miało trzy monitory, kilka dysków zapasowych i specjalnie zbudowany serwer, który cicho szumiał w kącie.

Otworzyłem edytor kodu i zacząłem pracować nad nowym projektem: algorytmem uczenia maszynowego, który będzie przewidywał i zapobiegał kolizjom satelitów.

Pisząc, pomyślałem o tamtej nocy, kiedy wszystko wydawało się stracone. Kiedy moja rodzina próbowała wymazać moją przyszłość z bezmyślnym okrucieństwem ludzi, którzy nie potrafili sobie wyobrazić, że marzenia kobiety mają znaczenie.

Ponieśli porażkę, bo źle zrozumieli coś fundamentalnego.

Myśleli, że programowanie polega na pisaniu na komputerze, a więc na czymś, co można sfałszować lub ukraść.

Nie rozumieli, że prawdziwe programowanie polega na rozwiązywaniu problemów. Na dostrzeganiu wzorców i powiązań. Na budowaniu czegoś z samej logiki i determinacji.

Kobiety potrafią kodować.

Zawsze potrafiliśmy kodować.

Począwszy od Ady Lovelace, która napisała pierwszy algorytm, poprzez Grace Hopper, która wynalazła kompilator, aż po tysiące kobiet, które zaprogramowały komputery, dzięki którym ludzie wysłali ludzi na Księżyc, kodujemy, mimo że mówiono nam, że nie umiemy, nie powinniśmy i nie będziemy w tym dobrzy.

Mój ojciec próbował usunąć moje portfolio programistyczne w noc przed rozmową kwalifikacyjną. Powiedział, że kobiety nie potrafią programować i że powinienem przestać ośmieszać rodzinę.

Ale nie rozumiał, że każda kobieta, której powiedziano, że czegoś nie może zrobić, ma wewnętrzny system zapasowy — silny rdzeń, który chroni jej marzenia pomimo wszelkich prób ich zniszczenia.

Nie tylko tworzymy kopie zapasowe naszego kodu. Wspieramy się nawzajem, tworząc sieci wsparcia, których żadne uprzedzenia nie są w stanie trwale zniszczyć.

A gdy przywracamy dane z tych kopii zapasowych, jesteśmy silniejsi — z lepszym przetwarzaniem błędów i bardziej niezawodnymi protokołami bezpieczeństwa.

Prawdziwym triumfem nie było samo zdobycie pracy w Space Forward czy dostąpienie sprawiedliwości. To przekształcenie bólu w cel, dyskryminacji w determinację, a usunięcia w rozrywkę.

Każda młoda kobieta, która przekracza próg naszej fundacji z laptopem, który jej zapewniliśmy, to przywrócone marzenie. Ukryta ambicja, którą ktoś próbował wymazać, ale nie zdołał jej zniszczyć.

Kiedy skończyłem kodować na noc i przesłałem moje commity do wielu repozytoriów na różnych platformach — wszystkie zaszyfrowane i potajemnie skopiowane w różnych miejscach na całym świecie — uśmiechnąłem się.

Niech spróbują to usunąć.

Nie piszemy już tylko kodu. Piszemy historię. Jedna funkcja na raz. Jedna dziewczyna na raz. Jedno marzenie na raz.

I w przeciwieństwie do skradzionego kodu Tylera, który rozbił się i spłonął, nasz będzie działał wiecznie. Elegancki i niezniszczalny – dowód na to, co się dzieje, gdy kobiety nie pozwalają nikomu usunąć swojej przyszłości.

Nie tylko przetrwamy próby wymazania nas z pamięci. Wykorzystujemy je jako doświadczenie debugowania, odnajdując i naprawiając luki w zabezpieczeniach systemu, który nigdy nie został zaprojektowany z myślą o nas, ale który przeprojektowujemy z każdą linijką kodu, którą piszemy.

Serwer szumiał w kącie, tworząc kopie zapasowe wszystkiego, zachowując nie tylko kod, ale i samą możliwość.

A gdzieś tam, dziewczyna, której rodzina twierdzi, że nie potrafi programować, potajemnie uczy się Pythona w swoim pokoju. Tworzy własne systemy kopii zapasowych. Przygotowuje się na dzień, w którym będzie musiała wszystko przywrócić i udowodnić im, że się mylą.

Ona tak zrobi.

Zawsze tak robimy.

Końcowe przemyślenia i wezwanie do działania:

Jeśli kiedykolwiek powiedziano ci, że nie możesz realizować swoich marzeń z powodu tego, kim jesteś… jeśli ktoś próbował usunąć twoją pracę, ukraść twoje zasługi lub musiałeś walczyć z własną rodziną, aby stać się tym, kim powinieneś być… chcę, żebyś wiedział, że nie jesteś sam.

Jeśli ta historia poruszyła Cię, kliknij „Lubię to” i zasubskrybuj, aby usłyszeć więcej historii o pokonywaniu przeciwności losu. Podziel się tym z kimś, kto potrzebuje usłyszeć, że jego marzenia mają znaczenie, że jego praca ma wartość i że nikt nie może trwale wymazać swojej przyszłości, jeśli się nie podda.

Dziękuję za wysłuchanie mojej podróży.

Pamiętaj: najważniejsza kopia zapasowa nie znajduje się na żadnym dysku twardym ani serwerze w chmurze. To niezachwiana wiara w siebie, której żadne usuwanie nie jest w stanie zniszczyć.

Kontynuuj kodowanie, twórz i twórz kopie zapasowe swoich marzeń.