Telefon z izby przyjęć rozdarł mi noc: moja córka została pobita. Przez łzy i siniaki wyszeptała: „Tato… to był syn miliardera”. Niedługo potem sam napisał do mnie: „Nie chciała spędzić ze mną nocy. Mój tata jest właścicielem tego miasta. Nie możesz mnie dotknąć”. I wiedział, że nie mogę. Skontaktowałem się więc z jej wujkiem na Sycylii, emerytowanym dżentelmenem z przeszłością, o której nikt nie mówi głośno. „Rodzinna sprawa” – powiedziałem. Jego chropawy głos odpowiedział: „Już jadę”.

Te słowa wstrząsnęły każdym nerwem w moim ciele. Nie pamiętałam, jak się ubierałam. Nie pamiętałam, jak prowadziłam. Pamiętałam tylko zimny, fluorescencyjny korytarz izby przyjęć, zapach antyseptyku i moment, w którym pielęgniarka zaprowadziła mnie do swojego łóżka.

Twarz Emmy była poobijana. Jej rozcięta warga drżała, gdy mnie zobaczyła. Jej palce zaciskały się na moim nadgarstku, jakby trzymała się ostatniej stabilnej rzeczy w swoim świecie.

„To był on” – wyszeptała. „Liam”.

Nazwisko miało swoją wagę – Liam Davenport. Dwudziestodwuletni syn potentata rynku nieruchomości Charlesa Davenporta, człowieka, którego majątek pozwolił mu zbudować połowę panoramy naszego miasta. Człowiek, który pojawiał się w kolorowych magazynach, ściskając dłonie gubernatorom.

Emma wydusiła resztę łamiącym się głosem. „Powiedziałam nie. Nie chciał tego przyjąć”.

Poczułem, jak coś we mnie pęka – wściekłość, bezradność, panika, wszystko splątane w coś toksycznego.

Policjant przybył trzydzieści minut później. Był uprzejmy, mówił cicho, przepraszał w sposób, który mówił mi wszystko, zanim jeszcze cokolwiek powiedział.

„Panie Sullivan, oczywiście przyjmiemy zeznania, ale Davenportowie… cóż, sprawy z nimi związane bywają skomplikowane”.

Skomplikowane. To było słowo, którego zawsze używali, gdy mieli na myśli coś niemożliwego .

W drodze do domu mój telefon znów zawibrował. Nowa wiadomość.