Telefon z izby przyjęć rozdarł mi noc: moja córka została pobita. Przez łzy i siniaki wyszeptała: „Tato… to był syn miliardera”. Niedługo potem sam napisał do mnie: „Nie chciała spędzić ze mną nocy. Mój tata jest właścicielem tego miasta. Nie możesz mnie dotknąć”. I wiedział, że nie mogę. Skontaktowałem się więc z jej wujkiem na Sycylii, emerytowanym dżentelmenem z przeszłością, o której nikt nie mówi głośno. „Rodzinna sprawa” – powiedziałem. Jego chropawy głos odpowiedział: „Już jadę”.

Marcello kontynuował: „Masz przyprowadzić syna na komisariat policji do godziny 18:00. Złoży pełne zeznania. Bez ingerencji prawników. Bez ugód. Bez telefonów do twoich wysoko postawionych znajomych”.

„A jeśli nie?”

Marcello stuknął w kopertę. „To staje się publiczne. I przez następną dekadę walczysz o to, żeby nie trafić do więzienia”.

Przez chwilę Charles Davenport wydawał się mały. Jak człowiek, który zdał sobie sprawę, że w jego imperium są pęknięcia, których wcześniej nie zauważył.

W końcu westchnął. „Zabiorę go”.

Wyszliśmy bez słowa.

O 17:42 radiowóz podjechał pod komisariat. Liam wysiadł z niego w towarzystwie dwóch policjantów i ojca. W niczym nie przypominał aroganckiego chłopaka, który do mnie napisał. Wyglądał blado, chwiejnie, pozbawiony pewności siebie.

Spojrzał na mnie, przechodząc obok. Wytrzymałam jego spojrzenie. On pierwszy odwrócił wzrok.

Proces składania zeznań trwał godziny. Kiedy był gotowy, podszedł do mnie detektyw Ramirez.

„To najmocniejsza sprawa, jaką kiedykolwiek przeciwko niemu prowadziliśmy. Nie wywinie się z tego”.

Kiedy Emma to usłyszała, rozpłakała się — tym razem nie ze strachu, a z ulgi.

Później tej nocy Marcello spakował swoją jedyną torbę podróżną. Poruszał się jak człowiek przyzwyczajony do znikania.

„Już wychodzisz?” zapytałem.

„Moja praca jest skończona”.

Podszedłem i chwyciłem go za dłoń. „Dziękuję. Nie wiem, jak ci się odwdzięczyć”.

„Chroń swoją córkę” – powiedział. „To wystarczająca rekompensata”.

Zatrzymał się w drzwiach. „I pamiętaj, nigdy więcej nie będzie mowy o interesach rodzinnych”.

Potem zniknął.

W kolejnych miesiącach imperium Davenporta rozpadło się. Charles walczył z kolejnymi oskarżeniami. Liam otrzymał wyrok więzienia, który trafił na pierwsze strony gazet w całym kraju.

A Emma – wyzdrowiała. Powoli, dzielnie.

Sprawiedliwość nie nadeszła w czystej postaci. Ale nadeszła.

A w chwilach ciszy, gdy zastanawiam się, czy nie przekroczyłam pewnej granicy, przypominam sobie jedną prawdę:

Ojciec robi to, co musi.

Żadnych wyjątków.