Teść przyjechał ze wsi w odwiedziny; zięć pogardzał nim, bo był biedny i nie chciał z nim nawet rozmawiać, ale później zbladł z żalu, gdy poznał prawdę…

Atmosfera stała się napięta.

Don Pedro mimo wszystko uśmiechał się i opowiadał o zbiorach i życiu na wsi.

Javier ledwo słuchał, od czasu do czasu kiwając głową.

W duchu myślał z irytacją: „Chłop bez pieniędzy, co może być takiego interesującego? Co on wie o współczesnym życiu?”

María, widząc chłód męża, cierpiała w milczeniu.

Tego popołudnia Javier miał ważne spotkanie z dyrektorem dużej firmy, z którą chciał nawiązać współpracę, aby uratować swój upadający biznes.

Pospiesznie się ubrał, zostawiając teścia samego na podwórku.

Wkrótce potem zadzwonił dzwonek do drzwi.

Przed domem zatrzymał się luksusowy samochód.

Wysiadł z niego elegancki mężczyzna w średnim wieku w nienagannym garniturze. Javier podbiegł, by powitać go służalczym uśmiechem:

„Panie dyrektorze! Witamy, proszę wejść do domu”.

Ale kiedy mężczyzna wszedł, Javier zamarł.

Gość podszedł prosto do Don Pedra, który siedział w milczeniu, i odezwał się z szacunkiem:

„Dzień dobry, Don Pedro. Jestem Alejandro Ramírez, dyrektor ABC Company i przyszedłem zgodnie z umową”.

Javier otworzył usta ze zdumienia.

„Dyrektor”, z którym marzył o współpracy, traktował swojego teścia-chłopa z najwyższym szacunkiem.

Don Pedro uśmiechnął się i spokojnie wyjaśnił:

„Nie chciałem się chwalić, ale od lat inwestuję oszczędności z kilkoma znajomymi w budowę tej firmy. Alejandro jest dyrektorem generalnym. Tym razem przyjechałem nie tylko odwiedzić córkę, ale także omówić otwarcie nowego oddziału w mieście. Myślałem, żeby cię mu przedstawić, żebyśmy mogli współpracować…”

Ciało Javiera zamarło.

Przypomniał sobie jej obojętność, krótkie odpowiedzi, których jej udzielał, pogardę w jej oczach.

Czuł jedynie głęboki żal. Wyjąkał:
„Wybacz mi, Don Pedro… Nie wiedziałem…”

Teść westchnął i powiedział powoli:

„Nie potrzebuję, żebyś szanował mnie za pieniądze. Chcę tylko, żebyś kochał moją córkę i cenił rodzinę. Ale dziś wyraźnie zobaczyłem, co najbardziej leży ci na sercu”.

Wstał, podniósł swój stary plecak i przygotował się do wyjścia.

María wybuchnęła płaczem i próbowała powstrzymać ojca. Javier natomiast zbladł i zaczął lamentować.

Złota szansa wymknęła mu się z rąk przez dumę i pogardę.

Tej nocy w domu zapadła cisza.

Przygnębiony Javier zrozumiał, że prawdziwego bogactwa nie kryje się w eleganckim garniturze, wypchanym portfelu ani luksusowym samochodzie, ale w ludzkiej dobroci i godności.

I zrozumiał, że stracił nie tylko szansę na biznes, ale także zaufanie żony i szacunek teścia: skromnego rolnika, który był w rzeczywistości większościowym udziałowcem firmy, dla której tak bardzo marzył o pracy.