Teściowa przyszła na pogrzeb mojej mamy z walizką i oznajmiła: „Skoro pani już nie ma, to ja tu rządzę!”. Ale ona nie wiedziała,

Mark stał tam jeszcze kilka sekund, wyraźnie niezdecydowany, po czym w milczeniu, nie patrząc na żonę, włożył kurtkę i wyszedł. Drzwi zamknęły się zaskakująco cicho. Sofia została zupełnie sama w mieszkaniu. Opadła na sofę, objęła kolana i przycisnęła czoło do chłodnej tkaniny. I dopiero wtedy popłynęły łzy, które tak starannie powstrzymywała przez cały ten czas – łzy bólu, nieznośnego zmęczenia, całkowitego poczucia bezradności. Płakała długo, długo, aż po prostu zabrakło jej sił.

Następnego ranka Sofia obudziła się, słysząc uporczywy, nieustanny dzwonek do drzwi. Jej głowa rozpadała się na tysiąc kawałków, oczy były opuchnięte i bolały od łez poprzedniej nocy. Z trudem spojrzała na zegarek – była dopiero wpół do dziewiątej. Kto mógł przyjść do niej tak wcześnie? Dzwonek rozległ się ponownie, jeszcze bardziej uporczywy i natarczywy. Sofia pokuśtykała do drzwi i nieśmiało zerknęła przez wizjer. Mark i Wiera Nikołajewna stali na zewnątrz. W ramionach teściowej znów popisywała się ta sama wielka walizka.

Sofia lekko uchyliła drzwi, nie zdejmując łańcucha zabezpieczającego.

— Czego potrzebujesz?

„Sophia, proszę, otwórz drzwi” – ​​poprosił Mark. „Porozmawiajmy jak normalni, cywilizowani ludzie”.

– Mów, słucham cię.

Wiera Nikołajewna wystąpiła naprzód i zajęła miejsce przed synem.

„Zofia, doskonale rozumiem, że to dla ciebie bardzo trudne. Utrata matki to najgorsza rzecz, jaka może się przydarzyć w życiu. Ale, kochanie, życie toczy się dalej, bez względu na wszystko. Przecież jesteśmy jedną rodziną i musimy się wspierać w trudnych chwilach. Chodźmy, porozmawiajmy o wszystkim jak dorośli, rozsądni ludzie”.

Sofia w milczeniu przeniosła wzrok z teściowej na walizkę, a potem na Marka, który wpatrywał się w podłogę. Mąż uparcie unikał jej wzroku, uważnie oglądając swoje skarpetki. Wiera Nikołajewna uśmiechnęła się – tym samym słodkim, mdłym uśmiechem, którym zazwyczaj dostawała wszystko, czego chciała.

„Dobrze” – Sofia niespodziewanie skinęła głową. „Proszę wejść”.

Odpięła łańcuch i otworzyła drzwi szerzej. Wiera Nikołajewna natychmiast się rozjaśniła i pierwsza przeszła przez próg. Mark niepewnie podążył za nią. Jego teściowa zostawiła walizkę w przedpokoju i niedbale rzuciła płaszcz na wieszak.

„To wspaniale, to sprytne z twojej strony. Teraz możemy spokojnie napić się herbaty i omówić wszystko bez zbędnego stresu. Sofijka, masz w domu jakieś ciasteczka na herbatę?”

„Tak” – odpowiedziała krótko Sofia i poszła do kuchni zagotować wodę.

Tymczasem Wiera Nikołajewna i Mark wygodnie zajęli miejsca przy stole w pokoju. Teściowa znów zaczęła rozglądać się z zainteresowaniem, najwyraźniej kalkulując w myślach, które zmiany w wystroju będą najpilniejsze. Sofia wróciła z parującym imbrykiem i nalała aromatycznej herbaty do kubków. W milczeniu postawiła przed gośćmi talerz z prostymi ciasteczkami.

„Dziękuję, kochanie” – teściowa wzięła kubek i upiła łyk z przyjemnością. „Widzisz, jak cudownie wszystko się układa, kiedy ludzie spotykają się w połowie drogi. Powiem ci od razu – muszę tu zostać tylko kilka tygodni. Może trzy. Mechanicy w moim mieszkaniu obiecali, że szybko wszystko załatwią, ale wiesz, jak to u nas zawsze jest”.

Sofia skinęła głową w milczeniu, akceptując informację.

– Zrozumieć.

Wiera Nikołajewna odprężyła się jeszcze bardziej, jej twarz wyrażała całkowite zadowolenie.

„Nie zajmę dużo miejsca, nie martw się. Chciałbym tylko ten pokój, w którym kiedyś mieszkała twoja mama. Jest tam całkiem wygodne łóżko i duża szafa. I tak tam teraz nie śpisz, prawda?”

„Nie śpię” – potwierdziła Sofia.

„Cóż, to wspaniale, po prostu idealnie. Mark, pomóż mi później przenieść tam walizkę. A zasłony, Sofijka, na pewno trzeba będzie wymienić. Te są dość stare i wyblakły.”

Sofia upiła mały łyk gorącej herbaty z kubka. Ostrożnie odłożyła go na stół i wyciągnęła telefon komórkowy z kieszeni. Odblokowała ekran, znalazła w kontaktach pożądany numer i wybrała go.

— Halo, policja? Witam. Chciałbym zgłosić nieautoryzowane wejście do mojego prywatnego mieszkania.

Wiera Nikołajewna zamarła z kawałkiem ciasteczka w połowie drogi do ust. Jej twarz zrzedła. Mark gwałtownie uniósł głowę, wpatrując się w żonę szeroko otwartymi oczami.

„Sophia, co robisz?” – mruknął, nie wierząc własnym uszom.

Sofia kontynuowała rozmowę przez telefon, zachowując całkowity spokój, a jej głos był równy i pewny siebie.

„Tak, zgadza się. Adres to ul. Sadowaja 12, mieszkanie nr 8. W mieszkaniu znajdują się obecnie rzeczy należące do nieznajomej osoby. Proszę o przybycie i oficjalne udokumentowanie tego faktu.”

Teściowa nagle zbladła, a jej policzki pokryły się niezdrowym rumieńcem. Ciastko wypadło z jej osłabionych palców i z brzękiem wylądowało na talerzu.

„Co ty robisz?!” Wiera Nikołajewna prawie krzyknęła. „Mark! Powiedz jej coś!”

Mąż siedział jak rażony piorunem, z otwartymi ustami, ale nie wydobywał z siebie żadnego dźwięku.

Sofia spokojnie odłożyła telefon na stół.

Policja będzie tu za jakieś dziesięć minut. Masz czas, żeby odebrać walizkę i wyjść o własnych siłach.

„Jestem twoją prawną teściową!” – krzyknęła Wiera Nikołajewna, trzęsąc się z oburzenia. „Jak możesz mnie tak traktować?!”.

„Mogę” – odpowiedziała Sofia cicho, ale stanowczo. „To moje mieszkanie. Wszystkie dokumenty prawne są na moje nazwisko. Wszedłeś tu bez mojej zgody, przyniosłeś swoje rzeczy i planujesz zostać bez zgody właścicielki. To rażące naruszenie prawa”.

„Marek!” – teściowa znów zwróciła się do syna, szukając schronienia. „Czemu milczysz?!”