Ale tej nocy Laura już podjęła decyzję.

Godzinę później wróciła. Bez słowa.

Posprzątała stół, umyła podłogę i usiadła w kącie z książką.
Wyglądała na zrezygnowaną.

Ale wewnątrz wszystko się zmieniło.

Następnego ranka złote światło Sewilli sączyło się przez zasłony.

Carmen, jak zwykle, wstała wcześnie i poszła do kuchni.

Ale coś nie pasowało.

Szafki były otwarte. Półki były puste.

Wieszak na ubrania, a na nim ani śladu płaszcza Laury.

„Javier!” zawołała drżącym głosem. „Chodź tu!”

Wyglądał, jakby spał, ale gdy rozejrzał się dookoła, zamarł.

Wszystkie rzeczy Laury zniknęły.

Na stole wisiała notatka napisana stanowczym pismem:

„Dzięki za lekcję. Teraz wiem, kim jestem. Możesz zatrzymać wszystko,
oprócz mojej godności.”

„Laura.”

Javier przeczytał notatkę drżącymi rękami.

„To niemożliwe…” mruknął.

Carmen prychnęła.

„Robi scenę. Wróci, zobaczysz.”

Ale dni mijały. Potem tygodnie.

I Laura nigdy nie wróciła.

Tymczasem Laura była już w Madrycie, gdzie jej przyjaciółka Isabel przyjęła ją do swojego małego mieszkania w dzielnicy Lavapiés.

Zaczęła pracę w księgarni, a z czasem otworzyła własny warsztat rzemieślniczy: „Luz de Lavanda”.

Każdego dnia uczyła się oddychać na nowo.

Uśmiechać się bez strachu.

Spojrzeć w lustro i rozpoznać kobietę, którą zawsze chciała być.

Jej zapachowe świece, ręcznie robione z suszonych kwiatów i naturalnych olejków, szybko zyskały sławę w okolicy.

Ludzie mówili:

„Kiedy zapalisz jedną ze świec Laury, w domu panuje spokojny zapach.”

Pewnej nocy otrzymała wiadomość.

To było od Javiera:

„Laura, mama jest chora. Tęsknię za tobą. Proszę, wróć.”

Spojrzała na ekran przez kilka sekund i powoli napisała:

„Nie tęsknisz za kobietą, którą kochałeś.

Przegapiłeś tego, nad którym mogłeś dominować.

Ale ta kobieta już nie istnieje.

Zostawiła telefon na stole, otworzyła okno i odetchnęła świeżym powietrzem Madrytu.

Niebo nadal było w odcieniach różu.

Laura się uśmiechnęła.

Straciła wszystko co fałszywe, ale odzyskała to co najcenniejsze: siebie.