Teściowa wylała na mnie wiadro zimnej wody, żeby mnie obudzić, ale nie spodziewała się takiego obrotu spraw…

Myślałam, że siła oznacza bycie twardą, ale to tylko raniło ciebie. I jego. Nie chcę stracić rodziny przez moją dumę”.

W oczach Emmy napłynęły łzy, ale tym razem nie z bólu. „Zawsze chciałam tylko, żebyś widziała we mnie rodzinę, a nie ciężar”.

Margareta wyciągnęła do niej ręce, jej dłonie drżały. „Jeśli mi pozwolisz, chcę ci pomóc w tej ciąży. Nie jako sędzia. Jako twoja teściowa. Jako rodzina”.

W tym momencie pojawił się Daniel Tutaj z zakupami. Zamarł, patrząc, jak jego żona i matka siedzą razem, splecione dłonie. Na jego ustach pojawił się uśmiech. „Wygląda na to, że spokój w końcu zagościł w tym domu”.

Emma uśmiechnęła się słabo. „Może i tak”.

Margareta spojrzała na syna, a jej głos się załamał. „Przepraszam, Danielu. Za wszystko”.

Skinął głową, a jego oczy błyszczały. „Obiecaj mi tylko jedno, mamo. Nigdy więcej”. Nigdy więcej jej tak nie skrzywdź.

Margaret delikatnie położyła dłoń na dłoni Emmy. „Nigdy więcej. Obiecuję”.

I po raz pierwszy Emma poczuła ciepło tam, gdzie wcześniej była tylko zimna woda i okrucieństwo. Ten obrót spraw był nieoczekiwany, ale być może konieczny – bo zburzył mury i odbudował coś silniejszego: prawdziwą rodzinę.