Tuż przed przejściem do ołtarza mama wsunęła mi do ręki złożoną karteczkę. „Udawaj upadek. Teraz” – głosił napis. Nie rozumiałam, ale coś w jej oczach mnie przeraziło. W połowie przejścia potknęłam się – celowo – i upadłam na podłogę. „Skręciła kostkę!” – krzyknęła mama. „Przerwijcie ślub! Wezwijcie karetkę!”. Kiedy karetka przyjechała, to, co powiedziała, zszokowało mnie.

„Oszustwo. Spisek mający na celu przymusowe uwięzienie. Zamiary drapieżne”. Wyrecytowała terminy prawne, jakby czytała listę zakupów. „Tom i Victoria Rutherford planowali natychmiast po ceremonii zamknąć Emily w zakładzie, aby przejąć kontrolę nad funduszem”.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Potem rozległ się dźwięk odsuwanego krzesła.

„Czy jesteś bezpieczny?” zapytał Artur. Jego głos się zmienił. Nie był już głosem gościa, tylko głosem broni.

„Jesteśmy w karetce jadącej na Górę Synaj. Musisz zainicjować protokół spalonej ziemi, Arthurze”.

„Uważajcie to za załatwione” – warknął Arthur. „Natychmiast zamrażam wszystkie wspólne konta. Składam wniosek o nakaz sądowy przeciwko Thomasowi Rutherfordowi i Victorii Rutherford w oparciu o wiarygodne zagrożenie wyrządzenia krzywdy. A Linda? W ciągu godziny wyślę prywatnego detektywa do „kliniki”, o której wspominali”.

„Dziękuję, Arthurze. Spotkajmy się w szpitalu.”

Rozłączyła się.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, a syrena wyła piosenką ostrzegawczą i wyzwolenia.

„Powiedzą, że zwariowałem” – powiedziałem cicho. „Będą to naciągać. Uciekająca panna młoda. Histeryczna dziedziczka”.

„Niech gadają” – powiedziała moja mama, odgarniając mi kosmyk włosów z czoła. „Niech gadają aż do sądu upadłościowego. Masz najlepszych prawników w kraju, masz swój majątek, a co najważniejsze, masz swoją wolność”.

Spojrzałam na swoje dłonie. Diamentowy pierścionek zaręczynowy, trzykaratowy symbol „miłości” Toma, błyszczał drwiąco na moim palcu.

Zdjąłem go. Był ciasny, ale szarpnąłem, aż się wysunął, drapiąc kostkę. Uniosłem go, patrząc na zimny, martwy kamień.

„Zawsze uważałam, że ślub jest najważniejszy” – powiedziałam łamiącym się głosem. „Uważałam, że bycie żoną to ostateczny cel”.

Rzuciłem pierścionek na sterylną podłogę karetki. Odbił się z cichym brzękiem i potoczył pod nosze, zapomniany wśród kłębów kurzu i porzuconych opakowań po lekach.

„Uratowałaś mnie” – spojrzałam na matkę, po raz pierwszy naprawdę ją widząc. Nie tylko jako matkę, ale jako wojowniczkę.

„Dałam ci życie dwa razy, Emily” – powiedziała, a na jej ustach pojawił się delikatny, zmęczony uśmiech. „Raz, kiedy się urodziłaś. I dziś”.

Karetka zwolniła, gdy zbliżaliśmy się do sali szpitalnej. Przez tylną szybę widziałem czerwone światła odbijające się od mokrego chodnika. Nie wchodziłem do szpitala jako ofiara. Wchodziłem jako ocalały.

Straciłem pana młodego. Straciłem marzenie. Ale gdy drzwi się otworzyły i wdarło się do środka chłodne nocne powietrze, wziąłem głęboki oddech. Smakował jak spaliny diesla i deszcz, ale dla mnie pachniał jak najdroższa rzecz na świecie.

Pachniało wolnością.