„Uciekaj stąd!” – krzyczała – dopóki bezdomna dziewczyna nie zdjęła jej kaptura…

Paryż lśnił pod kurtyną złotych świateł, gdy Arthur Vale, światowej sławy finansista, siedział naprzeciwko swojej dwunastoletniej córki Amelii w ich apartamencie z widokiem na Sekwanę. Odziedziczyła po ojcu spokój i bystry umysł, jednak w przeciwieństwie do wielu dzieci urodzonych w uprzywilejowanych rodzinach, miała czułe serce dla tych mniej fortunnych. Arthur zawsze powtarzał jej, że prawdziwego bogactwa nie mierzy się pieniędzmi, ale dobrocią, którą się dzieli.

Ostatnio jednak Arthur czuł się nieswojo. Jego dziewczyna, Bianca Morel, atrakcyjna dwudziestodwuletnia modelka, zaczęła ujawniać swoją nieprzyjemną stronę. Jej śmiech był uroczy, gdy błyskały flesze, ale jej słowa niosły okrucieństwo, gdy myślała, że ​​nikt jej nie słucha. Twierdziła, że ​​go uwielbia, ale Arthur czuł, że bardziej uwielbia jego świat – luksus, bycie w centrum uwagi, status.

Pewnego grudniowego poranka, gdy miasto pokrywał śnieg, Artur podjął decyzję. „Amelio” – powiedział łagodnie – „chcę zobaczyć, kim naprawdę jest Bianca, kiedy myśli, że nikt ważny jej nie obserwuje. Pomożesz mi?”

Oczy Amelii rozszerzyły się. „Co masz na myśli?”

„Pójdziesz do kawiarni Le Montparnasse. Ona zagląda tam każdego popołudnia. Chcę, żebyś wyglądała jak ktoś w potrzebie – na przykład zagubione dziecko. Muszę wiedzieć, jak traktuje nieznajomego, który nie może jej nic dać”.

Amelia zawahała się, ale skinęła głową. Ufała ojcu całkowicie.

Tego popołudnia otuliła się znoszonymi ubraniami, umazała twarz sadzą z kominka i wyszła na zimno. Śnieg padał gęsto, pokrywając jej włosy niczym miękki popiół. W kawiarni Bianca siedziała z przyjaciółkami, rozmawiając o kampaniach marek i weekendowych imprezach, a jej śmiech był jasny, ale pusty.

Amelia wzięła głęboki oddech, weszła do środka i podeszła do ich stolika. „Przepraszam” – powiedziała cicho – „czy mogłabym coś zjeść? Nie jadłam śniadania”.

Śmiech Bianki ucichł. Spojrzała na dziewczynę, jakby była brudem na bucie. „To prywatna placówka, mała. Nie powinnaś tu być”.

Głos Amelii drżał. „Przepraszam… Po prostu jestem głodna”.

Usta Bianki wygięły się w zimnym uśmiechu. Wzięła croissanta z talerza i upuściła go na podłogę. „Jeśli jesteś tak zdesperowany, zjedz go stamtąd”.

W kawiarni zapadła cisza. Nawet kelner zamarł.

W tym momencie drzwi się otworzyły, wpuszczając podmuch zimnego powietrza. Rozległ się dźwięk kroków.

Wszedł Arthur Vale, jego płaszcz wciąż pokryty był śniegiem. Jego wzrok natychmiast padł na córkę leżącą na podłodze z okruchami na dłoniach.

Twarz Bianki zbladła. „Arthur! Ja… to nie jest to, na co wygląda…”

Artur ją zignorował. Uklęknął i pomógł Amelii wstać, delikatnie strzepując okruszki z jej dłoni. „Jesteś ranna?”