UH! Ósme dziecko

Moja siostra ogłosiła, że ​​jest w ósmej ciąży.

I zamiast szoku, zamiast ciężkiej ciszy, która, jak myślałam, zapadła po takiej deklaracji, moi rodzice wybuchnęli wiwatami. Klaskali, jakby Madison właśnie wydała jakiś królewski dekret. Kolejne dziecko. Kolejne święto. Kolejny wnuk, którego można wielbić z imienia, a w rzeczywistości zaniedbywać.

„Zorganizujemy wielką imprezę” – oznajmiła moja mama głosem pełnym ekscytacji. „Duży dom, prawdziwa uroczystość. I oczywiście twoja siostra pomoże ją sfinansować”.

Zamarłem z widelcem w połowie drogi do ust.

„Ona nawet nie dba o swoje dzieci” – warknąłem, a moje słowa przecięły pokój niczym szkło. „A ja mam dość wychowywania jej sługusów”.

Powietrze stało się elektryzujące. Zadowolony uśmiech Madison przerodził się w furię. Jej twarz się skrzywiła, a z uśmiechu sączył się jad.

„Oczywiście, że to musiałeś być ty” – warknęła. „Ten, który nawet nie może mieć dzieci. Może gdybyś nie był tak zgorzkniały z powodu swojego rozbicia, zrozumiałbyś, że niektórzy z nas mają szczęście do płodności”.

Te słowa uderzyły jak cios prosto w pierś. Wiedziała. Wiedziała o mojej endometriozie. Wiedziała o poronieniach, o latach starań z moim byłym mężem Davidem. Znała ranę – i mimo to wbiła nóż w ranę.

Ale najgorsze miało dopiero nadejść.