URODZIŁYŚMY TEJ SAMEJ NOCY — MOJA SIOSTRA NA DWÓCH PIĘTRACH WYŻEJ, JA WPATROWAŁAM SIĘ W PUSTE KOŁYSKO — I KIEDY MAMA SZEPNĘŁA: „NIE MARTW SIĘ, WSZYSTKO ZAJĘTE”, DRZWI POKOJU DZIECIĘCEGO OTWORZYŁY SIĘ Z DZIECKIEM, KTÓRE WYGLĄDAŁO JAK MOJE… A NICZYM NIE BYŁO. WTEDY POKÓJ ZAMIENIŁ SIĘ W LOD.

Jego matka prychnęła z kąta. „Cóż, zobaczymy, jak skończą egzaminy. Takie rzeczy bywają nieprzewidywalne”.

Byłem zbyt zmęczony, żeby odpowiedzieć na jej zawoalowaną krytykę. Patricia od początku jasno dawała do zrozumienia, że ​​nie uważa mnie za wystarczająco dobrą dla jej syna. Pochodziłem z rodziny z klasy średniej, podczas gdy Montgomery’owie byli właścicielami sieci salonów sprzedaży luksusowych samochodów w trzech stanach. Derek miał poślubić kogoś z ich kręgu towarzyskiego – a nie przedszkolankę, którą poznał na aukcji charytatywnej.

Telefon mojej mamy zawibrował. Spojrzała na ekran i uśmiechnęła się. „Córka Madison też tu jest – mała dziewczynka urodzona mniej więcej godzinę po twojej”.

„Jak cudownie” – powiedziała Patricia z dużo większym ciepłem niż w stosunku do mojego dziecka. „Madison wyszła za mąż za tego uroczego bankiera inwestycyjnego, prawda? Trevora jakiegoś tam”.

„Trevor Ashford” – potwierdziła mama, promieniejąc dumą z powodu swojego drugiego zięcia.

Zamknęłam oczy i próbowałam odpocząć. Pielęgniarki powiedziały, że wkrótce przyniosą moją córeczkę na kontakt skóra do skóry i nakarmią ją. Piersi bolały mnie od mleka, a ciało krzyczało z tęsknoty za dzieckiem, które mi zabrali.

Minęła godzina. Potem dwie. Derek poszedł sprawdzić, co z naszą córką, podczas gdy wszyscy inni poszli na górę, żeby zobaczyć Madison i jej dziecko. Zostałam sama w pokoju, wpatrując się w pustą kołyskę obok mojego łóżka.

Zadzwonił mój telefon. To był Derek, jego głos był napięty. „Wciąż przeprowadzają testy. Nie ma się czym martwić. Po prostu chcą być dokładni”.

Coś zimnego osiadło mi w żołądku. „Jakie badania?”

„Zwykła sprawa. Wrócę za kilka minut”. Rozłączył się, zanim zdążyłem zadać więcej pytań.

Przez ścianę słyszałem śmiech z innego pokoju, gdzie rodzina świętowała przybycie dziecka. Moje ramiona były puste. „Źle” – wyszeptałem do nikogo.

Nacisnąłem przycisk połączenia i zapytałem pielęgniarkę, kiedy będę mógł zobaczyć moje dziecko.

„Lekarz wkrótce przyjdzie, żeby wszystko z tobą omówić” – powiedziała z profesjonalnym uśmiechem, który niczego nie zdradzał.

„Wszystko?” – powtórzyłem. Nie „Twoja piękna córka” ani „Świetnie sobie radzi”. Wszystko.

Derek wrócił z rodzicami. Gerald wyglądał na zakłopotanego, unikając mojego wzroku. Patricia przyjrzała się swoim wypielęgnowanym paznokciom. Mój mąż usiadł na skraju łóżka i wziął mnie za rękę.

„Clare, mogą wystąpić pewne komplikacje.”

„Jakiego rodzaju komplikacje?”

„Nie są jeszcze pewni. Chcą przeprowadzić więcej testów”.

„Gdzie jest moja mama? Jest z Madison?”

Derek skinął głową. „Tak, wszyscy tam są. Dziecko Madison jest zdrowe. Żadnych problemów.”

Drzwi się otworzyły i wpadła moja mama z rumieńcem na twarzy. Nie spojrzała na mnie. „Och, Clare, kochanie, jak się czujesz? Poród był taki długi – musisz być wyczerpana”.

„Gdzie jest moja córka?”

„Wciąż w pokoju dziecięcym, kochanie. Tak dobrze się nią opiekują”. Mama siedziała na krześle przy oknie, ściskając torebkę na kolanach. Jej oczy były zaczerwienione, jakby płakała. „Dziecko Madison jest po prostu cudowne. Dziesięć palców u rąk i nóg, absolutnie idealne”.

Sposób, w jaki podkreślała perfekcję, przyprawiał mnie o ciarki. „Chcę teraz zobaczyć moje dziecko”.

„Lekarze są z nią” – wtrąciła Patricia. „Może powinniśmy pozwolić im wykonywać swoją pracę bez robienia dramatu”.

Zignorowałem ją. „Derek, przyślij tu kogoś. Chcę odpowiedzi”.

Wyszedł niechętnie. Gerald poszedł za nim, zostawiając mnie z dwiema kobietami, które nigdy nie pałały do ​​siebie szczególną sympatią, ale zdawały się być zjednoczone w swoim dyskomforcie.

Telefon mojej mamy zawibrował. Odczytała wiadomość i zbladła. Wstała gwałtownie. „Muszę iść do toalety. Zaraz wracam”. Praktycznie wybiegła z pokoju.

Coś było bardzo nie tak.

Dwadzieścia minut później przybyła cała procesja – Derek, jego rodzice, moja mama i dr Reeves, pediatra dyżurny. Przywieźli moją córkę w małej gondolce na kółkach. Mama ustawiła się tuż obok, bliżej niż wydawało się to konieczne.

„Oto ona. Twoja piękna dziewczyna.”

Kiedy wtoczyli gondolę do mojego łóżka, zobaczyłam, jak dłonie mamy poruszają się przy kocyku, poprawiając coś. Ruch był szybki, wyćwiczony, jakby robiła to już wcześniej.

Spojrzałam na twarz córki. Coś było nie tak – kształt jej oczu, rozstaw rysów twarzy. Trzymałam ją zaledwie trzydzieści sekund po porodzie, ale matka wie. To nie było po prostu wyczerpanie czy dezorientacja.

„Proszę, natychmiast ją sprawdź” – powiedziałem ostrym głosem. „Coś jest nie tak”.

Dr Reeves zmarszczył brwi. „Pani Montgomery, przeprowadziliśmy szczegółowe badania. Na podstawie cech fizycznych i wstępnych badań przesiewowych podejrzewamy, że pani córka ma zespół Downa. Musimy wykonać kariotyp chromosomowy, aby to potwierdzić, co zajmie kilka dni, ale objawy kliniczne są zgodne z diagnozą”.

W pokoju zapadła cisza. Wpatrywałam się w dziecko w łóżeczku, a moje myśli krążyły w kółko. Zespół Downa. Podejrzenie zespołu Downa. Nasze dziecko.

Pod wpływem szoku poruszyło się coś jeszcze – pewność, której nie potrafiłam wyjaśnić. Cechy fizyczne, które opisywał dr Reeves… Próbowałam sobie przypomnieć twarz mojej córki z tych trzydziestu sekund po porodzie. Czy wyglądała tak?

„Czy jest pan absolutnie pewien, że to moja córka?”