W BOŻE NARODZENIE BABCIA WRĘCZYŁA WSZYSTKIM CZEK NA 5 MILIONÓW DOLARÓW. ŚMIALI SIĘ: „TO FAŁSZ”. POTEM WPŁACIŁEM SWÓJ…

CZĘŚĆ 1 – CZEK

Pamiętam to popołudnie 23 grudnia tak wyraźnie, jakby to było wczoraj.

Niebo nad Aurorą w Kolorado było matowoszare, śnieg padał lekko niczym rozproszone fragmenty zniszczonych wspomnień. Ja, Adrien Westfall, trzydziestodwuletni nauczyciel literatury mieszkający w Aurorze w Stanach Zjednoczonych, siedziałem za kierownicą mojego starego, rozklekotanego Subaru, jadąc prawie sześć godzin na północ, w kierunku Lander w Wyoming.

Tego dnia pojechałem długą drogą do małej chatki z bali, w której moja babcia, Sylvia Westfall, mieszkała samotnie przez ostatnie osiem lat, odkąd zmarł mój dziadek Dennis. Przede mną rozciągała się biała i niekończąca się droga nr 287, otoczona ośnieżonymi lasami sosnowymi. Co jakiś czas przed moimi światłami samochodu nagle przemykało stado jeleni, przyprawiając mnie o szybsze bicie serca.

Nie odwiedzałam babci od prawie czterech miesięcy. Cztery miesiące wypełnione planami lekcji, uczniami, pracami semestralnymi, zebraniami kadry, a potem tymi samotnymi wieczorami w moim maleńkim mieszkaniu w Aurorze, wpatrując się przez okno w padający śnieg i czując się kompletnie pusta w środku.

Aż do telefonu pięć dni wcześniej.

„Adrien, mój drogi wnuku, musisz wrócić do domu na święta. Słyszysz?”

Jej głos w słuchawce wciąż brzmiał ciepło, lecz pod koniec zdania dało się wyczuć lekkie drżenie.

„W te święta mam wyjątkowy prezent, który chcę dać całej rodzinie. Wszyscy muszą tu być. Nikogo nie może zabraknąć. Rozumiesz?”

Serce waliło mi jak młotem, gdy słuchałem. Nie z powodu prezentu. Chciałem ją po prostu przytulić, poczuć zapach palącej się sosny w kominku, zapach pieczonego szarlotki, zapach dzieciństwa. Babcia Sylvia była jedyną osobą na świecie, która dawała mi poczucie, że wciąż mam prawdziwy dom.

Samochód wspiął się wyżej w góry. Lodowate powietrze wdzierało się przez szpary w oknach. Puściłem cicho „Have Yourself a Merry Little Christmas” Judy Garland, żeby nie zagłuszyć szaleńczego bicia mojego serca. Im bliżej byłem Landera, tym bardziej czułem się podekscytowanym dziesięciolatkiem, którym kiedyś byłem.

A potem pojawiła się chata.