W chwili, gdy mój mąż szarpnął mnie za włosy i wykręcił mi rękę, usłyszałam ten dźwięk już wcześniej…

W chwili, gdy mój mąż szarpnął mnie za włosy i wykręcił mi rękę, usłyszałam dźwięk, zanim poczułam ból — ostry, mokry trzask gdzieś w moim ramieniu sprawił, że cały pokój przechylił się na bok.

Na sekundę wszystko wokół zbielało, jakby ktoś wymazał mi obraz gumką. Salon rozmazał się: telewizor z wyłączonym dźwiękiem, samochodziki porozrzucane na dywanie, rodzinne zdjęcia na ścianie, które nagle wydały mi się kłamstwem. Poczułam metaliczny smak. Kolana się pode mną ugięły, ale jego uścisk na moich włosach utrzymał mnie w pionie.

„Nie odchodź ode mnie” – syknął mi Mark do ucha.

Jego oddech był gorący i kwaśny od piwa. Odkręcił mocniej, odchylając mi głowę do tyłu, aż oczy zaszły łzami. Wolną ręką uniosłam się, by chwycić go za nadgarstek, bezskutecznie próbując go oderwać. Wiedziałam, że lepiej nie krzyczeć. Krzyk tylko dawał mu poczucie usprawiedliwienia.

Ale nawet przez mgłę bólu, jeden obraz przebił się przez moje oczy: twarz mojego syna.

Noah stał kilka stóp dalej w piżamie Spider-Mana, boso na drewnianej podłodze, a jego ulubiony pluszowy dinozaur dyndał w jednej ręce. Miał pięć lat, ale w tamtej chwili wydawał się niemożliwie mały – jego brązowe oczy były ogromne i wilgotne, a usta drżały.

„M-mamo?” Jego głos zabrzmiał jak pisk.

Poczułam, jak coś we mnie nabrzmiewa, cienka nić buntu, która jeszcze nie pękła. Głowę miałam unieruchomioną pod bolesnym kątem, ale zmusiłam się, by spojrzeć mu w oczy. Wzrok mi drżał. Wiedziałam, że jeśli pokażę mu panikę, zamarłby. Jeśli krzyknę, on też by krzyknął.

Więc zrobiłem to, co mogłem.

Skinęłam lekko głową — tak nieznacznie, że było to ledwie drgnięcie.

Ale to wystarczyło. Oczy Noaha rozszerzyły się, a potem wyostrzyły z przerażającą determinacją, jakiej nigdy nie widziałam u dziecka. Jego małe paluszki upuściły pluszowego dinozaura. Uderzył o podłogę z cichym hukiem, głośniejszym niż bicie mojego serca.

Cofnął się od nas, krok po kroku, a potem odwrócił się i pobiegł w stronę stołu na korytarzu.

„Hej!” warknął Mark. Jego dłoń puściła moje włosy, gdy przeniósł ciężar ciała, jakby chciał go gonić.

Instynkt krzyczał do mnie. Wykorzystałam ułamek sekundy luzu i wykręciłam rękę, wyrywając ją z jego uścisku. Ten ruch posłał kolejny piorun w górę mojego ramienia, ale nie przejmowałam się tym. Gdybym zdołała utrzymać uwagę Marka na sobie jeszcze przez dziesięć sekund, Noah mógłby mieć dość czasu.

„Mark, przestań” – wysapałem, cofając się zataczając i trzymając się za ramię. „Po prostu… przestań”.

Odwrócił się do mnie, z unoszącą się i opadającą piersią. W jego oczach już widać było tę znajomą mieszankę gniewu i samozadowolenia.

„To twoja wina” – warknął. „Wszystko to. Naciskasz i naciskasz, a potem zachowujesz się, jakbym był potworem”.

Zawsze robił z siebie ofiarę. To był jeden z jego ulubionych trików.