W dniu mojego ślubu, gdy właśnie miałam złożyć przysięgę małżeńską, moja pokojówka

W sali panowała niezręczna cisza, przerywana jedynie cichym szeptem niedowierzania wśród gości. Moje serce, choć ciężkie, było stanowcze. To było nieoczekiwane crescendo symfonii kłamstw, ale nadszedł czas, by zadyrygować finałem.

Karen leżała na podłodze, a jej zapłakana twarz przypominała maskę zdrady i strachu. Jej brawura prysła, a teraz była tylko przestraszoną dziewczyną uwięzioną we własnej sieci. Chciałam poczuć współczucie, ale jedyne, co mogłam wykrzesać, to obojętna ciekawość wobec tej nieznajomej, którą myślałam, że znam.

Colton, wciąż ściskając moją dłoń, zaczął drżeć. „Anno, ja…” – zaczął chrapliwym głosem.

„Zaoszczędź to” – przerwałem, głosem spokojnym i nieugiętym. „Dokonałeś swoich wyborów, ja też”.

Zwróciłem się do gości, z których wielu przyjechało z całego kraju, aby być świadkami tego, co miało być radosnym zjednoczeniem. „Przepraszam za dramatyzm” – powiedziałem. „Ale wierzę, że przejrzystość jest ważna, nawet w takim dniu”.

Minister, który stał niezręcznie z boku, zrobił krok naprzód, niepewny, co zrobić. „Anno, co chciałabyś zrobić?” zapytał łagodnie.