„W jej stanie nie potrzebuje spadku!” – zaśmiał się jej mąż w sądzie. Ale gdy tylko Maria wręczyła sędziemu notatkę, cała sala sądowa ucichła…

Irina uśmiechnęła się nieco szerzej, ale jej oczy pozostały zimne. „Arthur zawsze pociągał typ bohemy. Proszę, podejdź do stołu. Kolacja stygnie”.

Rozmowa była istną torturą. Siergiej wypytywał ją o rodziców, wykształcenie, plany. Irina wtrącała cięte uwagi na temat współczesnej moralności i tego, jak ważne dla mężczyzny jest posiadanie solidnego domu. „Rodzina to nie tylko uczucia, kochanie” – pouczała. „To projekt, inwestycja. Kobieta powinna wspierać męża, zapewniać mu komfort, a nie unosić się w obłokach ze swoimi małymi obrazkami”.

„Mamo, Maria jest bardzo utalentowana” – próbował wtrącić Artur. „Jej książki mają duże nakłady”.

„Talent to nic złego” – kontynuowała Irina nieustępliwie. „Ale dobra zupa jest ważniejsza. Umiesz ugotować zupę?”

Maria poczuła przypływ wstydu. „Tak.”

„Świetnie. Przynajmniej jest coś praktycznego.”

Po obiedzie Siergiej zabrał syna do gabinetu, żeby omówić interesy, zostawiając Marię sam na sam z przyszłą teściową. „Rozumiesz, Mario, nasz Artur to chłopak z wielką przyszłością” – zaczęła Irina, przyglądając się swojemu nieskazitelnemu manicure. „Potrzebuje godnej partnerki. Kobiety, która dorówna jego pozycji, która będzie w stanie urodzić zdrowych spadkobierców. Czy jesteś zdrowy? W twojej rodzinie nie było żadnych… nieprzyjemnych chorób?”

Maria była oszołomiona jego bezpośredniością. „Jestem całkiem zdrowa”.

„Bardzo dobrze. Bo Arthur potrzebuje silnej rodziny. Tak ciężko pracuje, poświęca tyle energii swojej karierze. Bądźcie więc spokojni, Arthur zasługuje na wszystko, co najlepsze”.

Kiedy w końcu wyszli, Maria milczała przez długi czas. „Widzisz? Mówiłem ci, że są proste” – powiedział radośnie Artur, nieświadomy jej stanu.

„Twoja matka uważa, że ​​zupa jest ważniejsza od mojego talentu” – odpowiedziała cicho Maria.

Artur się roześmiał. „Och, nie zwracaj na to uwagi. Ona po prostu zachowuje się staroświecko, martwiąc się o mnie. Poza tym sama nie potrafi ugotować zupy. Mamy do tego personel. Zobaczysz, mama cię pokocha. Ważne, że ja cię kocham”.

Wziął ją za rękę i pocałował. W tym momencie Maria zmusiła się, żeby mu uwierzyć, przekonała samą siebie, że chłód jego rodziców to tylko mechanizm obronny. Nie rozumiała jeszcze, że dla nich zawsze będzie outsiderką, dziewczyną z niewłaściwej strony torów.

Ich ślub był stosunkowo skromny jak na standardy jego rodziców, ale za fasadą dobrobytu w ich wspólnym życiu już pojawiały się pierwsze rysy. Miłość Artura była jak piękna, lecz zimna klatka. Podziwiał talent Marii, ale tylko dopóty, dopóki nie kolidował on z jego planami. „Masza, po co ci ta bohemska publiczność?” – pytał, gdy szykowała się do spotkania z innymi artystami. „Masz mnie”.

Po pierwszym poronieniu był uosobieniem troski, ale w jego oczach malowało się rozczarowanie, jakby nie dotrzymała obietnicy. Po drugim poronieniu stawał się coraz zimniejszy, bardziej zdystansowany. Upokorzenia stawały się coraz subtelniejsze. Mógł żartować przed przyjaciółmi o jej „niekobiecym” umyśle albo o tym, że jej obrazy są „słodkie, ale naiwne”. Maria czuła się coraz bardziej samotna w ich ogromnym, stylowym mieszkaniu.

Jej jedynym ukojeniem były wizyty u ojca w jego wiejskim domu.  Stephen , sam utalentowany artysta, często tam spędzał czas. Powrót z tych wizyt nocą był dla niej niewielką wolnością – pusta autostrada, muzyka z głośników, gwiazdy nad głową. Ale zdrowie ojca podupadało. W ich ostatniej rozmowie zdawał się żegnać. „Dbaj o siebie, moja córko. I nie pozwól, żeby ktokolwiek tobą pomiatał. Maluj, bez względu na wszystko. Twórz i bądź szczęśliwa”.

Tej pamiętnej nocy wracała do domu wyczerpana. Padał lekki, senny deszcz. Wycieraczki leniwie przesuwały się po szybie. Zamyślona, ​​nie zauważyła jelenia wyskakującego na drogę. Zwierzę, przestraszone światłami reflektorów, zamarło. Maria instynktownie skręciła, ale zbyt gwałtownie. Samochód wpadł w poślizg na mokrym asfalcie. Chwila nieważkości, zgrzyt metalu, trzask tłuczonego szkła. Świat wywrócił się do góry nogami. Uderzenie, a potem gęsta, dźwięczna cisza.

Znalazł ją kierowca ciężarówki. Diagnoza lekarzy była wyrokiem śmierci dla jej dotychczasowego życia: kompresyjne złamanie kręgosłupa z przemieszczeniem. Uszkodzenie rdzenia kręgowego. Przeżyła cudem, ale prawdopodobnie już nigdy nie będzie chodzić.

W szpitalu Artur odgrywał rolę oddanego męża. Udzielał wywiadów ekipom telewizyjnym, które nagle się pojawiały. „Moja żona jest bardzo utalentowaną artystką. Zrobię wszystko, co możliwe. Będziemy walczyć”. Nie odstępował jej na krok, ale rozmawiał nie z nią osobiście, lecz przez telefon, organizując jej transfer do ekskluzywnej prywatnej kliniki  „Nowe Życie”.

Maria przestała mówić. Świat skurczył się do rozmiarów szpitalnego łóżka. Została przeniesiona do pięknej kliniki, gdzie Arthur zatrudnił dla niej spokojną, troskliwą opiekunkę o imieniu  Inna . Maria pogrążała się w coraz głębszej depresji, odmawiała jedzenia i angażowania się w życie rodzinne. Arthur odwiedzał ją codziennie, przynosząc owoce, których nie zjadła, i opowiadając o swoich sukcesach w biznesie.

Przełom nastąpił niespodziewanie. Pewnego szarego dnia drzwi do jej pokoju skrzypnęły i otworzyły się. Zajrzała do środka mała główka z dwoma zabawnymi warkoczykami. „Halo” – zaćwierkał cichy głosik. To była  Kate , pięcioletnia córka pielęgniarki. Dziewczynka, urodzona z wadą serca, spędziła większość swojego krótkiego życia w szpitalach.

„Czemu jesteś taki smutny?” zapytała dziewczynka z dziecięcą bezpośredniością.

Maria nie odpowiedziała, ale Kate nie dała się zniechęcić. Wyciągnęła z kieszeni zmiętą kartkę papieru i kilka kredek. „Chcesz, żebym narysowała ci słońce?” Usiadła na podłodze i narysowała jasnożółte, krzywe, ale radosne słońce. „Proszę” – powiedziała, podając je Marii. „To dla ciebie”.

Maria powoli spojrzała w dół. Coś w jej wnętrzu, dawno martwe i skamieniałe, poruszyło się. Wzięła rysunek, jej palce musnęły ciepłą, małą dłoń.

Od tamtej pory Kate odwiedzała ją codziennie. „Umiesz rysować?” zapytała pewnego dnia. „Mama mówiła, że ​​jesteś artystką”. Maria tylko skinęła głową. „To dlaczego nie rysujesz? Twoje ręce działają”.

To proste, dziecinne zdanie uderzyło mocniej niż jakakolwiek rada psychologa. Masz ręce. Kate nie widziała osoby z niepełnosprawnością; widziała kogoś, kto potrafił rysować. Po raz pierwszy od miesięcy zabłysła w niej chęć życia.

Inna, jej opiekunka, była nie tylko uważna, ale i mądra. Nigdy nie wtrącała się, po prostu wykonywała swoją pracę i obserwowała. To Inna nalegała, by zabierać Marię na spacery do małego parku w pobliżu kliniki. Po drugiej stronie ulicy znajdowała się przytulna kawiarnia, w której zawsze pachniało świeżymi wypiekami i dobrą kawą. Pewnego dnia, gdy Inna była poza domem, kupując wodę, do wózka inwalidzkiego Marii podszedł mężczyzna.

„Uciekasz od szpitalnego kleiku?” – zapytał nieznajomy z ciepłym, przyjaznym uśmiechem. Był mężczyzną po trzydziestce, z delikatnymi zmarszczkami w kącikach oczu i dłońmi poplamionymi czymś, co wyglądało jak cynamon. „Jestem  Kyle ” – przedstawił się – „właściciel tamtego miejsca. Obserwuję cię od kilku dni. Masz takie zamyślone spojrzenie”.

Nie spojrzał na nią z litością, tylko ze spokojnym, pełnym szacunku zainteresowaniem. Maria, ku swojemu zaskoczeniu, nie czuła potrzeby, by się ukrywać. Kyle rozmawiał z nią jak starzy znajomi. „Widzę, że nic nie mówisz” – powiedział niewzruszony. „Rozumiem. Czasami słowa po prostu przeszkadzają. Mogę cię poczęstować herbatą? Mam niesamowitą mieszankę ziołową. Łagodzi stres i przywraca wiarę w ludzkość”.

Pobiegł do kawiarni i wrócił z dwoma papierowymi kubkami. Siedzieli w milczeniu, popijając herbatę. To było dziwne, ale niesamowicie spokojne. Od tamtej pory Kyle podchodził do nich codziennie. Nie próbował jej nakłonić do rozmowy; po prostu siedział z nią, opowiadając zabawne historie o swoich klientach albo czytając na głos książki.

„Myślałem sobie” – powiedział pewnego dnia, kucając przed jej wózkiem inwalidzkim, tak że ich oczy były na tym samym poziomie. „Każdy potrzebuje czegoś swojego, czegoś, co należy tylko do niego”.

Następnego dnia przyniósł duży, piękny szkicownik i zestaw profesjonalnych ołówków. „Nie wiem, czy to dobre, ale może…”

Maria spojrzała na czyste, białe strony. Jej dłonie przypomniały sobie, jak trzymać ołówek, ale strach był silniejszy. Pokręciła głową. Kyle się nie zniechęcił. Tydzień później wrócił z pudełkiem. W środku był nowy cyfrowy tablet graficzny i rysik. „Patrz” – powiedział, otwierając program. „Nie trzeba mocno naciskać. Wystarczy lekkie dotknięcie. A jeśli linia jest niepoprawna, można ją cofnąć. Nikt nie zobaczy. Tylko ty i czysty ekran”. Włożył rysik w jej dłoń. Jego palce były ciepłe i silne. „Twoje dłonie się poruszają” – powiedział, patrząc jej prosto w oczy. „To znaczy, że nie wszystko stracone. Chodź.”

Tej nocy wyjęła tabliczkę. Pierwsze pociągnięcie było niepewne, krzywe. Drugie, trzecie. Były to bazgroły bólu, czarne, poszarpane linie, wylewające jej rozpacz na ekran. Rysowała godzinami. Aż wreszcie, nad ranem, z chaosu zaczął wyłaniać się kształt: mały, uparty przebiśnieg, przebijający się przez warstwę czarnego śniegu.

Zainspirowana, Maria zaczęła tworzyć każdego dnia. Narysowała Kate. Narysowała Kyle’a z jego życzliwym uśmiechem. Rysowanie przywróciło jej głos, choć na razie cichy.

Tymczasem Inna stała się kimś więcej niż opiekunką; była oczami i uszami Marii. Podsłuchała Artura rozmawiającego przez telefon na korytarzu, myśląc, że Maria śpi. „Tak, Walerio, wszystko idzie zgodnie z planem. Nie, ona nic nie rozumie. Totalna wełna. Najważniejsze, żeby ogłosili ją niekompetentną. Wtedy będę mogła wszystkim zarządzać. I załatwimy sprawy dostaw. Biełow już przygotował dokumenty dotyczące łapówek. Cierpliwości, kotku. Wkrótce będziemy razem i bardzo bogaci”.

Następnego dnia Inna cicho powiedziała jej: „Twój mąż nie jest twoim sprzymierzeńcem. Bądź bardzo ostrożna”.

Tydzień później nadeszła straszna wiadomość. Jej ojciec zmarł. Zawał serca. Arthur zorganizował pogrzeb, odgrywając rolę pogrążonego w żałobie zięcia. Dwa tygodnie później zostali wezwani do notariusza na odczytanie testamentu. Arthur pojechał z nią, przekonany, że teraz będzie zarządzał całym majątkiem teścia.

Starszy notariusz zaczął czytać. Cały majątek Stephena został odziedziczony przez jego jedyną córkę, ale pod pewnymi warunkami. Po pierwsze, rodzinny dom na wsi i pracownia artystyczna nie mogły zostać sprzedane przez pięć lat. Po drugie, dostęp do głównej części jego funduszy miał zostać przyznany dopiero po ukończeniu i przedstawieniu komisji ekspertów serii dzieł sztuki zatytułowanej „Światło w środku”.

Gdy tylko wyszli z biura, maska ​​Arthura całkowicie opadła. „To farsa!” – krzyknął. „Twój ojciec oszalał! Seria prac? Ledwo trzymasz łyżkę! Musimy to natychmiast zaskarżyć. Pójdziesz do sądu i będziesz twierdził, że twój ojciec nie był przy zdrowych zmysłach”.

Maria spojrzała na jego twarz, wykrzywioną wściekłością, i nie poczuła bólu ani strachu, lecz zimną, wyraźną wściekłość. Jej ojciec wiedział. Przewidział wszystko. Ten testament był jego ostatnim darem: ubezpieczeniem, szansą na zbawienie i bronią.

Tego wieczoru Maria gestami poprosiła Innę o telefon i wybrała numer, który od dawna znała na pamięć – numer jej przyjaciółki ze studiów, Jennifer Svetlov, obecnie jednej z najlepszych prawniczek w mieście. „Jen” – wyszeptała Maria głosem ochrypłym od nieużywania, ale stanowczym. „Mówi Maria Gregory. Potrzebuję twojej pomocy. Myślę, że mój mąż próbuje mnie zniszczyć”.

Od tego dnia rozpoczęła się sekretna wojna. Z pomocą Inny i Kyle’a, którzy stali się jej lojalnymi łącznikami ze światem zewnętrznym, Maria zaczęła gromadzić dowody. Udawała, że ​​jej stan się pogarsza, pogrążając się w całkowitej apatii. Widząc to, Arthur się uspokoił. Nie wiedział, że nocą Maria nie tylko rysowała; przygotowywała się do największej bitwy w swoim życiu. Rysunek Kate stał się jej manifestem, dowodem na to, że jej duch nie został złamany.

Nagły zapach amoniaku przywrócił Marię do rzeczywistości. „Spokojnie, kochanie, oddychaj głęboko” – powiedział głos pielęgniarki. To było tylko omdlenie ze stresu.

Maria odwróciła głowę. Jennifer trzymała ją za rękę. Sędzia stał nieopodal, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, ale z nową nutą szacunku. I wtedy znowu go zobaczyła. Kyle’a. Stał przy barierce ze śledczym. Nie w przytulnym fartuchu kawiarnianym, ale w wyprasowanej koszuli, skupiony i poważny. Jego wzrok był w nią wpatrzony, pełen takiej czułości i niepokoju, że znów zaparło jej dech w piersiach.

„On mnie pozwie” – powiedziała Maria Kyle’owi i Innie w półmroku swojego pokoju kilka tygodni temu. „Będzie próbował udowodnić, że nie jestem w stanie unieważnić testamentu mojego ojca”.

„Nie pozwolimy mu” – powiedział Kyle, zakrywając jej zimne palce ciepłą, silną dłonią. „Ludzie tacy jak on zawsze zostawiają ślady. Musimy tylko wiedzieć, gdzie szukać”. Następnie opowiedział jej swoją historię o tym, jak został niesłusznie zwolniony ze stanowiska strażaka po tym, jak jego najlepszy przyjaciel zginął w pożarze spowodowanym przez wadliwy, dawno wycofany z użytku sprzęt. „Wiem aż za dobrze, do czego zdolni są ludzie z kalkulatorami zamiast serca. Twój mąż jest jednym z nich. Myśli, że kupił wszystkich, ale nie docenił jednej rzeczy”.

„Co?” wyszeptała Maria.

„Ty” – odpowiedział Kyle po prostu. „On nie wie, jak silna naprawdę jesteś”.

Tej nocy opracowali plan. Inna podsłuchiwała telefony Arthura. Kyle wykorzystywał stare znajomości, żeby sprawdzić swoich partnerów. A Maria musiała zapamiętać każdy szczegół. „Dom na wsi” – powiedziała pewnego dnia. „Pracownia mojego taty. Bardzo się martwił podczas naszej ostatniej rozmowy. Powiedział mi, żebym była ostrożna. Chyba coś wiedział”.

Podróż tam była tajną operacją. Stary dom powitał ich ciszą i zapachem jabłek. W pracowni ojca, sanktuarium płócien i terpentyny, palce Marii musnęły grzbiet grubej, oprawionej w skórę księgi stojącej na niskiej półce. To był dziennik ojca. Otworzyła go. Ostatnie wpisy pochodziły z dni poprzedzających jego śmierć.

15 września: Rozmawiałem dziś z moją Maszą. Jej oczy są takie przyćmione. Ten Artur wysysa z niej życie. Od początku byłem przeciwny temu małżeństwu.

20 września: Zatrudniłem prywatnego detektywa, Igora Belskiego. Możecie mnie nazwać starym paranoikiem, ale moje serce jest niespokojne.

2 października: Nadszedł pierwszy raport od Belskiego. Miałem rację. Artur ma kochankę. Drobne przekręty w pracy, jakieś podejrzane interesy z dostawami. Brud. Muszę porozmawiać z Maszą. Ale jak? Ona go kocha. To ją zniszczy.

Łzy spływały po twarzy Marii. Jej ojciec wszystko widział. „Kyle” – zawołała drżącym głosem. „Patrz”.

Przeczytał wpisy, a jego twarz stężała. „Śledczy. Jeśli był raport, to musi być gdzieś tutaj”. Ich oczy jednocześnie padły na własnoręcznie zrobiony metalowy sejf w kącie. Po pół godzinie majsterkowania Kyle’owi udało się go otworzyć. W środku znajdowała się pojedyncza, cienka teczka.

Raport prywatnego detektywa. Były tam zdjęcia Arthura z kochanką, kopie przelewów bankowych, a na ostatniej stronie coś, co sprawiło, że serce Marii stanęło: wniosek eksperta. Analiza przewodu hamulcowego w samochodzie Marii Gregory wykazała mikropęknięcia i ślady celowej ingerencji mechanicznej – ślad po piłce. Uszkodzenie mogło doprowadzić do stopniowego wycieku płynu hamulcowego i całkowitej awarii układu przy gwałtownym hamowaniu. Pod wnioskiem znajdowała się odręczna notatka od jej ojca: Boże, on próbował odebrać jej życie.

Powietrze w studiu zamieniło się w lód. „Tato… on chciał…” wyszeptała Maria.

„Cicho” – Kyle uklęknął przed nią, biorąc jej lodowate dłonie w swoje. „Teraz wiemy. Możemy z tym walczyć”.

W tym momencie drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem. „Co tu się dzieje?” – wpadł Arthur z twarzą wykrzywioną wściekłością. Za nim skradała się Valerie. „Postanowiłeś pobawić się w detektywa, co? Detektywa na wózku inwalidzkim”. Jego wzrok padł na otwarty sejf. Zrozumiał. „Dawaj to!” – ryknął, rzucając się na Kyle’a. Wybuchła bójka.

„Inna, zadzwoń na policję!” krzyknął Kyle.

Valerie próbowała powstrzymać Innę, ale ta uskoczyła i wybiegła. Maria patrzyła z przerażeniem. Zobaczyła, jak Arthur uderza głową Kyle’a o półkę. Zatoczył się. Za sekundę Arthur go pokona. Adrenalina, wściekłość i miłość do mężczyzny, który ryzykował dla niej życie, eksplodowały w Marii. Zapominając o bólu, zerwała się z wózka inwalidzkiego i doczołgała się do drzwi, czując każdy centymetr agonii. Na progu krzyknęła. Krzyk sprawił, że Arthur zamarł na ułamek sekundy. To wystarczyło, by Kyle zadał precyzyjny, wymierzony cios i Arthur upadł.

Kilka minut później przyjechała policja. Arthur i Valerie zostali zatrzymani, ale zwolnieni za kaucją po tym, jak Arthur wymyślił historię o tym, że pomylił ich z włamywaczami. Następnie, prewencyjnie, złożył pozew o uznanie Marii za niepoczytalną. Nie wiedział jednak, że Kyle zaniósł już kopie wszystkich dokumentów do prokuratury.

Teraz, gdy Maria spojrzała na Kyle’a na sali sądowej, cała historia przemknęła jej przed oczami.

Sędzia Peterson  odchrząknęła, przywracając wszystkich do rzeczywistości. „A zatem” – jej głos zabrzmiał stalowo – „po wysłuchaniu stron i rozważeniu przedstawionych dowodów – zwłaszcza tego” – uniosła rysunek Kate – „a także materiałów właśnie dostarczonych przez Starszego Śledczego Petersona…”. Urwała, a jej lodowate spojrzenie omiotło bladego Arthura i jego prawnika, którym po raz pierwszy wydawało się, że zabrakło słów. „Sąd odrzuca wniosek powoda o uznanie jego małżonki za ubezwłasnowolnioną. W związku z tym nie może on ubiegać się o jej spadek”.

Zwróciła wzrok na Marię i po raz pierwszy jej twarz złagodniała. „Mario Gregory, sąd podziwia twoją odwagę”. Potem spojrzała z powrotem na Arthura, a jej głos stał się lodowaty. „Panie Gregory, przede mną siedzi kompetentna, niezwykle utalentowana kobieta, która znalazła siłę, by tworzyć pomimo potwornej zdrady i bólu. A tam” – sędzia wskazała brodą – „stoi przestępca. Starszy Śledczy, może pan wykonywać swoje obowiązki”.

Śledczy i dwóch funkcjonariuszy podeszło do Arthura. „Arthur Gregory, jesteś aresztowany pod zarzutem usiłowania wyrządzenia krzywdy, oszustwa i nielegalnej dystrybucji produktów medycznych”. Kajdanki zatrzasnęły się na jego nadgarstkach.

„To błąd!” krzyknął, patrząc na żonę. „Zapłacisz za to!” Ale już go wyprowadzano. Na korytarzu śledczy zwrócił się do swojej kochanki. „Sokołow, ty też idziesz z nami. Albo jako wspólnik, albo świadek. Jeśli chcesz złagodzić wyrok…”

Valerie rzuciła ukochanemu jadowite spojrzenie i natychmiast go zdradziła. „Powiem ci wszystko! To wszystko sprawka Artura!”

Rok później galeria rozbrzmiewała od głosów. W powietrzu unosił się zapach świeżej farby i szampana. Na ścianach wisiały prace Marii z serii „Dzieci, kwiaty życia”, poświęconej małym pacjentom w ośrodkach onkologicznych i kardiologicznych. Maria siedziała na nowym, lżejszym wózku inwalidzkim, uśmiechając się i przyjmując gratulacje.

Artur i jego wspólnicy zostali skazani na wieloletnie wyroki. Maria otrzymała sowite odszkodowanie i wreszcie pełny dostęp do spadku. Ale jej największymi skarbami byli otaczający ją ludzie: dr Andriej Siemionow, pielęgniarka Ludmiła, która opiekowała się zdrową już Kate, Inna, która stała się jej lojalną przyjaciółką, oraz Kyle, którego obecność była tak naturalna i niezbędna jak powietrze. To nie był zwykły wernisaż wystawy sztuki; to było otwarcie jej własnej pracowni artystycznej.

Kiedy oficjalna część dobiegła końca, Kyle wziął mikrofon. „Nie wygłoszę długiej przemowy” – powiedział, podchodząc do Marii. „Obiecuję, że zawsze będę przy tobie. Podam ci farby, zrobię herbatę albo po prostu będę z tobą milczał. I będę przy tobie, kiedy znów wyjdziesz na scenę”. Wyciągnął małe pudełeczko. „Wyjdziesz za mnie?”

Łzy spłynęły jej po policzkach, gdy jej promienne oczy spotkały się z jego, i skinęła głową. „Tak. Oczywiście.”

Sześć miesięcy później Maria powoli przechadzała się po swojej pracowni, opierając się na eleganckiej lasce. Każdy krok był małym zwycięstwem. Pochyliła się nad małym chłopcem, który zmagał się z pędzlem. „Zróbmy to razem” – zaproponowała delikatnie, obejmując go dłonią. „Widzisz? Ty prowadzisz, a ja tylko pomogę”. Jej spojrzenie było pełne zrozumienia i siły.

Wyjrzała przez duże okno. Na podwórku Kyle wyładowywał z samochodu kartony z nowymi farbami i płótnami. Złapał jej spojrzenie i uśmiechnął się najcieplej jak potrafił.

Tego wieczoru położyła głowę na jego ramieniu. „Kyle” – powiedziała – „myślałam… mamy teraz tyle światła w życiu. Może moglibyśmy się nim podzielić z kimś innym?”. Opowiedziała mu o chłopcu o imieniu  Egor  z lokalnego sierocińca, który uwielbiał rysować, ale prawie nie mówił.

Następnego dnia byli w gabinecie dyrektora. „Egor to trudny chłopiec” – wyjaśniła życzliwa kobieta. „Znaleziono go na dworcu kolejowym rok temu. Powiedział, że jest z dalekim krewnym, który po prostu… nigdy po niego nie wrócił”.

Znaleźli Jegora w kącie pokoju zabaw, rysującego pociągi. „Cześć” – powiedziała Maria delikatnie. „Jestem Maria, a to Kyle. To piękny pociąg”.

Chłopiec podniósł wzrok, jego oczy były pełne nieufności i samotności.

„Chcesz, żebym ci pokazała, jak mieszać kolory, żeby niebo wyglądało na żywe?” – zapytała.

Zaczęli odwiedzać Jegora co weekend. Powoli lód w duszy dziecka zaczął topnieć. Pewnego dnia, gdy wychodzili, Jegor pociągnął ją za rękaw. „Nie byłem sam na stacji” – wyszeptał. „… Matwiej . Jest jak ja, mój brat bliźniak. Byliśmy razem. Ciocia kazała nam czekać. Potem przyjechał pociąg. Mnóstwo ludzi nas popchnęło. Wsiadłem do jednego wagonu, ale Matwiej… Nie wiem, dokąd poszedł. Krzyknąłem, pociąg ruszył i już go więcej nie zobaczyłem”.

Rozpoczęła się nowa misja. Powiadomili policję, wolontariuszy i opiekę społeczną. Wywiesili zdjęcia Jegora, ponieważ Matwiej był jego wierną kopią. Nadzieja zaczęła gasnąć, gdy zadzwonił telefon z małego miasteczka w sąsiednim stanie. Miejscowy funkcjonariusz opowiedział im o starszej kobiecie, która przygarnęła cichego, płaczącego chłopca, którego rok temu znalazła na stacji.

Pojechali tam natychmiast. Starsza kobieta otworzyła drzwi małego, schludnego domu. Spod jej spódnicy wyjrzała para przerażonych oczu – wierna kopia oczu Jegora.

„Matwiej?” wyszeptała Maria. Chłopiec skinął głową.

Spotkanie dwóch braci było sceną, która wzruszyła do łez nawet najbardziej surowych pracowników socjalnych. Po prostu patrzyli na siebie, a potem rzucili się w objęcia, których nie mogli przerwać.

Miesiąc później, po przejściu przez górę biurokracji, Maria i Kyle wyszli z sądu. Maria trzymała Jegora za rękę z jednej strony, a Matwieja za rękę z drugiej.

Rok później  urodziła się ich córka Olga .