W noc poślubną, widząc mojego męża „tam na dole”, zadrżałam i zrozumiałam, dlaczego rodzina mojego męża dała mi willę nad jeziorem wartą około miliona dolarów, abym mogła poślubić tak biedną dziewczynę jak ja.

Michael nie był taki jak inni zwykli mężczyźni. Miał wrodzoną wadę, która uniemożliwiała mu pełne wypełnianie roli męża. Nagle wszystko stało się jasne: dlaczego dostał willę; dlaczego biedny służący został przyjęty do bogatej rodziny – nie dlatego, że byłem wyjątkowy, ale dlatego, że potrzebowali „nominalnej żony” dla Michaela.

Łzy napłynęły mi do oczu. Nie potrafiłam stwierdzić, czy to użalanie się nad sobą, czy nad sobą. Michael siedział w milczeniu i powiedział: „Przykro mi, Lily. Nie zasługujesz na to. Wiem, że wiele poświęciłaś, ale moja mama… Potrzebuje, żebym miała rodzinę i czuła się bezpiecznie. Nie mogę sprzeciwić się jej woli”.

W żółtym świetle zobaczyłem, że jego oczy były wilgotne. Okazało się, że ten zimny mężczyzna również bardzo cierpiał. Nie różnił się ode mnie, oboje byliśmy ofiarami losu.

Przez kolejne dni nasze życie było dziwne. Nie było między parami żadnej słodyczy, tylko szacunek i dzielenie się. Michael był bardzo miły: zaprosił mnie rano, po południu zabrał na spacer wokół jeziora Tahoe, a wieczorem zjedliśmy razem kolację. Nie postrzegał mnie jako służącej, jaką zazwyczaj byłam, ale jako partnerkę. To właśnie sprawiło, że poczułam się nieswojo: moje serce się wzruszyło, a umysł przypomniał mi, że to małżeństwo nie będzie „pełne” według powszechnej definicji.

Kiedyś podsłuchałem, jak pani Eleanor zwierzała się lekarzowi rodzinnemu: miała chorobę serca i nie zostało jej wiele czasu. Bała się, że jeśli odejdzie, Michael będzie na zawsze samotny. Wybrała mnie, bo widziała we mnie życzliwość, pracowitość i brak ambicji; wierzyła, że ​​zostanę z Michaelem i nie porzucę go z powodu tej wady.

Znając prawdę, moje serce było w rozterce. Kiedyś myślałam, że jestem tylko „zastępstwem” w zamian za willę, ale okazało się, że zostałam wybrana z miłości i zaufania. Tego dnia powiedziałam sobie: bez względu na to, jak potoczy się to małżeństwo, nie opuszczę Michaela.

Pewnej deszczowej nocy w Bay Area Michael nagle dostał ataku padaczki. Spanikowałam i pognałam z nim do Centrum Medycznego UCSF. W śpiączce mocno trzymał mnie za rękę i szeptał:
„Jeśli kiedykolwiek się zmęczysz, idź. Domek nad jeziorem to rekompensata. Nie chcę, żebyś cierpiał z mojego powodu…”.
Rozpłakałam się. Od kiedy zawładnął moim sercem? Ścisnęłam jego dłoń.
„Bez względu na to, co się stanie, nie odejdę. Jesteś moim mężem, moją rodziną”.

Po kryzysie Michael się obudził. Widząc mnie wciąż tam, jego oczy wypełniły się łzami i ciepłem. Nie potrzebowaliśmy „idealnego” małżeństwa. Mieliśmy zrozumienie, dzielenie się i spokojną, trwałą miłość.

Dom nad jeziorem w Lake Tahoe przestał być „nagrodą”, a stał się prawdziwym domem. Posadziłam kwiaty na werandzie; Michael ustawił sztalugę w salonie. Każdej nocy siedzieliśmy obok siebie, słuchając deszczu padającego przez sosnowy las i rozmawiając o naszych małych marzeniach.

Być może szczęście to nie perfekcja, ale raczej znalezienie kogoś, kto pomimo swoich wad postanawia kochać i zostać. I ja odnalazłam to szczęście… od tamtej niepewnej nocy poślubnej lata temu.