W połowie mojej prezentacji moja menedżerka uderzyła dłonią w stół i powiedziała: „To katastrofa. Proszę usiąść, zanim jeszcze bardziej nas zawstydzi”. Ludzie wstrzymali oddech. Niektórzy nawet szeptali. Twarz mnie piekła, ale powoli pakowałem notatki. Myślała, że ​​mnie zmiażdżyła. Nie miała pojęcia, że ​​klientka właśnie napisała: „Wyjdź na zewnątrz. Pani menedżerka zaraz dostanie niespodziankę…”

W połowie mojej prezentacji moja menedżerka uderzyła dłonią w stół i powiedziała: „To katastrofa. Proszę usiąść, zanim nas jeszcze bardziej zawstydzi”.

Ludzie z zapartym tchem. Niektórzy nawet szeptali.

Twarz mi płonęła, ale powoli pakowałem notatki. Myślała, że ​​mnie zmiażdżyła.

Nie miała pojęcia, że ​​klient właśnie napisał: Wyjdź na zewnątrz. Twój menedżer zaraz dostanie niespodziankę…

Dźwięk dłoni Aurory Winters uderzającej o stół konferencyjny był tak ostry i głośny, że zdawał się rozchodzić po korytarzu. W sali zapadła głucha cisza, typowa dla sali, gdy czternaście osób zdaje sobie sprawę, że są świadkami czegoś, o czym będą rozmawiać później.

Wciąż stałem na początku zdania, wyjaśniając klientowi Meridian Group wzorce klastrowania demograficznego, podczas gdy połowa kadry kierowniczej Silverton Analytics siedziała pod ścianą niczym sędziowie. Mój slajd świecił za mną – jedenaście tygodni badań przekształconych w wykresy, algorytmy i wnioski, które mogłyby zapewnić mi kontrakt o wartości 14 milionów dolarów.

Wtedy Aurora wstała.

„To katastrofa” – powiedziała, wstając z krzesła z wyćwiczoną opanowaniem. „Usiądź, zanim nas jeszcze bardziej zawstydzisz”.

Czternaście osób zdawało się wstrzymać oddech. Wiceprezes ds. operacyjnych odwrócił wzrok, jakby nie mógł znieść tego widoku. Marcus Brennan z księgowości pochylił się do sąsiada i wyszeptał coś, co sprawiło, że obaj się skrzywili.

To się nie działo. To nie mogło się dziać. Ludzie faktycznie podejmowali decyzje na tej podstawie.

Aurora kontynuowała, a jej ton ociekał sztucznie wymuszoną troską. „Hannah, nie wiem, gdzie nauczyłaś się segmentacji rynku, ale ta metodologia jest z gruntu wadliwa”.

Zrobiło mi się gorąco w twarzy. Ręce zaczęły mi drżeć.

Dwa lata w tej firmie. Niezliczone sesje nocne. 94% wskaźnik utrzymania klientów. Trzy uratowane konta, o których wszyscy mówili, że są nie do uratowania.

Nic z tego nie miało znaczenia, nie w tej chwili — nie wtedy, gdy Aurora krążyła w kierunku ekranu projekcyjnego, wskazując na moje wykresy, jakby były dowodami na miejscu zbrodni.

„Klastrowanie demograficzne ignoruje różnice w wydatkach między pokoleniami” – powiedziała płynnie. „Modele predykcyjne wykorzystują przestarzałą analizę regresji. Przepraszam, że to już jest etap prezentacji”.

Mój telefon zawibrował w kieszeni raz, drugi, trzeci raz w krótkich odstępach czasu.

Pokój czekał, aż się załamię, przeproszę, potwierdzę wersję Aurory, że nie jestem gotowy na taki poziom pracy. Zamiast tego, z rozmysłem i spokojem zamknąłem laptopa i ułożyłem notatki w schludny stosik.

„Wyjdę i dam ci przestrzeń na prezentację” – powiedziałem cicho.

Wyraz twarzy Aurory zmienił się – najpierw zdziwienie, potem satysfakcja. Myślała, że ​​wygrała.

Podszedłem do drzwi i dopiero wtedy sprawdziłem telefon.

Trzy wiadomości z nieznanego numeru.

Cześć, nazywam się dr Sienna Blackwell.

Wyjdź na zewnątrz.