W połowie mojej prezentacji moja menedżerka uderzyła dłonią w stół i powiedziała: „To katastrofa. Proszę usiąść, zanim jeszcze bardziej nas zawstydzi”. Ludzie wstrzymali oddech. Niektórzy nawet szeptali. Twarz mnie piekła, ale powoli pakowałem notatki. Myślała, że ​​mnie zmiażdżyła. Nie miała pojęcia, że ​​klientka właśnie napisała: „Wyjdź na zewnątrz. Pani menedżerka zaraz dostanie niespodziankę…”

Jenna ponuro skinęła głową. „Aurora jest w tym dobra – ujmuje wszystko jako współpracę, doskonalenie nadzoru, strategiczny nadzór. Potrzebny był ktoś, kto by się odezwał i powiedział, że widział, co się naprawdę stało. Ktoś z wiarygodnością i władzą”.

„Doktorze Blackwell” – powiedziałem.

„Dokładnie.” Jenna ponownie otworzyła laptopa. „Kiedy wczoraj zobaczyłam, jak Aurora prosi o twoje pliki Meridian, wiedziałam, że zrobi ci to samo, co Davidowi. Więc podjęłam decyzję. Wysłałam pełną historię twoich plików do dr Blackwell wraz z notatką wyjaśniającą schemat działania Aurory.”

Zaparło mi dech w piersiach. „Co było w tej notatce?”

„Prawdę” – powiedziała Jenna. „Że Aurora Winters ma na koncie kradzieże własności intelektualnej. Że robiła to w wielu firmach. Że jesteś czwartym analitykiem w Silverton”.

Konsekwencje uderzyły jak kubeł zimnej wody. „Jenna… możesz za to stracić pracę”.

„Wiem”. Jej głos brzmiał spokojnie. „Ale mam już dość patrzenia, jak utalentowani ludzie są miażdżeni, bo nikt nie ma odwagi się bronić. David nie miał nikogo, kto by się za nim wstawił. Maria była zbyt przerażona. Kyle odszedł, zanim sytuacja się pogorszyła”.

Pochyliła się do przodu, a intensywność jej słów sprawiła, że ​​zabrzmiały jak przysięga.

„Ale ty, Hannah… masz teraz po swojej stronie doktor Blackwell, a ona nie jest typem osoby, która by to puściła płazem”.

Mój telefon zawibrował.

E-mail z adresu, którego nie rozpoznałem: Hannah. Otrzymałem historię Twojego pliku. Wzory zostały potwierdzone. Zostań przy biurku. To, co się wydarzy, może szybko nadejść. —SB

Spojrzałem na Jennę. „Zaraz wraca do sali konferencyjnej. Będzie zadawać Aurorze pytania techniczne”.

Uśmiech Jenny był ostry, niemal ponuro zadowolony. „Pytania, na które Aurora nie będzie umiała odpowiedzieć”.

„A co się dzieje potem?” – zapytałem, jakby nazwanie tego miało sprawić, że sytuacja stanie się mniej przerażająca.

„Wtedy prawda wyjdzie na jaw” – powiedziała Jenna, zbierając swoje akta. Ruszyła w stronę drzwi, ale zatrzymała się na chwilę. „Hannah – cokolwiek się stanie, nie przepraszaj. Nie umniejszaj swojej pracy. Nie pozwól, żeby ktokolwiek wmówił ci, że potrzebowałaś Aurory, żeby twoja analiza miała sens”.

Jej głos stał się groźny, taki groźny, jaki można usłyszeć tylko od kogoś, kto obserwował niesprawiedliwość wystarczająco długo, żeby przestać ją akceptować jako nieuniknioną.

„Jesteś genialny. Twoja praca jest wyjątkowa. Czas, żeby wszyscy o tym wiedzieli.”

Przez następne dwie godziny siedziałem sam w swoim boksie, wpatrując się w arkusze kalkulacyjne z metadanymi plików i próbując zrozumieć, co powiedziała mi Jenna. Czterech analityków. Trzy firmy. Siedem lat systematycznej kradzieży.

Biuro wokół mnie pustoszało, gdy ludzie szli na lunch lub popołudniowe spotkania. Gdzieś w tym budynku Aurora wciąż siedziała w sali konferencyjnej z dr Blackwell, odpowiadając na pytania, których nie mogła zrozumieć – a może spotkanie się skończyło, może udało jej się z niego wybrnąć, może ja budowałem fałszywą nadzieję, podczas gdy moja kariera i tak chyliła się ku upadkowi.

Mój e-mail został wysłany o 15:47

Hannah Pierce — Biuro dyrektora generalnego. 16:00 Nie spóźnij się. —Richard Vance

Ścisnęło mnie w żołądku tak mocno, że poczułem to w zębach.

Not HR. Not my department head.

Vance himself.

I stood on legs that didn’t feel entirely stable, smoothed my blazer with trembling hands, and walked toward the elevators like someone heading to their own execution.

The executive floor was quiet in a way that felt deliberately intimidating—thick carpet that absorbed sound, mahogany doors with brass nameplates, art on the walls that probably cost more than I made in a year.

Richard Vance’s assistant, a woman in her fifties with perfect posture and an expression that gave away nothing, gestured toward his office without speaking.

I walked in and immediately wished I hadn’t.

Vance sat behind a desk the size of my kitchen table, floor-to-ceiling windows framing the Chicago skyline in golden afternoon light. And beside his desk, arranged with perfect posture and a look of carefully crafted concern, sat Aurora Winters.

She looked up when I entered and something flickered across her face too quickly for me to name—surprise, satisfaction, maybe a flash of fear.

“Hannah, sit,” Vance said, clipped and professional.

I sat in the remaining chair, positioned slightly lower than Aurora’s, a subtle power play most people wouldn’t notice.

I noticed.

“Aurora has raised some troubling issues about your work on the Meridian project,” Vance began without preamble. “She suggested that perhaps you weren’t ready for an account of this magnitude.”

My throat closed. I tried to swallow and couldn’t.

“She’s also mentioned,” he continued, eyes boring into me with uncomfortable intensity, “that you’ve been resistant to feedback and supervision. That you’ve demonstrated a pattern of defensive behavior when your work is critiqued.”

Aurora leaned forward slightly, voice gentle, almost maternal.

“Hannah, I know you’ve worked hard on this project. I’m not questioning your effort, but the reality is your approach showed fundamental gaps in understanding.”

She paused, letting the words settle like a verdict.

“I’m not trying to punish you,” she continued smoothly. “I’m trying to help you grow. Sometimes we need honest feedback to recognize our limitations.”

I stared at her—this woman who’d stolen eight months of my professional life—and felt something shift inside me. Not anger, not yet. Something colder. Clearer.

She was good at this. Really good.

The concerned supervisor guiding a struggling employee. The reasonable authority figure forced to deliver difficult truths. Even her body language supported it—open palms, eyebrows slightly furrowed with worry.

I looked at Vance. “Did Dr. Blackwell express concerns about my work?”

His expression flickered—discomfort, uncertainty.

“Dr. Blackwell has requested a follow-up meeting tomorrow morning,” he said carefully. “We’re still assessing the situation.”

Aurora’s smile tightened, almost imperceptibly.

“Richard,” she said, turning to Vance with patient reasonableness, “I think what Hannah needs is time away from high-pressure client work. Perhaps a reassignment to internal projects where she can rebuild her skills without the stress of external stakeholders.”

My hands clenched in my lap.

This was it—the moment she pushed me into irrelevance, buried me in meaningless internal work while she continued building her career on stolen brilliance.

“There’s also the question of the files,” Aurora continued, still smooth. “Hannah apparently sent preliminary work directly to Dr. Blackwell without going through proper channels. That’s a significant breach of protocol.”

Heat rushed to my face. “That’s not—”

Vance’s expression hardened. “Is this true, Hannah?”

“I sent my files to Aurora,” I said, forcing my voice steady. “For review. I never sent anything directly to the client.”

Aurora’s smile went patient, almost pitying. “Perhaps there was confusion. You’re under a lot of pressure. It’s understandable details might get muddled.”

She turned back to Vance, dismissing me like I’d already been reduced to a problem on a spreadsheet.

“Regardless,” she said, “we need to address the bigger issue—ensuring our analysts are properly supervised. Clear chains of command. Better oversight on high-stakes accounts.”

Then, as if the idea had just occurred to her, she added, “I’m happy to take on the Meridian account personally. I can salvage the relationship and rebuild their confidence in our firm. Hannah can support on the back end—data collection, preliminary analysis—while I handle client-facing work.”

Support. Back end. Preliminary.

All the words that meant invisible, uncredited, erasable.

Vance went quiet, fingers steepled, gaze distant. Finally he said, “We’ll discuss potential reassignments after tomorrow’s meeting with Dr. Blackwell. Hannah, you’re dismissed. We need to talk about transition plans.”

I stood on legs that didn’t feel entirely mine and walked toward the door.

Just before I left, I heard Aurora say, “I really do think this is what’s best for her development. Sometimes talent needs time to mature.”

The door closed behind me, cutting off whatever Vance said in response.

I don’t remember the elevator ride down. I don’t remember walking through the parking garage or getting into my car. The next thing I was truly conscious of was sitting in my apartment, staring at my laptop screen while darkness gathered outside the windows.

My phone rang.

Mom.

“How did the big presentation go?” Her voice was bright, excited. She’d been asking about it for weeks.

I opened my mouth and nothing came out.

“Hannah, honey, are you there?”

“It went badly,” I finally managed. “Really badly.”

The story spilled out—Aurora’s public humiliation, the CEO’s office, the reassignment threat—words tumbling over each other in my desperation to make someone understand what was happening.

When I finally ran out of breath, Mom was quiet for a moment.

“Do you have proof?” she asked, voice suddenly precise. “Proof you did the work?”

I thought about file timestamps Aurora could call system errors, metadata that required technical expertise to interpret, preliminary drafts she could reframe as collaborative.

“It’s complicated,” I said.

Then my mother’s voice turned fierce in a way I recognized from childhood—the tone she used when defending me to school administrators, when challenging teachers who underestimated me.

“Then make it uncomplicated,” she said. “You’re the smartest person I know. If someone is stealing from you, you find a way to prove it.”

After we hung up, I sat in the dark and pulled up my project files.

All of them.

Every analysis I’d created since Aurora became my supervisor.

I started documenting everything—creation dates, modification logs, email exchanges where I’d sent preliminary work and Aurora replied with vague acknowledgments, meeting notes where she claimed credit for insights I developed. The pattern was undeniable when you looked at it all together, but would it be enough?

My phone rang at 10:03 p.m.

Jenna.

“You need to know something,” she said without preamble, voice tight with stress I’d never heard from her before. “Aurora just submitted a formal complaint about you to HR. I saw it come through the system about an hour ago.”

My apartment suddenly felt too small, the walls pressing in.

“What kind of complaint?”

“Insubordination. Unauthorized client contact. Poor performance requiring immediate supervision.” Jenna’s words came fast, urgent. “She’s building a case to fire you, Hannah, and she’s moving fast because she knows Dr. Blackwell saw through her.”

I closed my eyes, fighting nausea. “When?”

“The complaint requests an emergency review. Could be as soon as tomorrow.” Jenna paused, and the next words landed heavier. “But here’s the thing—if HR investigates how Dr. Blackwell got your files, they’ll discover what I did. That I forwarded your complete file history without authorization.”

The weight of what she’d risked settled in my chest like a stone.

“Jenna, I can’t let you—”

“I made my choice,” she interrupted. “David Park didn’t have anyone willing to stand up for him. Maria was too scared to fight back. Kyle left before it got worse. But you—you’re different. You’ve got Dr. Blackwell on your side, and she’s not the type to let this go.”

Her voice sharpened into something almost like a dare.

“I’m betting on you, Hannah. Don’t make me regret it.”

The line went dead.

I sat in the darkness of my apartment, surrounded by evidence of theft I couldn’t prove to the wrong audience, defended by someone who could lose everything for helping me. Outside my window, Chicago glittered with a thousand lights.

Somewhere in this city, Aurora was probably sleeping soundly, confident that tomorrow she’d finish burying me.

Somewhere else, Dr. Sienna Blackwell was planning whatever came next, and I was caught between them, holding documentation that might mean nothing, hoping truth would somehow be enough.

My laptop screen glowed in the darkness, metadata spreadsheets still open, timestamps marching down the page like soldiers going to war.

I opened a new email and started typing.

Dr. Blackwell—

My fingers hovered.

What was I supposed to say? Thank you for trying to help. Please save my career. I’m sorry for dragging you into this mess.

I deleted the draft and tried again.

Dr. Blackwell, attached are complete file histories for all major projects completed under Aurora Winters’s supervision. You’ll see the pattern. I hope it’s enough. —Hannah Pierce

I attached the documentation I’d spent the evening compiling and hit send before I could second-guess myself.

The email disappeared into the void.

I closed my laptop and sat in the dark, wondering if tomorrow would bring vindication or an ending, and whether there was any difference between the two.

I didn’t sleep. I lay in bed watching headlights from passing cars sweep across my ceiling, running tomorrow’s scenarios until my mind felt raw. Aurora would deny everything. Vance would believe her because she was senior director and I was “just” an analyst. Dr. Blackwell’s intervention would be dismissed as client interference in internal matters.

By the time my alarm went off at six, I’d already been awake for two hours.

I dressed carefully—navy blazer, white blouse, minimal jewelry—professional armor for whatever was coming. My hands shook as I applied mascara, forcing me to start over twice.

Dr. Blackwell still hadn’t replied to my email.

Maybe she changed her mind. Maybe she decided it wasn’t worth the political complications. Maybe I was about to walk into a building where everyone already knew I was finished.

I drove to Silverton on autopilot, mind blank with exhausted anxiety. The parking garage was nearly empty at 7:15. I sat in my car for ten minutes, watching the clock tick closer to the moment I’d have to go inside and face whatever came next.

At 7:28, my phone buzzed.

Main conference room.

It was from Vance’s assistant.

My stomach dropped.

The executive assistant was waiting by the elevators when I stepped into the lobby. Her expression was carefully neutral, but something in her eyes looked almost sympathetic.

“They’re waiting for you,” she said quietly, gesturing toward the elevator.

The ride up was silent. She stood beside me, staring straight ahead. When the doors opened on the executive floor, she led me past Vance’s office to the main conference room—the large one used for board meetings and major client presentations.

Through the glass wall, I saw three people seated at the long table.

Richard Vance at the head.

General counsel Patricia Monroe to his left.

And to his right, sharp-featured with steel-gray hair and an expression that gave away nothing, Dr. Sienna Blackwell—leather portfolio open in front of her like she belonged there.

Aurora was nowhere to be seen.

The assistant opened the door. “Miss Pierce is here.”

Sienna looked up, unreadable behind those designer glasses. “Hannah, thank you for joining us. Please sit.”

I sat across from her, hyper-aware of how exposed I felt with three sets of eyes focused on me.

“I’ve been explaining to Richard and Patricia,” Sienna began, tone professional but carrying an edge I hadn’t heard before, “that Meridian Group has specific requirements for this engagement.”

Vance shifted. “Dr. Blackwell, we’re absolutely committed to meeting your needs, but—”

Sienna raised one hand, cutting him off with a gesture so casual it felt almost insulting.

“Let me be clear,” she said. “The analysis Hannah presented demonstrates a sophisticated understanding of consumer segmentation methodology that I pioneered. The critique offered by Ms. Winters was not only inaccurate; it revealed a fundamental misunderstanding of basic analytical frameworks.”

She slid a document across the table toward Vance and Patricia. From my angle I couldn’t see it clearly, only the weight of paper and the way Patricia’s eyes sharpened as she began reading.

“This is a comparison of file metadata,” Sienna continued, “from the work Hannah submitted versus the presentation Miss Winters delivered yesterday. The timestamps, revision histories, and embedded authorship data tell a very specific story.”

Patricia Monroe scanned the pages, expression still controlled, but something tightening around her mouth.

“These files show,” Patricia said slowly, voice lawyer-precise, “that the original analysis was created by Hannah Pierce over an eleven-week period beginning February 14th. Ms. Winters accessed these files for the first time yesterday at 2:47 p.m.”

Silence.

“She made superficial modifications,” Patricia continued, “and presented a degraded version of preliminary work as the correct approach. The metadata is unambiguous.”

Vance’s face went carefully blank. “Dr. Blackwell, I appreciate you bringing this to our attention, but employee supervision practices—”

“I’ve also compiled similar metadata comparisons,” Sienna interrupted, pulling additional documents from her portfolio, “for three other major projects completed during Ms. Winters’s tenure—Hartley Manufacturing, Riverside Retail, Davidson Hotel Group.”

She spread the documents across the table like evidence in a trial.

“In each case, the pattern is identical,” she said calmly. “Hannah Pierce creates sophisticated analytical work over weeks or months. Ms. Winters accesses the files shortly before presentation, claims authorship, and receives credit for methodologies she demonstrably does not understand.”

My heart hammered so hard I could feel it in my throat.

Patricia read through the documents, her expression growing darker with each page. “Richard,” she said finally, looking up, “these timestamps are… concerning.”

Vance’s jaw worked. “I agree, but metadata can sometimes be misleading. Supervisory relationships involve collaborative—”

„To nie są zarzuty” – wtrąciła Sienna zimnym głosem. „To udokumentowane fakty. Pytanie brzmi, co Silverton Analytics zamierza z nimi zrobić”.

Zamknęła teczkę z trzaskiem, którego odgłos odbił się echem w cichym pokoju.

„Ponieważ Meridian Group nie będzie współpracować z firmą, która pozwala na systematyczną kradzież własności intelektualnej bezkarnie”.

W powietrzu wisiało zagrożenie: czternaście milionów dolarów, największy kontrakt, jaki Silverton podpisał w ciągu pięciu lat, rozpłynie się w powietrzu, jeśli firma nie zajmie się tą kwestią.

Vance wpatrywał się w dokumenty, jakby próbował znaleźć sposób, by były mniej prawdziwe. Potem zwrócił się do swojego asystenta, wciąż stojącego przy drzwiach.

„Sprowadźcie tu Aurorę Winters” – powiedział. „Natychmiast”.

Czekaliśmy.

Patricia ponownie przejrzała strony, robiąc notatki w notesie. Vance wpatrywał się przez okno w panoramę Chicago z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Sienna siedziała nieruchomo, z pozycją emanującą spokojem i autorytetem. Czułem się, jakbym obserwował, jak moje życie przytrafia się komuś innemu.

Piętnaście minut później drzwi się otworzyły.

Aurora weszła ubrana w grafit, jedwab i władcza, a jej obcasy stukały z tym samym pewnym rytmem, którego użyła, żeby mnie upokorzyć.

Kiedy jednak zobaczyła, kto przybył, na jej twarzy pojawił się najpierw wyraz zmieszania, a potem kontrolowanego niepokoju.

„Richard?” – zapytała głosem pełnym profesjonalnej troski. „O co chodzi?”

Vance wskazał gestem puste krzesło. „Oceniamy prezentację Meridian. Pojawiły się pytania dotyczące autorstwa projektu”.

Wyraz twarzy Aurory złagodniał, ukazując uprzejmą uwagę, gdy usiadła, założyła nogę na nogę i ułożyła dłonie na kolanach. Każdy gest był wymierzony.

„Oczywiście” – powiedziała. „Z przyjemnością wyjaśnię wszelkie niejasności”.

Jej wzrok na chwilę powędrował w moją stronę, a potem odwrócił się, jakbym był drugorzędnym rekwizytem w jej opowieści.

„Hannah wykonała doskonałą pracę wstępną nad kilkoma projektami” – kontynuowała ciepło Aurora – „choć czasami ma trudności z przełożeniem wyników badań na prezentacje gotowe dla klienta. Dlatego ja wkraczam, aby je dopracować i zaprezentować. To część mojej roli jako starszego dyrektora – mentoring i kontrola jakości”.

Twarz Sienny pozostała neutralna. „Czy możesz wyjaśnić algorytm klasteryzacji użyty w analizie południków Hannah?”

Uśmiech Aurory nie zbladł. „Oczywiście. To standardowa metoda segmentacji demograficznej z dostosowanymi przedziałami ufności…”

„Dostosowane według jakich ram?” przerwała Sienna.

Aurora nie zawiodła. „Zmodyfikowany Pearson, dostosowany do zastosowań w handlu detalicznym”.

Technicznie poprawne. Na tyle niejasne, że brzmiało jak wiedza, bez zobowiązywania się do czegokolwiek, co dałoby się zweryfikować. Prawdopodobnie zapamiętała to z mojego streszczenia.

„Ciekawe” – powiedziała Sienna. „A jak uwzględniłeś sezonową zmienność danych dotyczących wydatków?”

Aurora zatrzymała się – niemal niezauważalnie. „Zmienność sezonowa jest uwzględniana w prognozach bazowych za pomocą analizy odchylenia standardowego w porównywalnych kwartałach”.

Ponownie: wyrafinowane słowa, które nie oznaczają niczego konkretnego.

Sienna lekko pochyliła się do przodu. „Czy możesz mi wyjaśnić modyfikację bayesowską, którą zastosowałeś, aby zmniejszyć margines błędu?”

Pojawiła się pierwsza rysa — mała, ale widoczna.

„Musiałabym zapoznać się ze szczegółami dokumentacji technicznej, żeby móc się wypowiedzieć na ten temat” – powiedziała Aurora, uśmiechając się wymuszenie.

„Twierdziłeś, że jesteś autorem tych szczegółów technicznych” – odpowiedziała spokojnie Sienna. „Przedstawiłeś je kierownictwu tej firmy i mojej organizacji jako swoje ramy strategiczne”.

Aurora odzyskała spokój. „Nadzorowałam rozwój…”

„Metadane nie wskazują na udział nadzoru w jedenastotygodniowym okresie tworzenia” – wtrąciła Patricia Monroe, tym razem ostrym głosem. „Po raz pierwszy uzyskałeś dostęp do plików Hannah dwadzieścia trzy godziny przed prezentacją”.

Wzrok Aurory powędrował – do Patricii, do Vance’a, z powrotem. „To nie… Przejrzałam wstępne wersje. Logi dostępu mogą nie rejestrować…”

„Logi dostępu rejestrują wszystko” – powiedział nowy głos od strony drzwi.

Jenna Mitchell stała tam, trzymając laptop pod pachą, o spokojnym i profesjonalnym wyrazie twarzy.

Patricia skinęła głową. „Pani Mitchell, dziękuję za przybycie. Czy może pani wyjaśnić wszystkim obecnym nasz system dostępu do plików i śledzenia modyfikacji?”

Jenna weszła, podłączyła laptopa do ekranu w sali konferencyjnej i po kilku sekundach pojawiła się wizualna oś czasu — moje pliki projektu Meridian ułożone w chronologicznej kolejności niczym życie przedstawione w danych.

„Każdy plik utworzony w naszej sieci zawiera osadzone metadane” – wyjaśniła Jenna spokojnym głosem. „Daty utworzenia, historię modyfikacji, znaczniki autorstwa i logi dostępu. Te dane są automatycznie zapisywane na bezpiecznych serwerach i nie można ich zmienić bez utworzenia osobnego śladu audytu”.

W trakcie przemówienia podkreślała fragmenty.

„Te pliki zostały stworzone przez Hannah Pierce 14 lutego. Prace postępowały w wielu iteracjach przez jedenaście tygodni, a wszystkie modyfikacje wprowadzano na stanowisku roboczym Hannah”.

Oś czasu w brutalnych szczegółach pokazywała moje nocne i weekendowe sesje.

„28 maja o 14:47” – kontynuowała Jenna – „Aurora Winters po raz pierwszy uzyskała dostęp do tych plików. Wprowadziła kosmetyczne zmiany do wstępnej wersji z 9 marca – wersji, którą Hannah już dopracowała i ulepszyła – i zaprezentowała tę nieaktualną wersję podczas wczorajszego spotkania z klientem”.

Aurora poczerwieniała. „To absurd. Nadzoruję pracę Hannah. Oczywiście, że mam dostęp do jej akt”.

„Logi dostępu nie wykazują żadnej kontroli nadzorczej w ciągu jedenastotygodniowego okresu tworzenia” – powiedziała Jenna spokojnie. „Tylko ten jeden dostęp, dwadzieścia trzy godziny przed prezentacją”.

Wyświetliła dodatkowe linie czasu.

„Ten sam schemat pojawia się w projekcie Hartley Manufacturing, analizie Riverside Retail i ocenie Davidson Hotel Group”.

Każda z osi czasu opowiadała tę samą historię: tygodnie mojej pracy, jeden dostęp do Aurory w ostatniej chwili, a potem publiczna prezentacja, podczas której moje nazwisko zniknęło.

W pokoju zapadła całkowita cisza.

Aurora stared at the screen, her carefully constructed composure crumbling into something raw and desperate.

Nobody moved for a long moment.

Then Patricia Monroe closed her laptop with deliberate finality. “We’re going to take a brief recess. Fifteen minutes.”

Aurora stood on unsteady legs and walked toward the door without looking at anyone, heels clicking against the floor in a rhythm that sounded nothing like the assured stride from twenty minutes ago.

The door closed behind her.

Vance exhaled slowly, rubbing his temples. “Patricia. What are we looking at here legally?”

“Intellectual property theft at minimum,” Patricia said, clipped and professional. “Potentially fraud if the billing discrepancies prove systematic.”

She turned to Jenna. “I need complete access logs for every project Aurora supervised. Everything.”

Jenna nodded. “I’ll have it within the hour.”

Sienna stood, gathering her materials. “I’m going to make some calls. Hannah, come with me.”

I followed her into the hallway, legs still shaking with adrenaline and relief and a dozen emotions I couldn’t name. We walked to a small break room at the end of the hall. Sienna filled two cups with coffee from a machine that looked like it cost more than my car, handed me one, and leaned against the counter.

“How are you holding up?” she asked.

“I don’t know,” I admitted. “I keep waiting for Aurora to talk her way out of this somehow.”

“She won’t,” Sienna said with quiet certainty. “The evidence is too clear. But this is going to get more complicated before it’s resolved.”

Before I could ask what she meant, Jenna appeared in the doorway.

“Maria Santos is here,” she said quietly. “And Kyle Brennan flew in from Denver this morning. They both want to talk to Patricia.”

My heart stopped. “They came back?”

Jenna nodded. “I reached out after yesterday’s meeting. Told them what was happening. They’re ready to go on record.”

Patricia reconvened thirty minutes later in a larger conference room. When I walked in, two people I’d never met sat at the table alongside Vance, Patricia, and Sienna.

Maria Santos was petite, early thirties, dark hair pulled into a ponytail, eyes carrying quiet fury like she’d been storing it for months. Kyle Brennan was tall and uncomfortable-looking, shifting in his seat like he wanted to be anywhere else.

Aurora was conspicuously absent.

“Miss Santos, Mr. Brennan,” Patricia began, “thank you both for coming on short notice. I understand you have information relevant to our investigation into Ms. Winters’s conduct.”

Maria spoke first, voice steady despite the tension in her shoulders. “Aurora became my supervisor last October. Within three months, she took credit for two major projects I developed.”

She pulled out a folder with printed documents. “A customer lifetime value model for Preston Industries—four months of work. And a market penetration analysis for Coastal Investments—six weeks.”

She slid the documents across the table toward Patricia.

“When I tried to push back, Aurora wrote me up for resistance to collaborative work processes. She told HR I was difficult to manage, that I didn’t understand how team-based work functioned at a strategic level.”

Maria’s voice cracked slightly. “I left six months ago because I couldn’t prove what she was doing—my word against a senior director’s. But Jenna showed me the file metadata yesterday.”

Maria looked at me for the first time. “It’s the same pattern. Creation dates show I did the work. Access logs show Aurora touched the files once right before presentation. Credit claimed. My name erased.”

Patricia wrote rapidly. “Do you still have copies of your original work?”

“Everything,” Maria said. “I kept personal backups when I left. I didn’t know what I’d do with them, but I couldn’t let it all just disappear.”

Kyle cleared his throat. “I have something similar. But it goes back further.”

All eyes turned to him.

“I worked at Redstone Consulting before coming to Silverton,” he said. “So did Aurora. There was an analyst there named David Park—one of the best risk assessment specialists in the industry.”

His jaw tightened. “Aurora was David’s supervisor for about eight months. During that time, David developed a proprietary model that transformed how Redstone evaluated client portfolios—risk scoring algorithms that could predict issues months before they surfaced.”

Kyle pulled out his own folder, thicker than Maria’s. “Aurora presented it to Redstone’s board as her own innovation. When David complained, she claimed he’d been working under her direction, that the intellectual property belonged to her as the senior director overseeing the project.”

The room went completely quiet.

“Redstone buried it,” Kyle continued, voice bitter. “Aurora had relationships with three board members. They gave her a promotion and a generous exit package to leave before it got messier. Made it look like she was moving on to bigger opportunities.”

Sienna’s voice cut in, calm and sharp. “And David Park?”

Kyle nodded once, eyes hard. “Pushed out with a confidentiality agreement and no reference. Last I heard, he’s managing a bookstore in Portland. Out of the industry entirely.”

Patricia leaned forward. “Do you have documentation?”

“David gave me copies of everything before he left,” Kyle said. “Original work files with creation dates and metadata, research notes, email exchanges where he explained his methodology to Aurora because she kept asking basic questions about how it worked.”

He pushed the folder toward Patricia. “He also signed a release allowing me to share these if Aurora’s pattern continued elsewhere. He wanted to make sure she couldn’t do this to anyone else.”

Vance looked like he’d been struck. “Why didn’t you say something when she was hired here?”

Kyle met his eyes. “Because I watched Redstone protect her and destroy David’s career. Because confidentiality agreements are terrifying when you’re just trying to survive.”

Then his voice hardened. “But I’m not making that mistake again.”