W samolocie pewna kobieta nakrzyczała na młodego żołnierza, nazywając go zdrajcą Ojczyzny. Następnego dnia przeczytała jego nazwisko w wiadomościach i…

Otwieranie wiadomości kobiety, znajomej twarzy. Był na ekranie – sam zapis z domu. Poznawszy całą prawdę o mężczyznach, kobieta głęboko żałowała swojego czynu.

Pod zdjęciem, ratunkiem literackim: „Jeden dwudziestu żołnierzy. Prawdziwy bohater”.

Przeczytała tekst i serce jej zamarło. Raport opublikowano, jak określono w elastycznym systemie operacyjnym młodego żołnierza, odpowiedzialnym za własne życie, wyszczególnionego z dwudziestu członków broni.

Jeden po drugim, na szlakach, w dymach i płomieniach. Wraca raz po raz, aż upadł z wyczerpania. Ale gdy ogień się wzmagał, pięć jego przyjaciół w środku. Po prostu nie masz czasu, aby po nich dokonać.

Obwiniał siebie. Uważał się za odpowiedzialnego za ich śmierć. Ale dla wszystkich innych był bohaterem. Dokonał tego, co było możliwe dla jednego człowieka.

Kobieta puściła telefon na krzesło. Jej oczy napełniły się łzami. Wczoraj, nieświadomie, wyładowała się na nim cała twoja złość.

Nazwała go zdrajcą, potworem, nie powodując sobie spraw, że obok niej siedzi człowiek, który poświęcił wszystko dla innych. Człowiek, który rozstrzygnął dwanaście istnień.

Teraz czuła, przeraźliwie wstydliwa. Tych słów nie można zastosować. Rozumiała: być może jej okrucieństwo stanie się dla niego ciężarem, który będzie musiał dźwigać w duszy.

I nagle rozstrzyga sobie sprawę: czasami osądzamy, nie znając prawdy. Czasami ranimy tych, którzy już są złamani. A potem jest już za późno na przeprosiny.