W tym roku nie zostałem zaproszony na Święto Dziękczynienia. Zaprosiłem więc wszystkich innych – do mojego majątku wartego 6 000 000 dolarów.

Zaprosiłem wszystkich. Kiedy zobaczyli nasze zdjęcia z Święta Dziękczynienia, mój telefon eksplodował.

No to jedziemy.

Nazywam się Scarlet i mam trzydzieści dwa lata. Kiedyś byłam przedsiębiorcą technologicznym, dzielącym swój czas między Boston, Massachusetts i Kolorado. Miałam wszystko poukładane – a przynajmniej tak mi się zdawało – aż do początku listopada, kiedy mój telefon zawibrował z wiadomością od mamy.

Cześć, Scarlet. Twój tata i ja postanowiliśmy, że Święto Dziękczynienia w tym roku będzie kameralne. Zaprosimy tylko Madison, Jasona i dzieciaki. Mam nadzieję, że rozumiesz. Kochamy Cię.

Wpatrywałem się w ekran przez dobrą minutę. Potem odpisałem: „Miłej zabawy” i odłożyłem telefon. Nie sprzeciwiałem się. Po co?

Widzisz, całe życie żyłam w cieniu Madison. Moja starsza siostra była królową balu maturalnego, główną cheerleaderką, prymuską. Pełną parą. Moi rodzice wielbili ziemię, po której stąpała.

Pamiętam, jak mając dwanaście lat, wróciłam do domu podekscytowana, bo zdobyłam drugie miejsce na regionalnych targach naukowych. Mój projekt dotyczył algorytmów komputerowych. Weszłam do kuchni z wstążką w dłoni, gotowa pokazać go rodzicom.

Moja mama prawie nie podniosła wzroku znad telefonu.

„To miłe, kochanie” – powiedziała. Potem zwróciła się do mojego taty. „Widziałeś, jak Madison dostała się do drużyny cheerleaderek w drugiej klasie? Trener powiedział, że jest najlepsza, jaką mieli od lat”.

Mój tata prawie wyskoczył z krzesła.

„Musimy zadzwonić do wszystkich. To niesamowite.”