W wieku 61 lat ponownie poślubiłem swoją pierwszą miłość. Ale w noc poślubną, gdy zdejmowałem jej suknię, to, co zobaczyłem, zdruzgotało mnie…

Na początku wymienialiśmy tylko uprzejme pozdrowienia. Potem wiadomości zamieniły się w długie rozmowy telefoniczne. Potem nastąpiły spotkania przy kawie. Wkrótce wizyty u niej stały się częścią mojej rutyny. Przynosiłem jej owoce, ciasto, witaminy na bolące stawy. Śmiała się i mówiła, że ​​ją rozpieszczam.

Pewnego dnia, pół żartem, pół serio zapytałem:

— „A co jeśli my dwoje, teraz starsi, weźmiemy ślub i nie będziemy już sami?”

Jej oczy napełniły się łzami. Spanikowałem, myśląc, że ją uraziłem. Ale wtedy uśmiechnęła się delikatnie i wyszeptała:

— „Całe życie czekałem, aż o to zapytasz.”

I tak w wieku sześćdziesięciu jeden lat poślubiłem swoją pierwszą miłość.

Miała na sobie białą jedwabną suknię áo dài, a włosy upięła perłową spinką. Sąsiedzi wiwatowali, przyjaciele gratulowali nam, a ja po raz pierwszy od lat poczułam się znów młoda.

Tej nocy, gdy śmiech ucichł, a goście rozeszli się, zamknąłem okna, nalałem jej szklankę ciepłego mleka i przygotowałem się na to, co uważałem za najszczęśliwszą noc mojej starości.

Powoli rozpiąłem jej sukienkę. Moje ręce drżały, nie ze słabości, a z podniecenia.

A potem zamarłem.

Zaparło mi dech w piersiach.

Na jej ramionach, wzdłuż klatki piersiowej, widniały blizny. Głębokie, nierówne blizny – takie, które opowiadały historie, o których nikt nie śmiał mówić na głos.

Zauważyła moje milczenie. Jej oczy spuściły się ze wstydu.

„Miałam ci powiedzieć” – wyszeptała. „Ale bałam się… bałam się, że spojrzysz na mnie inaczej”.

Wyciągnąłem rękę i dotknąłem blizn drżącymi palcami.

— „Kto… kto ci to zrobił?” – zapytałem, choć część mnie już wiedziała.

Łzy napłynęły jej do oczu.

zobacz więcej na następnej stronie Reklama

←PoprzedniNastępny→