Ich ślub był niczym sen. Zebrali się przyjaciele i sąsiedzi, zaskoczeni, ale i głęboko poruszeni widokiem łagodnego uśmiechu Arthura i promiennej radości Clary. Czuła się dziesięć lat młodsza, jakby życie dostało drugą wiosnę. Szła do ołtarza, promieniejąc niczym słońce przebijające się przez chmury.

Przysięgi zostały wypowiedziane drżącym głosem, ale z absolutną pewnością. Dla Artura stanowiły dowód, że nawet po stracie i smutku miłość może powrócić niczym cud. Dla Clary stanowiły one odwagę, by podążać za głosem serca, bez względu na to, jakie szepty im towarzyszyły.

Kiedy uroczystość dobiegła końca, a goście rozeszli się, Artur poprowadził swoją narzeczoną do drzwi swojego domu, z sercem pełnym nadziei. Ta noc miała przypieczętować ich zwycięstwo nad każdą przeszkodą, z jaką się zetknęli.

Noc Prawdy

Ale gdy zapadła nocna cisza, Artur zauważył drżące dłonie Clary. Unikała jego wzroku, a jej uśmiech zniknął, gdy powoli rozpinała guziki sukni. Początkowo myślał, że to po prostu nieśmiałość, nerwowość młodej panny młodej.

Wtedy pod materiałem zobaczył coś, co zaparło mu dech w piersiach.

Prawda, którą ukrywała. Znak, który opowiadał historię, której nie mógł pojąć. Coś nie zdrady, ale bólu – lat, które znosiła w samotności, blizny po walce, do której nigdy nie odważyła się przyznać.

Artur odwrócił się, serce waliło mu jak młotem. „Klara…” – wyszeptał, nie ze złości, lecz ze strachu, o którym nie mógł nawet wspomnieć.

Łzy napłynęły jej do oczu. W końcu sekret, który nosiła w sobie latami, miał zostać ujawniony. A to, co odkryje tej nocy, wystawi na próbę nie tylko siłę ich miłości, ale i głębię duszy Artura.

Sekret ujawniony

Clara osunęła się na skraj łóżka i przycisnęła sukienkę do piersi. „Arthurze” – wyszeptała drżącym głosem – „nie chcę, żebyś mnie widział w takim stanie. Boję się… Boję się, że mnie zostawisz, jeśli poznasz prawdę”.

Drżącymi dłońmi pozwoliła tkaninie opaść z ramion. Tam, na plecach i bokach, biegły blizny – nikłe, ale nieomylne. Nie były to oznaki próżności ani haniebne błędy. Były to wspomnienia bitew, które przeżyła jako dziecko.

Arturowi zaparło dech w piersiach. „Kto… Kto ci to zrobił?”

Łzy spływały po twarzy Clary. „Kilka lat temu, zanim cię poznałam, byłam ofiarą ogromnego pożaru. Zniszczył część mojego domu. Ojciec mnie uratował, ale od tamtej pory noszę te blizny. Wstydził się mnie, tak bardzo się mnie wstydził. Dlatego tak bardzo sprzeciwiał się naszemu małżeństwu – uważał, że zasługujesz na kogoś „idealnego”. Uważał, że nie mam ci nic do zaoferowania poza wstydem”.

Przysięga małżeńska