W wieku 70 lat przeszedłem na emeryturę i wróciłem do domu, żeby świętować z rodziną. Okazało się, że tego samego dnia mnie wyrzucili.

„Ona na pewno coś ukrywa” – powiedziałam, popijając kawę w kuchni Bonnie – „ale przecież nie wysyła sąsiadom wiadomości o swoich romansach”.

Dokładnie 24 godziny po rozpoczęciu naszego „śledztwa” coś przykuło naszą uwagę. Okno Bonnie wychodziło na mój dom. Podskoczyła i wskazała na niego.

„A skoro już o diable mowa. Oto twój ogrodnik.”

„Gary?” Podszedłem bliżej. „Jest wcześnie. Zwykle przychodzi w soboty”.

„Dziś jest czwartek” – powiedziała Bonnie, mrużąc oczy.

„Może zmienił swój harmonogram?”

„A może zawsze miał dwa harmonogramy. Jeden na trawkę, drugi na… inne rzeczy”.

Zmarszczyłam brwi. „Nie wiem. W soboty Tom jest w domu, a w pozostałe dni Delia zawsze wysyła mnie z dziećmi. Myślałam, że jest miła”.

Uderzyło mnie w pierś jak worek cegieł. Wymieniliśmy spojrzenia, po czym oboje wstaliśmy jednocześnie.

„Pójdziemy za nim” – powiedziała Bonnie.

„Ale nie mogę być widziany.”

Bonnie uśmiechnęła się i zaczęła grzebać w szafie w przedpokoju. Dwadzieścia minut później stałam na jej podwórku, ubrana w za dużą bluzę z kapturem, duże okulary przeciwsłoneczne, czapkę baseballową i kamizelkę wędkarską jej zmarłego męża.

Bonnie poprawiła kaptur.

„Proszę. Wyglądasz jak zdezorientowany turysta z Nebraski.”

„A ty?” zapytałem, unosząc brwi.

Wyjęła szeroki słomkowy kapelusz przeciwsłoneczny i siatkę pszczelarską.

„Królowa dyskrecji”.

Przycupnęliśmy za żywopłotami, trzymając w dłoniach nasze słodkie herbaty, jakby były sprzętem wojskowym. Gary naprawiał werandę. Ale kilka minut później… podszedł i otworzył drzwi, jakby czuł się jak u siebie.

Delia otworzyła drzwi, ubrana w krótki top i legginsy, z idealnie ułożonymi włosami, jakby miała kręcić instruktaż pilatesu. Bonnie szturchnęła mnie.

Potem wszedł Gary. Bez słów. Tylko płynne, wyćwiczone ruchy. Drzwi się zamknęły.

„Tam potrzebujemy uszu” – powiedziała Bonnie.

“Czekać.”

Wróciłem do pokoju gościnnego i zacząłem grzebać w walizce.

„Ben dał mi to zeszłej wiosny na urodziny. Powiedział, że to „fajna technologia”. Myślałem, że to kubek”.

Bonnie rozpakowała pudełko tak, jakby był poranek Bożego Narodzenia.

„O, kochanie! To minikamera dla zwierząt. Z dźwiękiem na żywo.”

„Nawet go nie otworzyłem. Nie wiedziałem, co z nim zrobić”.

„No cóż, teraz już wiesz.”

Przywiązaliśmy go do szyi zrzędliwego, otyłego kota Bonnie, Pana Picklesa, i otworzyliśmy boczną furtkę.

„Bądź subtelny” – szepnąłem.

Bonnie przewróciła oczami. „To kot, Fern. Wynalazł subtelność”.

Ostrożnie otworzyliśmy okno i pozwoliliśmy kotu wślizgnąć się do środka. Z laptopa Bonnie oglądaliśmy transmisję: korytarz… kuchnia… głos. Głos Delii.

„Och, Gary… Tom wciąż jest w Oregonie. A ja w końcu pozbyłam się teściowej. Cieszę się, że możemy się teraz częściej spotykać”.

Potem chichoty. Potem jęki. Głośne, powtarzalne, pełne zaangażowania. Bonnie zakrztusiła się herbatą.

Zapisaliśmy materiał filmowy. Następnie postanowiliśmy użyć projektora, czystej kartki papieru i strategicznie zaplanowanego czasu emisji.

Piątek wieczór. Samolot Thomasa wylądował o 18:10. Delia była na zewnątrz i podlewała sztuczne hortensje. Dzieciaki wciąż były na zajęciach w klubie szachowym.

O 19:01 samochód Toma wjechał na podjazd. Dołączyłam do niego na skraju trawnika.