W Wigilię zadzwonił dzwonek do drzwi. Stała tam młoda kobieta w ciąży. „Czy mogłabym prosić o trochę wody?” – zapytała cicho. Mój mąż zmarszczył brwi. „Teraz nie przyjmujemy gości, proszę spróbować gdzie indziej”. Synowa skrzywiła się. „Nie pozwól jej podejść za blisko”. Uderzyłam dłonią w stół. „Nakryj. Je dziś z nami kolację”.

Dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie o 18:15 w Wigilię, przerywając ciepły szum rozmów w naszej jadalni niczym nóż masło.

Byłam w trakcie dopracowywania ostatnich szczegółów świątecznego stołu – poprawiałam bordowe serwetki, które prasowałam dwa razy, i przesuwałam o ułamek cala ozdobę stołu w kształcie szyszki – gdy ten dźwięk przebił się przez przyjemną bańkę, nad którą pracowałam cały dzień.

„Spodziewasz się kogoś innego?” zapytał Damian, siedząc na czele stołu, ledwo odrywając wzrok od telefonu.

W wieku siedemdziesięciu jeden lat mój mąż doprowadził do perfekcji sztukę udawania zapracowanego, nie robiąc absolutnie nic. Jego siwiejące włosy były zaczesane do tyłu, tak jak nosił je od czterdziestu lat, a okulary do czytania osadzone nisko na nosie nadawały mu ten rodzaj pseudoprofesorskiego wyglądu, który uwielbiał. Dystyngowany, jak to nazywał.

Nazwałem to teatralnym.

„O nikim nie wiem” – odpowiedziałem, wycierając ręce o fartuch.

Zapach rozmarynu i czosnku z naszego świątecznego pieczonego mięsa wypełniał powietrze, mieszając się z sosnową wonią dochodzącą z drzewka w kącie i delikatnym zapachem wosku świec, które zapaliłem przy bufecie. Na zewnątrz zimowy zmierzch Portlandu naciskał na okna, niosąc ze sobą zimne, błękitne cienie i obietnicę śniegu, który jeszcze nie zdążył spaść.

Wszystko było idealne. A przynajmniej tak wyglądało.