Wierzyłam, że wychodzę za mąż za miłość mojego życia, a jednak naszej pierwszej wspólnej nocy oddałam łóżko mojej pijanej teściowej – tylko po to, by następnego ranka znaleźć coś, co mnie roztrzaskało

„Anno” – powiedziała ostrożnie – „potrzebujesz dowodu, zanim zrobisz coś drastycznego. Musisz wiedzieć, co się naprawdę stało”.
… Dowód. Logika. Coś solidnego, czego można się było uchwycić.
Wróciłam więc do hotelu później tego popołudnia, gdy Ethan wyszedł na brunch z matką – tak, tą samą matką, która spędziła noc w moim łóżku. Kierownik recepcji rozpoznał mnie od razu, wciąż uśmiechając się po wczorajszych zdjęciach ślubnych. Zmusiłam się do uśmiechu i powiedziałam, że zostawiłam coś w pokoju.
Kiedy weszłam, pokój był już posprzątany – ale nie do końca. Pościel została zmieniona, ale personel sprzątający nie zdążył jeszcze opróżnić kosza na śmieci. W środku, pod chusteczkami i rozbitym korkiem od szampana, leżał kolejny papierek. Taki sam.
Dwa.
Poczułam, jak żołądek mi się ściska.
Tego wieczoru zadzwoniłam do Ethana. Mój głos był spokojny, wręcz upiornie. „Czy możemy się spotkać?” – zapytałam. „Chcę porozmawiać – tylko my”.
Zgodził się, brzmiąc na ulżonego. Spotkaliśmy się w małej kawiarni niedaleko jego biura. Wyglądał na zmęczonego, wręcz winnego. Przez chwilę prawie uwierzyłam, że istnieje jakieś niewinne wytłumaczenie. Aż zobaczyłam SMS-a na jego telefonie, kiedy go odłożył:
„Pytała o coś? Kocham cię. — Mamo ❤️”
Widział, jak moje spojrzenie się zmienia, wyrwał mi telefon, ale było już za późno.
„Ethan” – wyszeptałam – „co do cholery jest między tobą a nią?”
Wstał. „Naruszasz moją prywatność!”
„Twoją prywatność?” Zaśmiałam się gorzko. „Ożeniłeś się ze mną wczoraj! A twoja matka spała w naszym łóżku!”
Ludzie w kawiarni odwrócili się, żeby na mnie spojrzeć. Złapał mnie za ramię i powiedział cicho. „Ścisz głos”.
„Dlaczego?” – syknęłam. „Teraz się wstydzisz?”
Nie odpowiedział. Po prostu wyszedł, zostawiając mnie samą z ciężarem prawdy, którą już znałam.
Dwa dni później poszłam do domu jego rodziców. Pani Grant otworzyła drzwi ze swoim zwykłym sztucznym uśmiechem. „Anno” – powiedziała słodko – „zastanawiałam się, kiedy przyjdziesz”.