Właśnie gdy uniosłem nóż, żeby pokroić tort weselny, moja siostra nagle mnie przytuliła i szepnęła mi do ucha: „Odłóż to. Już”. Spojrzałem na nią, a potem na mojego przyszłego męża, który uśmiechał się do nas z góry. Bez namysłu walnąłem ręką w wózek, a cały trzypiętrowy tort rozsypał się na podłodze przy wrzaskach gości. W chaosie siostra złapała mnie za nadgarstek i pociągnęła w stronę bocznego wyjścia. „Uciekaj” – syknęła, z twarzą poszarzałą. „Nie masz pojęcia, co on dla ciebie zaplanował na dziś wieczór”.

Zamarłam. Mój umysł odmawiał przyjęcia rzeczywistości. Kwiatów. Podróży do Paryża. Tego, jak patrzył na moje obrazy.

To była tylko inwestycja. Nie byłam dla niego człowiekiem. Byłam bydłem. Czekiem, który zrealizował, żeby ratować skórę przed lichwiarzami.

— On… on chciał mnie sprzedać? Udało mi się to wyartykułować, czując mdłości podchodzące mi do gardła.

„On chciał cię zabić, Mayo” – odpowiedziała Sarah, zerkając na mnie, a jej oczy zaszły łzami. „On nie jest księciem. To osaczony szczur”.

„Dokąd idziemy?” – zapytałem, wycierając twarz. „Musimy się schować”.

„Nie” – powiedziała Sarah, zaciskając szczękę. „Koniec z ukrywaniem się. Idziemy na komisariat”.

On ma ludzi! On ma pieniądze!

„I mamy dowód” – odpowiedziała.

Wskazała na małą torbę termiczną znajdującą się na tylnym siedzeniu.

— Nie tylko nagrałem jej głos. Przed ceremonią wkradłem się do namiotu firmy cateringowej. Ukradłem próbkę lukru najwyższej jakości – tego zarezerwowanego dla ciebie. Jest tam.

Zaparkowaliśmy przed komisariatem policji. Weszłam do środka, przebrana za pannę młodą, z suknią poplamioną śmietaną i zaschniętą krwią, pokrytą odłamkami szkła, niosącymi dowody spisku mającego na celu moje zabójstwo.

Policja odsłuchała nagranie. Natychmiast zbadała próbkę lodu. Test terenowy zmienił kolor na głęboki, intensywny fiolet. Wynik pozytywny: śmiertelna dawka ketaminy.

W Grand Conservatoire David był w pełnym trybie „zarządzania kryzysowego”. Stał na krześle, zwrócony twarzą do oszołomionych gości, z misternie wykreowanym wyrazem zmartwienia.

„Bardzo mi przykro” – powiedział, a jego głos drżał z udawanego wzruszenia. „Moja droga Mayo… miała atak psychozy. Presja związana ze ślubem była zbyt wielka. Uciekła. Proszę, wróć do domu. Muszę ją znaleźć”.

Próbował oczyścić pomieszczenie, aby jego ludzie mogli pójść za nami.

Wtedy zawyły syreny.

Sześć radiowozów zatrzymało się z piskiem opon przed wejściem. Do środka wkroczył oddział SWAT.

Kapitan wszedł na parkiet, eskortowany przez Sarę i mnie. Nadal miałam na sobie suknię ślubną, ale nie wyglądałam już jak ofiara.

David mnie zauważył. Przez chwilę wydawał się odprężony, przekonany, że jego ludzie mnie dogonili. Potem zobaczył policjantów.

Spróbował odegrać swoją rolę po raz ostatni. Rzucił się na mnie z wyciągniętymi ramionami.

— Maya! Dzięki Bogu! Kochanie, wszystko w porządku? Miałaś atak…

Zrobiłem krok do przodu. W pokoju zapadła cisza.

Nie krzyczałam. Nie płakałam.

Szedłem prosto w jego stronę. Pachniał potem i strachem.

Podniosłem rękę i uderzyłem go. Gwałtowny odgłos rozniósł się po całej sali.

„Spektakl skończony, Davidzie” – powiedziałem zimnym, opanowanym głosem. „Twój dług został spłacony. Ale tym razem spłacisz go dwudziestoma latami więzienia federalnego”.

Policjanci rzucili się na niego. Powalili go na ziemię i założyli mu kajdanki za plecami. Jego najemnicy byli aresztowani przy każdym wyjściu.

Gdy go zabierali, spojrzał na mnie, maska ​​opadła, odsłaniając pustego i żałosnego człowieka, jakim naprawdę był.

„Kochałem cię” – skłamał zdesperowany.

„Nie” – odpowiedziałem. „Spodobała ci się cena”.

Słońce wschodziło nad oceanem, gdy usiedliśmy na plaży, kilka kilometrów od komisariatu policji. Rozpaliliśmy małe ognisko drewnem dryfującym.

Stałam przy kominku, drżąc z porannego chłodu. Zdjęłam zniszczoną suknię ślubną. Była ciężka od kłamstwa, którym żyłam.

Wrzuciłem ją w ogień.

Jedwab natychmiast stanął w płomieniach, zwijając się i czerniejąc, a koronka zamieniła się w popiół. Patrzyłam, jak moja „bajka” płonie.

Sarah podeszła i nakryła mnie dużym wełnianym kocem. Przytuliła mnie.

Oparłam głowę na jego ramieniu i wpatrywałam się w unoszący się dym.

„Wiesz” – mruknęłam – „myślałam, że jesteś zazdrosny. Myślałam, że nienawidzisz mojego szczęścia”.

Sarah uśmiechnęła się ze zmęczeniem i smutkiem. Ścisnęła mnie mocniej za ramię.

„Nigdy nie chciałam, żebyś była nieszczęśliwa, Mayo” – powiedziała. „Chciałam tylko, żebyś żyła. Nie potrzebuję dla ciebie księcia. Potrzebuję tylko mojej siostry”.

Staliśmy tam, patrząc, jak słońce rozprasza mgłę. Bajka była kłamstwem, pułapką zastawioną przez potwora w smokingu. Ale trzymając siostrę za rękę, zrozumiałem, że mam coś lepszego niż bajka.

Miałem prawdę. I jedyną osobę na świecie, która była gotowa spalić całą Ziemię, żeby mnie uratować.