Właśnie wróciłem z podróży służbowej, gdy moja córeczka pociągnęła mnie za szlafrok. „Tato, czy mogę przestać brać tabletki, które daje mi mama?”. Krew mi zmroziła krew w żyłach. Powiedziałem jej, żeby przyniosła mi butelkę. Kiedy zaniosłem ją do analizy, lekarz zbladł…

Kiedy wróciłem z podróży służbowej, zauważyłem, że moja córka zachowuje się dziwnie. Kiedy ją naciskałem, powiedziała: „Tato, nienawidzę tabletek, które daje mi mama. Sprawiają, że czuję się dziwnie”.

Pigułki.

Jakie pigułki?

Moja żona nigdy nie wspominała o żadnych lekach.

Przeszukałem dom i znalazłem nieoznakowaną butelkę ukrytą w kuchennej szafce. Tylko białe tabletki z napisem „witaminy” na taśmie maskującej, napisanym ręką mojej żony.

Następnego ranka zawiozłem Sophie do szpitala na badania. Kiedy lekarka wezwała mnie do gabinetu i pokazała wyniki, to, co powiedziała, zmroziło mi krew w żyłach.

Wjechałem na podjazd o 6:30. Październikowe niebo nad Evanston było już ciemne. Miałem pięćdziesiąt dwa lata i każdy dzień wydawał się trochę cięższy.

Złapałem teczkę i wszedłem do środka.

W domu było zbyt cicho.

„Sophie, jestem w domu, kochanie!”

Brak odpowiedzi.

Znalazłem ją w kuchni, siedzącą przy stole z rozłożonymi przed nią zadaniami z matematyki, ale nie pracowała. Po prostu siedziała z rękami płasko na papierze i zgarbionymi ramionami.

Hej, dzieciaku. Jak było w szkole?

„Dobrze” – mruknęła.