Wróciłem do domu i zastałem mamę płaczącą na ganku, a jej rzeczy walały się po ziemi. Moja kuzynka zamykała drzwi na klucz, krzycząc: „Wynoś się! Ten dom jest teraz mój!”. Pomogłem jej wsiąść do samochodu i wykonałem jeden cichy telefon. Trzydzieści minut później na podwórku błysnęły policyjne światła. Funkcjonariusze podeszli do mojej kuzynki. „Proszę pana” – powiedział jeden z nich chłodno – „jest pan aresztowany”.

Poranek był rześki i zimny, niczym późna zima w Oregonie, gdzie samo powietrze było ciężkie od smutku, który przenikał głęboko do kości. Jechałem znajomą, krętą drogą do domu mojej babci, miejsca, które skrywało wszystkie dobre, ciepłe, skąpane w słońcu wspomnienia z mojego dzieciństwa. Stare, omszałe dęby rosnące wzdłuż podjazdu przypominały wychudłych, milczących strażników, a ich nagie gałęzie sięgały bladego, obojętnego nieba. Ale widok, który mnie powitał, nie był widokiem pocieszenia ani nostalgii. To była scena brutalnej, cichej przemocy, profanacji świętej ziemi.

Moja matka, Elaine, kobieta o łagodnej sile i głębokiej, skromnej dobroci, siedziała skulona na huśtawce na ganku, płacząc w znoszoną, znajomą tkaninę swojego starego płaszcza ogrodniczego. Huśtawka, która była miejscem tysięcy radosnych, rozświetlonych słońcem rozmów, teraz poruszała się z powolnym, żałobnym, rytmicznym skrzypieniem. Otaczał ją żałosny, rozrzucony stos jej najcenniejszych rzeczy osobistych: pudła ze starymi, sepiowymi fotografiami – duchami przeszłości naszej rodziny; mały, zniszczony koszyk na przybory do szycia, który należał do jej matki, jego delikatny zapach cedru i lawendy był namacalnym wspomnieniem; oraz pojedyncza, ciężka, przeładowana walizka, której zawartość wysypywała się na zimne, nieubłagane kamienne płyty niczym wnętrzności życia nagle i brutalnie wypatroszonego.

Nad nią, ze skrzyżowanymi ramionami i wyrazem zadowolenia i gadów na twarzy, stał mój kuzyn, Ben.

Zamykał właśnie drzwi wejściowe, a ostateczny, definitywny dźwięk zasuwy rozbrzmiał w cichej, porośniętej drzewami okolicy niczym strzał z pistoletu.

„Co tu się, na litość boską, dzieje?” – zapytałem, gwałtownie hamując. Mój samochód gwałtownie zatrzymał się na żwirowym podjeździe. Wysiadłem z samochodu i pobiegłem ścieżką, zanim silnik zdążył się uspokoić, a serce ścisnęło mi się w piersi jak zimny, twardy węzeł strachu.

Elaine podniosła wzrok, jej twarz zalana łzami, a serce rozdzierało surowe, całkowite upokorzenie. „Anno! Och, Anno, dzięki Bogu. Oni… oni powiedzieli, że muszę odejść. Ben powiedział, że teraz jest jego. Powiedział, że mam godzinę, żeby zabrać swoje rzeczy i odejść, zanim zadzwoni do szeryfa, żeby mnie aresztował”.