Wszystkie pielęgniarki, które opiekowały się tą pacjentką w ŚPIĄCZCE, zaszły w CIĄŻĘ W TAJEMNICZY SPOSÓB. Wtedy ZAUWAŻONO jeden szczegół!…

Dr Henry Caldwell spędził szesnaście lat w Centrum Medycznym St. Vincent’s w Seattle. Znany ze swojej cichej precyzji i spokojnego osądu, wierzył, że każda medyczna zagadka ma racjonalne wyjaśnienie. To przekonanie zaczęło się chwiać w dniu, w którym poznał Pacjenta 413 – Noaha Graysona.

Noah rzekomo pozostawał w śpiączce przez dziewięć lat po wypadku na łodzi. Jednak jego ciało przeczyło wszelkim zasadom fizjologii. Jego mięśnie pozostały jędrne, cera zdrowa, a serce biło mocno i miarowo. Henry widział już wcześniej pacjentów w długotrwałej śpiączce – bladych, wątłych, niknących w nicość. Ale Noah wyglądał… na żywego.

Pewnego popołudnia, gdy pielęgniarka Mara Jensen zmieniała wenflon, Henry zauważył: „Nie wygląda na człowieka, który spał przez prawie dziesięć lat”.

Mara unikała jego wzroku. „Niektórzy pacjenci nie stosują się do podręczników, doktorze” – powiedziała cicho i odeszła.

Trzy tygodnie później szepty zaczęły rozprzestrzeniać się po korytarzach. Mara była w ciąży. Niedługo potem inna pielęgniarka, która wcześniej opiekowała się Noahem – Grace Taylor – również ogłosiła swoją ciążę. Kilka miesięcy wcześniej trzecia pielęgniarka, Natalie Brooks, odeszła z „przyczyn osobistych”. Ona również była w ciąży.

Trzy kobiety. Jeden pacjent.

Ten zbieg okoliczności dręczył Henry’ego. Kiedy zgłosił swoje obawy zarządowi szpitala, zignorowano go. „Daj spokój, Henry” – ostrzegł dyrektor. „Sprowadzisz tylko kłopoty”.

Ale kłopoty już nadeszły.

Pewnej nocy Henry samotnie wszedł do pokoju 413. Na sali panowała cisza, w ciemności cicho szumiały maszyny. Noah leżał nieruchomo pod białym prześcieradłem, oddychając równo. Henry sprawdził jego puls – silny i szybki. Zbyt szybki.

Pochylił się bliżej i szepnął: „Noah, jeśli mnie słyszysz… rusz ręką”.

Cisza. Potem rytm oddechu się zmienił – subtelnie, ale rozważnie. Serce Henry’ego zabiło mocniej. Zdawało mu się, że dostrzegł najlżejsze drgnięcie warg, migotanie pod powiekami.

Następnego ranka nie mógł pozbyć się tego uczucia. Zainstalował ukrytą kamerę za monitorem pracy serca, powtarzając sobie, że to kwestia nauki, a nie podejrzeń.

Dwie noce później obejrzał nagranie.

O 2:17 Noah otworzył oczy. Wyciągnął kroplówkę, rozciągnął ramiona i wstał. Kilka minut później do pokoju weszła Mara z tacą. Nie krzyczała ani nie wołała o pomoc. Zamiast tego uśmiechnęła się, jakby zobaczyła starego przyjaciela.

Rozmawiali cicho.

„Wszystko mam przygotowane” – powiedziała Mara. „Nikt niczego nie podejrzewa”.