– Wujku, dziś urodziny mamy… Chcę kupić kwiaty, ale nie mam pieniędzy… Kupiłam chłopcu bukiet. I po chwili, kiedy doszłam do grobu, zobaczyłam tam ten bukiet.

Świat Paszy rozpadł się na kawałki, gdy miał zaledwie pięć lat.
Jego matka odeszła. Stał w kącie pokoju, sparaliżowany zmieszaniem: co się dzieje? Dlaczego dom był pełen obcych? Kim oni byli? Dlaczego ludzie byli tak cisi i dziwni, rozmawiali szeptem i zasłaniali twarze?

Chłopiec nie miał pojęcia, dlaczego nikt się nie uśmiechał. Dlaczego błagali go: „Trzymaj się, kochanie” i przytulali go, jakby stracił coś ważnego? Ale po prostu nie widział matki.

Ojciec spędził cały dzień gdzieś daleko. Nie podszedł do niej, nie przytulił jej ani nie powiedział ani słowa. Po prostu siedział z boku, smutny i dziwny. Pasza podszedł do trumny i długo wpatrywał się w matkę. Była zupełnie inna niż zwykle: bez ciepła, bez uśmiechu i bez nocnej kołysanki. Blada, zimna i lodowata. To było przerażające. A chłopiec nie śmiał już podejść bliżej.

Bez mamy wszystko się zmieniło. Szaro. Pusto. Dwa lata później ojciec ożenił się ponownie. Galina, nowa kobieta, nie zadomowiła się w jego życiu. Była na niego zła. Narzekała na wszystko, szukając powodów do wściekłości. A ojciec milczał. Nie bronił siebie. Nie ingerował.

Tylko dla przykładu
Każdego dnia Pasza czuł ból, który skrywał w sobie. Ból straty. Tęsknotę. I z każdym dniem coraz bardziej pragnął powrotu do życia, w którym żyła jego matka.

Dzisiaj był wyjątkowy dzień – urodziny mamy. Pasza obudził się rano z jedną myślą: musi do niej pójść. Na jej grób. Przynieść kwiaty. Białe kalie – jej ulubione. Pamiętał, jak leżały w jej dłoniach na starych fotografiach, jak lśniły obok jej uśmiechu.

Ale skąd wziąć pieniądze? Postanowił zapytać ojca.
– Tato, czy mogę dostać trochę pieniędzy? Naprawdę potrzebuję…

Zanim zdążyłam wyjaśnić, Galina wyskoczyła z kuchni:

– Co to, do cholery?! Już zaczęłaś żądać od ojca?! Czy ty w ogóle rozumiesz, ile pracy kosztuje pensja?

Ojciec podniósł wzrok i próbował ją powstrzymać.

– Gal, zaczekaj. Nie miał czasu, żeby wyjaśnić dlaczego. Synu, możesz mi powiedzieć, czego potrzebujesz?

– Chciałabym kupić kwiaty dla mojej mamy. Białe kalie. Dziś ma urodziny.

Galina prychnęła, krzyżując ramiona na piersi:

– No cóż! Kwiaty! Pieniądze na nie! Może zabierzemy ją do restauracji. Weź coś z rabaty, a będziesz miała bukiet!

„Nie ma ich tam” – odpowiedział cicho, ale pewnie Pasza. „Sprzedają je tylko w sklepie”.

Ojciec spojrzał zamyślony na syna, a potem przeniósł wzrok na żonę:

– Gal, idź zrobić obiad. Jestem głodny.

Kobieta prychnęła niezadowolona i zniknęła w kuchni. Ojciec wrócił do gazety. Pasza zrozumiał: pieniędzy nie da. Nie padło ani jedno słowo.

Po cichu poszedł do swojego pokoju, wyjął starą skarbonkę. Przeliczył monety. Nie wystarczyło. Ale może to wystarczy?

Tylko dla przykładu
Nie tracąc czasu, wybiegł z domu i pobiegł do kwiaciarni. Już z daleka zobaczył śnieżnobiałe kalie w oknie. Tak jaskrawe, niemal bajkowe. Zatrzymał się, wstrzymując oddech.

A potem zdecydowanie wszedł do środka.

– Czego pan chce? – zapytała sprzedawczyni, badając chłopca. – Chyba pan trafił w złe miejsce. Nie ma tu zabawek ani słodyczy. Tylko kwiaty.

– Nie jestem taka… Naprawdę chcę kupić. Kalie… Ile kosztuje bukiet?