Wydawało mi się, że byłem przygotowany, ale gdy stanąłem twarzą w twarz z kobietą stojącą w drzwiach, zostałem całkowicie zaskoczony.

Lata różnicy

Życie w Delhi było na początku okrutne: bez krewnych, bez przyjaciół. Pracowałem za pensję, mieszkałem w małym wynajętym kącie i próbowałem wmówić sobie, że jestem silny. Ale każdej nocy tęskniłem za domem, za mamą, a potajemnie… za tatą też.

Przez cztery lata ledwo utrzymywałem kontakt, wysyłając tylko krótkie życzenia noworoczne. Myślałem, że mogę zapomnieć, aż pewnego dnia zadzwonił mój były nauczyciel z liceum:

„Amit, dzwonię w imieniu twojego ojca. Jest chory, leży w szpitalu. Naprawdę chce cię zobaczyć…”

Zamarłem. Podczas gdy ja trzymałem się gniewu, mój ojciec był już stary i słaby.

Powrót

Wsiadłem do pociągu z powrotem do Lucknow. Myślałem, że jestem gotowy, ale kiedy wszedłem do domu, osłupiałem.

Kobietą, która mnie powitała… była pani Sharma, moja nauczycielka matematyki ze szkoły, osoba, którą darzyłam głębokim szacunkiem.

„Amit! Naprawdę wróciłeś?” – zapytała, a jej oczy błyszczały od łez.

Ojciec wyszedł z kuchni, promieniejąc:
„Nie spodziewałeś się tego, prawda? Kobieta, którą ponownie poślubiłem, to pani Sharma”.

Oniemiałam. Przez lata wyobrażałam sobie, że ktoś obcy zastąpi Mamę. Ale zamiast tego, to była ta sama nauczycielka, która stała przy nas w czasie, gdy Mama była w szpitalu, ta sama, która cierpliwie prowadziła mnie przez matematykę, gdy życie było nie do zniesienia.

Ta niezapomniana rozmowa