Wygrałam 50 milionów dolarów na loterii i zaniosłam mojego synka do eleganckiego biura mojego męża w centrum miasta, aby podzielić się z nim dobrą nowiną. Jednak stojąc przed jego drzwiami i słuchając śmiechu, brzęku szklanek oraz kobiecego głosu nazywającego go „skarbie”, cicho otarłam łzy, mocniej przytuliłam syna i postanowiłam, że od tej chwili wszystko w naszym życiu się zmieni.

Serce zabiło mi mocniej. Na bilecie w mojej dłoni widniały również liczby 5, 12 i 23.

Drżąc, sprawdzałem dalej.

„Trzydzieści cztery… czterdzieści pięć… i Mega Kula… pięć.”

Mój Boże.

Trafiłem wszystkie pięć liczb i Mega Ball. Pięćdziesiąt milionów dolarów. Pięćdziesiąt. Milionów.

Próbowałem policzyć zera w myślach. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że upuściłem telefon. Siedziałem na zimnej kuchennej podłodze, a w głowie mi się kręciło. Wygrałem przecież na loterii.

Pierwszym uczuciem nie była radość, lecz szok, który przyprawił mnie o mdłości. Wziąłem głęboki oddech i nagle poczułem szaleńczą euforię. Zacząłem konwulsyjnie szlochać.

Boże, jakież to niewiarygodne szczęście. Byłem bogaty.

Mój syn miałby świetlaną przyszłość. Kupiłabym najpiękniejszy dom na bezpiecznych przedmieściach Atlanty, zapisałabym go do najlepszej międzynarodowej szkoły, a Zolani, mój mąż, nie musiałby tak ciężko pracować. Ciężar firmy, długi – wszystko by się rozwiązało. Nie wracałby już do domu poirytowany. Bylibyśmy szczęśliwi.

Wyobraziłam sobie minę Zolaniego, kiedy usłyszy tę nowinę. Przytuli mnie mocno, przepełniony radością. Moja miłość do niego, lata moich poświęceń, mogłyby w końcu pomóc mu zrealizować jego wielkie marzenie.

Nie mogłam czekać ani chwili dłużej. Musiałam mu to powiedzieć natychmiast.

Chwyciłam torebkę i ostrożnie włożyłam bilet do wewnętrznej kieszeni na suwak. Podniosłam Jabariego, który spojrzał na swoją matkę ze zdziwieniem.

„Jabari, kochanie mamusi, chodźmy odwiedzić tatę. Mamusia ma dla niego ogromną niespodziankę”.

Chłopiec roześmiał się i objął mnie za szyję.

Wybiegłam za drzwi i zamówiłam Ubera przez telefon. Serce waliło mi jak oszalałe. Czułam, jakby cały świat się do mnie uśmiechał. Ja, zwykła mama na pełen etat w Georgii, byłam teraz właścicielką pięćdziesięciu milionów dolarów.

Moje życie, życie mojej rodziny – nowy, wspaniały rozdział zaczynał się właśnie teraz.

Ścisnąłem małą rączkę Jabariego i szepnąłem: „Jabari, nasze życie się zmieniło, mój synu”.

Samochód zatrzymał się przed małym biurowcem w dzielnicy Midtown, gdzie mieściła się firma Zolaniego. To było jego marzenie, a moja duma. Jeździłem z nim wszędzie, żeby załatwić papierkową robotę. Siedziałem do późna w nocy, pomagając mu obliczać wstępne kontrakty przy naszym malutkim kuchennym stole.

Niosąc Jabariego na rękach, z bijącym sercem, wszedłem do środka. W recepcji unosił się delikatny zapach kawy i tuszu do drukarki, taki, jaki pachnie każde biuro w Ameryce.

Recepcjonistka, młoda kobieta, która mnie znała, uśmiechnęła się i przywitała mnie.

„Dzień dobry, Kemet. Przyszedłeś zobaczyć się z panem Jonesem?”

Skinęłam głową, starając się mówić spokojnie, choć nie potrafiłam ukryć podekscytowania.

„Tak. Mam dla niego fantastyczną wiadomość.”

„Jest w swoim biurze. Ma gościa?”

Dziewczyna zawahała się.

„Wygląda na to, że tak, ale nie widziałem, żeby ktoś tam wchodził. Mam mu powiedzieć?”

„Nie, nie zawracaj sobie głowy” – powiedziałam, machając ręką i uśmiechając się promiennie. „Chcę mu zrobić niespodziankę. Po prostu dalej pracuj”.

Nie chciałem, żeby ktokolwiek przerwał tę wyjątkową chwilę dla nas dwojga. Chciałem zobaczyć twarz Zolaniego na własne oczy, kiedy powiem mu, że mamy pięćdziesiąt milionów dolarów.

Na palcach poszłam korytarzem w stronę jego gabinetu. Im bliżej byłam, tym szybciej biło mi serce. Miałam zobaczyć mężczyznę mojego życia, osobę, którą kochałam bezwarunkowo, i dać mu prezent, jakiego nigdy by sobie nie wyobraził.

Drzwi jego biura były lekko uchylone.

Właśnie miałam podnieść rękę, żeby zapukać, gdy usłyszałam dźwięk z wnętrza, który zmroził mi krew w żyłach. To był stłumiony śmiech – uwodzicielski, słodki chichot.

„No, daj spokój, kochanie. Naprawdę tak myślałaś?”

Ten głos brzmiał znajomo. Nie był to głos partnera biznesowego ani klienta.

Zamarłam, a moje myśli zalało złe przeczucie. Jabari, w moich ramionach, wydał z siebie cichy dźwięk. Szybko zakryłam mu usta dłonią i uciszyłam go.

Wtedy usłyszałem głos Zolaniego – głos, który znałem z każdego oddechu – ale teraz brzmiał dziwnie łagodnie i przekonująco.

„Czemu ci się tak śpieszy, kochanie? Pozwól mi uporządkować sprawy z tym wiejskim prostakiem, którego mam w domu. Jak tylko to załatwię, natychmiast złożę pozew o rozwód”.

Moje serce się rozpadło.

Wiejski prostak.

Mówił o mnie. O rozwodzie.

Cofnęłam się o krok, drżąc, i schowałam się w kącie muru, poza ich polem widzenia. Jabari, wyczuwając moje napięcie, milczał, chowając głowę w mojej piersi.

Ponownie rozległ się kobiecy głos i tym razem ją rozpoznałem. To była Zahara – dziewczyna, którą Zolani przedstawił mi jako przyjaciółkę swojej siostry, która czasami wpadała na kolację. Młoda kobieta, ładna i z dobrą konwersacją. Nawet ją polubiłem.

„A twój plan? Myślisz, że zadziała? Słyszałem, że twoja żona ma jakieś oszczędności.”

Zolani roześmiał się pogardliwie, był to śmiech, jakiego nigdy wcześniej u niego nie słyszałem.

„Ona nic nie rozumie z życia. Siedzi zamknięta w domu. Wierzy we wszystko, co jej mówię. Już sprawdziłem te oszczędności. Powiedziała mi, że wydała wszystko na polisę na życie dla Jabariego. Genialne. Odcięła sobie drogę ucieczki”.

Usłyszałam dźwięk zdejmowanych ubrań, odgłos głośnych pocałunków, a potem jakieś obsceniczne dźwięki — niskie jęki, których znaczenie rozumiałam, choć byłam tak naiwna.

Zamarłem w miejscu. Pięćdziesięciomilionowy los na loterię w mojej kieszeni nagle zaczął palić jak rozżarzony węgiel.

O mój Boże.

Radość sprzed kilku minut zniknęła, pozostawiając jedynie gorzką, obrzydliwą prawdę. Mój mąż, człowiek, któremu ślepo ufałam, zdradzał mnie na miejscu, w swoim biurze.

I nie była to tylko zdrada.

Mieli plan. Plan, żeby się mnie pozbyć.

Zagryzłam wargę tak mocno, że aż krwawiła, próbując powstrzymać szloch narastający w moim gardle. Nie mogłam w to uwierzyć. Mężczyzna, z którym dzieliłam łóżko, ojciec mojego dziecka, nazwał mnie wieśniaczką, pasożytem. Łzy spływały mi po twarzy, gorące i gorzkie.

Jabari, w moich ramionach, uniósł swoje wielkie, niewinne oczy ku moim i próbował otrzeć moje łzy swoją małą dłonią. Czułam się, jakby ktoś przebił mi serce.

Co mam zrobić? Wejść i zrobić awanturę?

Suddenly, a strange calm came over me. If I went in now, what would I gain? I would lose everything. I would be the failed woman abandoned by her husband and perhaps even lose my son.

I took a deep breath. I had to hear more. I needed to know what they planned to do to me.

Inside, after their act, the voices started again. This time it was Zahara.

“Zo, and that plan about the fifty-thousand-dollar fake debt for the company? Do you think it’s safe? I’m scared.”

Zolani reassured her.

“Don’t worry, my love. The accounting manager is a trusted person. The fake ledgers, the loss reports, the massive debt—it’s all prepared. In court, I’ll say the company is on the verge of bankruptcy. Kemet doesn’t understand anything about finances. She’ll panic and sign the divorce papers without hesitation. She’ll leave here with nothing, and on top of that, with the reputation of abandoning her husband in distress. All the company’s real assets have already been transferred to a subsidiary in my mother’s name. She’ll never find them.”

The floor opened up beneath me. What cruelty. What wickedness.

“After we get married and the company stabilizes, if I want him, I’ll take him.”

This last sentence was like a hammer smashing my heart. Even his own son was seen as a tool—an object that could be discarded and retrieved later.

My tears stopped falling. An icy cold ran down my spine. The man in there was no longer Zolani, the husband I loved. He was a monster.

I looked at Jabari, who had fallen asleep on my shoulder.

My son, forgive me. Mommy was too naive. But don’t worry. I won’t let anyone take you from me. I won’t let anyone hurt us.

I held him tighter. The fifty-million-dollar ticket in my pocket was no longer a gift of luck. It was my weapon. It was the lifeline for me and my son, and it would be my tool for revenge.

I turned and walked away silently, like a shadow. I couldn’t let them discover me. I had to get out of there immediately.

The receptionist saw me leave with a surprised expression.

“Kemet, leaving already? You didn’t even get to see Mr. Jones?”

I managed to force a crooked smile, my voice trembling uncontrollably.

“Ah, I forgot my wallet at home. I have to go get it. Please don’t tell Zolani I was here. I want to come back tomorrow to give him a surprise.”

“Sure thing, KT.”

The girl seemed confused, but didn’t ask anything else.

I rushed out of the building, ordered another Uber, and as soon as I sat in the back seat hugging my son, I let the sobs erupt. I cried for my stupidity. I cried for my dead love. I cried for the cruelty of the man I considered my world.

The car drove off through Atlanta traffic, past strip malls and gas stations and fast-food chains, taking with it a woman who had just died and another who was being reborn from the ashes of betrayal.

His plan was a fifty-thousand-dollar fake debt.

I had fifty million.

Seriously, Zolani, you chose this path. Now we’re going to play, and I’ll play with you until the very end.

The car stopped in front of our small, familiar street. I barely had the strength to get Jabari out of the car. My entire body was shaking, not from physical exhaustion, but from overwhelming shock.

I paid the driver with trembling hands, almost dropping the money. I stumbled into the house with Jabari in my arms. Fortunately, he was sleeping soundly on my shoulder and didn’t have to witness his mother’s pitiful state.

I gently laid him in bed, took off his shoes, and covered him carefully. Looking at his angelic face, I couldn’t hold back anymore.

I ran to the bathroom and locked the door. I turned the faucet on full blast to drown out the sound of my crying. I sat on the cold tiled floor, clutching my chest, and wept. I cried as I had never cried in my life.

The tears ran hot and bitter. I cried for my fate, for five years of love that was ultimately nothing more than a sham. The man I called my husband, whom I blindly trusted, the man to whom I was about to hand over a fortune, was in bed with another woman. Not only that, he called me a country bumpkin, a parasite.

He cruelly planned to kick me out empty-handed and worse—with a fifty-thousand-dollar fake debt, an amount that, even if I worked like a slave my whole life, I could never pay. He wanted to destroy me. He wanted to make sure I could never get back on my feet.

Why? What had I done wrong?

I stayed home caring for our son, cooking, washing clothes, keeping the house immaculate. I saved every penny. I didn’t buy new lipstick or a nice blouse. It was all for him, for our son, for the supposedly struggling company.

And all my sacrifice, in his eyes, was just that of a parasite.

Suddenly, I remembered the fifty-million-dollar ticket in my pocket and his fifty-thousand-dollar debt plan.

What irony.

Never in my life had I felt so ridiculous. If I hadn’t won the lottery that day, if I hadn’t thought to go to his company, what would have happened? I would probably receive the divorce papers in a few weeks. I would be in shock with the fifty-thousand-dollar debt. I would kneel, begging him, and end up leaving humiliated, losing my son and my future.

The more I thought, the drier my tears became, giving way to a flame of rage.

No, it wasn’t rage. It was hatred. A hatred that reached my very bones.

My love for Zolani died the moment I heard him say, “He stays with his mother for now. Later, if I want him, I’ll take him.”

A father who talks about his own son like an object, a tool to control his wife—he’s not a human being. He’s an animal.

And I lived with an animal for five years without knowing it.

I was so stupid.

I looked at myself in the mirror. A disheveled woman. Eyes swollen, face pale.

Bumpkin.

Yes, maybe I was a bumpkin. I was a bumpkin for believing in a single love. For believing in promises of fidelity.

But from this moment on, that country bumpkin was dead.

I had to live. Live for my son.

Jabari był moim życiem. Nie mogłem pozwolić, żeby potwór taki jak Zolani go zabrał. Chciał mnie z pustymi rękami. Miałem zamiar nauczyć go, jak to jest nie mieć nic. Chciał grać fałszywymi księgami. Chciałem z nim rozegrać o wiele większą grę.

Wziąłem głęboki oddech i otarłem łzy. Chłód podłogi w łazience przyniósł mi dziwny spokój.

Musiałem opracować plan.

Ten bilet za pięćdziesiąt milionów dolarów był tajemnicą życia i śmierci. Nikt nie mógł się o tym dowiedzieć, nawet moi rodzice. Przynajmniej na razie, była to moja najpotężniejsza broń.

Musiałem odebrać tę nagrodę tak bezpiecznie i dyskretnie, jak to możliwe. Nie mogłem tego zrobić w swoim imieniu. Gdybym to zrobił, po naszym rozwodzie Zolani dowiedziałby się o tym i miałby prawo do połowy. Nawet jeśli nagroda zostałaby wygrana przed lub po rozwodzie, znalazłby sposób, żeby ją zdobyć.

Potrzebowałem kogoś, komu mógłbym całkowicie zaufać.

Musiałam dalej grać. Musiałam dalej grać rolę naiwnej żony, która nic nie wie. Musiałam pozwolić Zolaniemu i tej małej gierce włóczęgi toczyć się gładko. Musiałam im wmówić, że wciąż jestem naiwną owieczką, łatwą do zmanipulowania. Musiałam zebrać dowody – dowody jego zdrady, dowody na to, że Zolani prowadził dwie księgi rachunkowe, że unikał płacenia podatków i defraudował aktywa.

Chciał mnie zrujnować fałszywym długiem na pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

Zamierzałem wepchnąć go do więzienia za popełnione przez niego przestępstwa.

Wstałem i przemyłem twarz zimną wodą. Lodowata woda całkowicie mnie rozbudziła. Ból wciąż był obecny, jakby nóż wbijał mi się w serce. Ale rozum przejął kontrolę.

Nie byłam już Kemetem sprzed kilku godzin. Teraz byłam matką, która musiała chronić syna. Zdradzoną kobietą, która szykowała się do zemsty.

„Zolani, ty zacząłeś tę wojnę” – szepnąłem do swojego odbicia. „Zobaczmy, co ten wiejski prostak zrobi tobie i twojej kochance”.

Wyszłam z łazienki z zimnym, zdecydowanym spojrzeniem.

Pierwszym i najpilniejszym zadaniem było załatwienie sprawy z losowaniem na loterię. Termin na odebranie nagrody wynosił zaledwie dziewięćdziesiąt dni. Nie mogłam czekać, ale nie mogłam też sama pojechać. Gdyby nagle na moim koncie pojawiła się ogromna suma pieniędzy, Zolani by się o tym dowiedział. Był moim mężem. Nawet gdyby mu na mnie nie zależało, tak duża zmiana finansowa nie pozostałaby niezauważona.

Co więcej, już badał moje finanse, planując rozwód. Każdy mój ruch mógł wzbudzić podejrzenia.

Potrzebowałam kogoś, komu mogłabym całkowicie zaufać, kogoś, kto nigdy mnie nie zdradzi, kogoś, kto dochowa tej tajemnicy aż do śmierci.

Pomyślałem o moich rodzicach.

Mój ojciec był uczciwym i prostym człowiekiem, robotnikiem z Południa, który naprawiał samochody w małym warsztacie, ale właśnie dlatego, że był tak uczciwy, czasami mówił za dużo. Gdyby wiedział, że jego córka ma pięćdziesiąt milionów dolarów, mógłby się tym chwalić sąsiadom w przypływie radości albo dać się łatwo nabrać Zolaniemu, gdyby pojechał do naszego rodzinnego miasta.

Została moja matka.

Moja matka była kobietą, która ciężko pracowała przez całe życie. Miała niewielkie wykształcenie, ale była ostrożna, dyskretna i kochała mnie bezwarunkowo. Moja matka nigdy nie zrobiłaby mi krzywdy.

Tak. Tylko moja mama mogła mi pomóc.

Czekałem do nocy.

Zolani wrócił do domu jak zwykle, wyglądając na ponurego, rzucając teczkę na kanapę i poluzowując krawat.

„Miałem dziś piekielny dzień w biurze. Czy obiad jest gotowy?”

„Tak” – mruknęłam, udając zmęczenie. „Obiad gotowy. Idź pod prysznic, a potem chodź coś zjeść”.

Spojrzał na mnie. Zobaczył, że mam trochę opuchnięte oczy i zapytał:

„Co się stało? Płakałaś?”

Serce zabiło mi mocniej, ale już miałem przygotowaną odpowiedź. Przyłożyłem dłoń do czoła.

„Chyba coś mnie bierze. Źle się czuję od popołudnia. Myślisz, że mógłbym zabrać Jabari i pojechać do mamy do Jacksonville na kilka dni? Potrzebuję świeżego powietrza i tęsknię za jej gotowaniem”.

To był test. Jeśli mnie powstrzymał, oznaczało to, że chce mieć mnie na oku. Jeśli się zgodził, oznaczało to, że nadal wierzył, że ma mnie w garści, a moja kilkudniowa nieobecność da mu jeszcze więcej swobody i pozwoli mu być z kochanką.

Zolani zmarszczył brwi na sekundę, po czym skinął głową.

„Tak, może. Odpocznij kilka dni, żebyś mógł wyzdrowieć. Byłem strasznie zajęty i nie miałem czasu, żeby was gdzieś zabrać.”

Sięgnął po portfel.

„Proszę” – powiedział, wyjmując banknoty. „Weź trochę gotówki na wydatki”.

Dał mi około stu dolarów.

Otrzymałem pieniądze, drżąc i pochylając twarz, by ukryć pogardę w oczach.

Moje pieniądze? Ja, który miałem mieć trzydzieści sześć milionów dolarów po opodatkowaniu, musiałem przyjąć jego jałmużnę.

To było upokarzające, ale powiedziałem sobie: Trzymaj się, Kemet. Musisz się trzymać.

Następnego ranka spakowałam torby dla siebie i Jabariego. Ubrałam się tylko w swoje najstarsze ubrania i zamiast lecieć samolotem, pojechałam autobusem Greyhound do mojego rodzinnego miasta. Nie chciałam żadnych papierowych śladów, które mogłyby wzbudzić jego podejrzenia.

Moje miasteczko to mała społeczność na wsi na Florydzie, jakieś trzy godziny jazdy od Atlanty, niedaleko granicy między Georgią a Florydą. Sosny, płaskie drogi i stare pickupy – to było miejsce, gdzie wszyscy się znali.

Siedząc w autobusie z Jabarim na rękach, wyjrzałem przez okno. Nie wracałem do domu, żeby odpocząć. Wracałem do domu, żeby wykonać pierwszy krok w moim planie.

Moja mama, Safia, gdy tylko zobaczyła mnie i swojego wnuka, promieniała. Pobiegła, żeby nas powitać na małym ganku ich starego bungalowu.

„Córko, dlaczego nie zadzwoniłaś wcześniej? Gdzie jest Zo? Nie przyprowadził cię?”

„Poczułam się trochę źle, więc przyjechałam, żeby spędzić z tobą kilka dni” – odpowiedziałam, wymuszając delikatny uśmiech.

Czekałem do zmroku, kiedy ojciec poszedł do sąsiada na smażoną rybę, a Jabari już spał. Byliśmy tylko we dwoje w małej, ciepłej kuchni, pachnącej jarmużem i chlebem kukurydzianym.

Uklękłam i objęłam nogi mamy, płacząc. Tym razem płakałam naprawdę.

„Mamo… Zolani mnie zdradził. Ma kochankę.”

Moja matka była w szoku i upuściła chochlę do zupy.

„Co? Co ty mówisz, Kemet? Zolani? Taki dobry człowiek?”

Potrząsnęłam głową, a moja twarz była zalana łzami.

“He’s not good, Mama. He’s a monster. He’s with Zahara—that girl he said was his sister’s friend. I caught them in his office. They’re planning to divorce me and want to stick me with a fifty-thousand-dollar debt so I leave with nothing and so he can take my son.”

My mother staggered, leaning on the counter, her face pale. She knew her daughter better than anyone. She knew I would never lie about something so serious.

The fury of a mother exploded.

“My God, that scoundrel, that animal. With a wife and son like you…” She grabbed her purse. “I’m going to Atlanta. I’ll tear that woman’s eyes out and I’ll have a serious talk with that worthless husband of yours.”

“No, Mama.” I stopped her quickly, grabbing her arm. “If we cause a scene now, I lose everything. I might even lose Jabari.”

“Kemet…”

“Mama.” I looked her directly in the eyes, my voice firm but filled with desperation. “Mama, I’m begging you. You have to help me. Only you can save my son and me.”

I took an object wrapped in several layers of paper from my shirt pocket—the lottery ticket. I placed it in my mother’s hand.

“Mama, I won fifty million dollars in the Mega Millions.”

My mother’s eyes widened. She looked at the ticket, then at me. She thought I was in shock and delirious.

“Kemet, my daughter, what are you saying?”

I started crying again.

“It’s true, Mama. God didn’t abandon me. I won fifty million, but I can’t go collect the prize. If Zolani finds out, he’ll steal everything. Mama, you’re the only person I trust. You can go collect this money for me, claim it, and deposit it into your account.”

I clutched her hands.

“This is the money for me to start my life over, to fight for Jabari. You have to keep this secret. Don’t tell Daddy. Don’t tell anyone. Can you do that, Mama?”

My mother, trembling, took the ticket. She barely knew how to read complex documents, but she recognized the figure of fifty million dollars. She looked at me and her gaze went from shock to compassion and finally to a terrifying determination.

She was a woman, too. She understood her daughter’s pain.

She nodded firmly.

“Yes, I will. Rest easy. This stays between us and God. I won’t let anyone steal a single dime from you. I’ll go collect the money. Tell me what I need to do.”

I hugged my mother tightly. The two of us, two Black women in that small Florida kitchen, now shared a monumental secret. A secret that would change all our destinies.

I meticulously explained every step. She had to first call the state lottery headquarters in Atlanta, schedule an appointment, and arrange the paperwork. She had to bring her ID. When she got there, she could ask to remain anonymous, as allowed by state law in some cases or at least keep publicity minimal. All she had to say was that she wanted to receive the money by bank transfer.

I had already prepared a new prepaid burner phone, and the next morning I would take her to open a new bank account at a credit union in a nearby town—a place Zolani would never suspect. The money—about thirty-six million dollars after federal and state taxes—would be safe in that account, waiting for the day I needed it.

After three days in my hometown, having entrusted the most important mission to my mother, I took Jabari and returned to Atlanta. My mother went to the lottery headquarters wearing a face mask and oversized sunglasses, completely disguised, like she was just another anonymous winner from some Southern town.

All the paperwork was resolved without a hitch. The money was in her account.

I breathed a sigh of relief.

The weapon was loaded.

It was time to return to my battlefield.

I made sure to get home late when Zolani was already back from work. I wanted to create the image of a tired, fragile wife after the trip.

As soon as I opened the door, I saw Zolani sitting on the couch watching ESPN, a half-empty beer bottle on the coffee table. He didn’t get up to hug his son. He just looked at us and asked,

“Are you back? You feeling better?”

I picked up Jabari, feigning that I could barely walk.

“Yes, I’m feeling better now. Jabari missed the place and didn’t sleep well.”

I set Jabari down and he ran to his father, asking to be picked up.

“Daddy, Daddy!”

Zolani picked him up reluctantly, gave him a quick kiss on the cheek, and put him back down.

“Go play over there so Daddy can watch TV.”

I looked at the scene, my heart aching, but I quickly controlled my emotions. I quietly carried the suitcases to the bedroom.

Zolani followed me and closed the bedroom door. I got scared, thinking he wanted to do something, but he didn’t. He stood with his arms crossed, looking at me with a serious expression.

“Here we go,” I thought. “He’s going to start.”

“Kemet,” he said in a grave voice. “Sit down. I need to talk to you.”

I pretended to be confused and worried.

“What’s wrong, honey? The company has problems again?”

Zolani sighed deeply, a sigh I had seen him rehearse many times.