„Wyjdę za ciebie, jeśli zatańczysz to tango!” – zadrwił milioner, ale ona była profesjonalistką…

Tańcz, bo chcesz. Wziąłem ją za rękę i po raz pierwszy od dwóch lat tańczyłem z czystą radością. Nasze ciała poruszały się unisono na scenie. Nie było publiczności, którą trzeba by zaimponować, ani krytyków, których trzeba by zadowolić. Byliśmy tylko my dwoje i muzyka, świętując mój powrót do domu. Kiedy piosenka się skończyła, staliśmy tam, objęci na środku sceny, ciężko oddychając. „Jak się czujesz?” zapytała. „Jakbym mógł latać”. „Więc, rozważysz powrót?” Rozejrzałem się po teatrze: puste siedzenia, złocone loże, ozdobny sufit, który był świadkiem spełnienia tylu marzeń.

Tak, powiedziałam. A słowo to zabrzmiało z większą pewnością niż czułam od lat. Zatańczę znowu tutaj, może gdzieś indziej. Jeszcze nie wiem, ale wrócę. Santiago pocałował mnie tam, na scenie Teatru Colón, w obecności całego Buenos Aires, jako milczącego świadka. Wyszliśmy z teatru, trzymając się za ręce, i po raz pierwszy od dwóch lat nie spojrzałam wstecz ze strachem ani żalem. Spojrzałam przed siebie, na tętniące życiem ulice Buenos Aires, w przyszłość, która rozciągała się przede mną niczym niekończący się parkiet.

Santiago, powiedziałam, gdy dotarliśmy do ulicy, próbując przemówić. Dziękuję. Za co? Za to, że przypomniałeś mi, że czasami, gdy życie cię powala, możesz wstać i zatańczyć. Zaśmiał się tym szczerym śmiechem, w którym zakochałam się od pierwszego dnia. To było takie poetyckie. Uczyłam się od ciebie. Spacerowaliśmy ulicami Buenos Aires, planując naszą przyszłość. Może wrócę do Teatro Colón. Może otworzę własną szkołę tańca, może będziemy podróżować po świecie, niosąc argentyńskie tango do innych krajów. Ważne było to, że po raz pierwszy od dwóch lat miałam opcje, miałam możliwości, miałam nadzieję i była osoba, z którą mogłam się tym wszystkim podzielić.

Kiedy mijaliśmy sklep z płytami i usłyszeliśmy głośno „Remember You” Toma Levy, uśmiechnąłem się. To była idealna ścieżka dźwiękowa do momentu, w którym moje nowe życie naprawdę się zaczynało. Santiago ścisnął mnie za rękę i szliśmy razem w idealnym rytmie tanga, które trwało całe życie. Sześć miesięcy później byłem za kulisami Teatru San Martín, poprawiając kostium na mój pierwszy występ od tamtej strasznej nocy. To nie był Teatr Colón.

Postanowiłam zacząć od nowa, od duchów przeszłości. Przez małe okienko widziałam Santiago na widowni, Eduardo i Carmen. Wszyscy przyszli, żeby wesprzeć mnie w tym nowym początku. Mój telefon zawibrował – wiadomość od jednej z ofiar Diego. Wszyscy cię dzisiaj wspieramy. Dziękujemy, że pokazałeś nam, że można zacząć od nowa. Uśmiechnęłam się i schowałam telefon. Na zewnątrz orkiestra zaczęła grać pierwsze nuty. Nadszedł czas.

Podeszłam do kurtyny, wzięłam głęboki oddech i weszłam na scenę. Światło oślepiło mnie na sekundę, potem moje oczy się przyzwyczaiły i w końcu, po dwóch straconych latach, znów byłam w domu. Czy kiedykolwiek czułaś, że twoje życie utknęło w rozdziale, którego już nie chciałaś przeżywać? Że bałaś się przewrócić stronę, bo nie wiedziałaś, co przyniesie następny rozdział? Historia Valentiny skłoniła mnie do refleksji nad tym, jak często pozwalamy strachowi decydować za nas.

Ile tańców przegapiliśmy, bo myśleliśmy, że nie zasługujemy na muzykę? Ile miłości pozwoliliśmy się wymknąć, bo utknęliśmy w starych wersjach siebie? Czasami odwaga to nie okrzyk bojowy, to szept, który mówi: „Spróbuję jeszcze raz”. To przyjęcie wyciągniętej ręki kogoś, kto w ciebie wierzy, kiedy ty sam zapomniałeś, jak wierzyć w siebie.