Wieść szybko rozeszła się wśród rodziny w Dżajpurze. Niektórzy obwiniali mnie:

„Raj, byłeś głupcem. Twoja żona właśnie urodziła, a ty zmusiłeś ją do spania w spiżarni. Czy to nie okrutne?”

Inni powiedzieli:

„Cała wieś wie. Rodzina Kapoor słynie z tego, że źle traktuje swoje synowe. Kto w przyszłości będzie chciał się ożenić z kimś z twojej rodziny?”

Złapałem się za głowę, zbyt śmiały, by odpowiedzieć. Każde słowo krytyki przebijało mnie jak nóż.

Ból po stracie dziecka

Tej nocy potajemnie zadzwoniłam do Anity. Odebrała, a na ekranie zobaczyłam naszego synka śpiącego na jej kolanach. Serce mi pękło na widok jego małej buzi. Powiedziałam:

„Anita, pozwól mi go chociaż zobaczyć. Tak bardzo za nim tęsknię.”

Spojrzała na mnie zimnym wzrokiem:

„Czy teraz pamiętasz swojego syna? A nie pamiętasz mnie, którą wrzucono do magazynu i traktowano jak niewolnika? Raj, jest za późno. Nie wrócę”.

Łzy spływały mi po twarzy.

Późny żal

W kolejnych dniach stałem się jak ciało bez duszy. Nie mogłem się skupić na pracy. Każdej nocy śniło mi się, że Anita wyjeżdża z naszym synem i goniłem ją na próżno.

Zacząłem rozumieć: przez ostatnie dwa lata słuchałem tylko matki, zmuszając Anitę do znoszenia i milczenia. Nie chroniłem jej, nie stanąłem po jej stronie – tej kobiety, która poświęciła dla mnie wszystko.

Teraz ceną, jaką przyszło mi zapłacić, była utrata jej i mojego syna.

Brutalna rzeczywistość

Pewnego ranka podeszła do mnie ciotka i poklepała mnie po ramieniu:

„Raj, mała rada. Kiedy kobieta wnosi pozew o rozwód, trudno ją przekonać, żeby zmieniła zdanie. Masz tylko dwie możliwości: zaakceptować to albo ukorzyć się i przeprosić. Ale pamiętaj, to już nie jest sprawa osobista; teraz wpływa na honor rodziny Kapoor.”

Siedziałem w milczeniu. Presja ze strony matki, krewnych i opinii publicznej ciążyła mi na barkach. Ale mój największy strach pozostał ten sam: nigdy więcej nie usłyszeć, jak mój syn mówi do mnie „tato” każdego ranka.

Zbliża się punkt kulminacyjny

Tej nocy wyszedłem sam na dziedziniec, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo, z sercem przepełnionym niepokojem. Wiedziałem, że zaraz wszystko stracę… albo muszę zrobić coś, czego nigdy wcześniej nie robiłem: przeciwstawić się matce i walczyć o odzyskanie żony i syna.