Wyśmiewała mnie, jakbym był nikim – przed setkami ludzi. Ale kiedy jej narzeczony skłonił się i powiedział: „Pani… Komandorze”, słychać było, jak szczęki opadają na podłogę.

Zaproszenie leżało na moim stalowym biurku niczym biała flara na polu bitwy – wytłoczone brzegi, śmiała waga, flaga za oknem w Garnizonie Armii Stanów Zjednoczonych w Stuttgarcie łopotała tak mocno, że aż zatrzeszczały liny. Moje nazwisko widniało w pełnym brzmieniu: generał porucznik Rebecca Cole. Osoba, która je zaadresowała, wyciągnęła je ze starej listy, która nie wiedziała, że ​​od lat nie jestem Rebeccą w tej rodzinie.

Nie musiałem zrywać pieczęci, żeby wiedzieć, co zawiera. Słyszałem szepty, przesłane maile, które trafiały do ​​mojego adiutanta, rzuconą mimochodem uwagę byłego kolegi z klasy, który wciąż mylił plotki z rozmową. Haley wychodziła za mąż – za majora Andrew Fostera. Ironia losu była wręcz chirurgiczna.

Sześć lat. Tyle czasu minęło, odkąd głos mojej matki przekroczył granice stanowe, by mnie odnaleźć. Ani urodzin, ani kondolencji, gdy mój drugi wyjazd na misję omal nie odebrał mi słuchu. Tylko cisza. A teraz to – elegancki cios w żebra, wymierzony nie miłością ani ciepłem, ale jednym słowem w znanym już piśmie: zachowuj się.

Tego popołudnia w bazie panowała niezwykła cisza. Na zewnątrz mojej kwatery wiatr uderzał w maszt flagowy, który trzeszczał z przekory. Wewnątrz, w pokoju panowała znajoma sterylność dyscypliny – tej, wokół której budowałem swoje kości. Stalowe łóżko. Rząd wyprasowanych mundurów. Zamknięty kufer, którego nikt nie dotykał. Obracałem w dłoniach zaproszenie, jakby miało zmienić kształt. Rozległo się pukanie, stuknęło dwa razy. Simmons. Wszedł, nie czekając.

„Generale”. Spojrzał na kopertę. „Słyszałem”.

Oczywiście, że tak. Simmons miał uszy jak radar i cierpliwość jak granit. Usiadł bez pytania. Nie rozmawialiśmy wiele o sprawach osobistych, ale znał mnie od czasów, gdy byłem młodym kapitanem z nadmiarem hartu ducha i zbyt małym zaufaniem.

„Idziesz?” zapytał.

Nie odpowiedziałem. Przesunąłem zaproszenie po stole. Zmrużył oczy, patrząc na złoty napis i wypuścił powietrze przez nos.

„Foster” – powiedział niemal do siebie. – „To ten dzieciak, którego wyciągnąłeś z krateru w Helmandzie, prawda?”

„To samo”. Mój głos był spokojny. Ostry.

„Uratowałeś mu życie, a teraz żeni się z twoją siostrą”.