Dwudziestodwuletnia Ella dorastała w biedzie.

Jej matka miała chorobę płuc.

Jej brat nie mógł chodzić do szkoły, bo nie miał pieniędzy.

A ona — prosta młoda kobieta, która marzyła o karierze, nawet jeśli oznaczało to utratę własnej wolności.

Pewnej nocy dotarła do nich wieść.

Był sobie bogaty starzec, Don Armando, który szukał żony.

Gruba, prawie wielkości lodówki, prawie dwa razy starsza od niej.

Ale ludzie mówili, że miły i bardzo bogaty.

„Córko” – powiedziała matka, łapiąc oddech – „może to twoja szansa. Żebyśmy nie musieli już cierpieć”.

Zdesperowana Ella zgodziła się.

WESELE BEZ ŚMIECHU

Ślub odbył się w dużej rezydencji w Tagaytay.

Mając na sobie drogą suknię, poczuła ciężar w piersi.
Nie z radości, ale ze strachu.

Przy ołtarzu stał mężczyzna, którego miała poślubić — Don Armando.

Gruby, spocony i z niskim głosem.

Uśmiechnął się do niej, lecz ona nie potrafiła się zdobyć na odwzajemnienie uśmiechu.

„Od teraz” – powiedział Don Armando – „ja się tobą zaopiekuję. Nie martw się już o pieniądze”.

Ella tylko skinęła głową, ale w jej wnętrzu coś krzyczało:

„Zrobiłem to, żeby mama mogła żyć. Dla mojego brata”.

A tej nocy, zamiast pocałunku miłości, płakała razem z deszczem padającym na zewnątrz.

ŻYCIE W PAŁACU

Kilka dni później stopniowo poznawała swojego „męża”.