Za każdym razem, gdy mąż wracał z podróży służbowej, zastawał żonę starannie prającą pościel. Pewnego dnia, zaciekawiony, ukrył kamerę w ich sypialni – tylko po to, by odkryć bolesną prawdę, która napawała go wstydem i złamanym sercem.

Przycisnął twarz do jej ramienia, a jego głos się trząsł.

„Nic się nie stało… poza tym, że za długo mnie nie było. Mam dość podróży służbowych. Zostaję w domu.”

Jej oczy rozszerzyły się, błyszcząc. „Ethan… co mówisz?”

Uśmiechnął się przez łzy. „Mówię, że w końcu zrozumiałem, że to ty nas trzymałaś razem”.

Od tamtej pory Ethan organizował swoją pracę tak, by pozostać w pobliżu. Gotował, zajmował się ogrodem i spędzał wieczory u jej boku. Każdej nocy, gdy sięgał po jej dłoń, czuł ciepło, które kiedyś uważał za coś oczywistego.

Teraz, kiedy zmieniają pościel, robią to razem – śmiejąc się, rozmawiając, a światło słoneczne rozlewa się po pokoju. Koniec z ukrytymi kamerami, koniec z samotnymi łzami. Tylko zapach czystej pościeli, delikatne poranne światło i dwoje ludzi odkrywających się na nowo.

W świecie pełnym hałasu Ethan zrozumiał, że miłość nie blednie wraz z odległością, lecz blednie wtedy, gdy człowiek przestaje wracać do domu.