Zabawny, drewniany grzybek… bardzo przydatny!

Nie poprzestał na praktycznych narzędziach. Tworzył również drobne przedmioty, żeby zadowolić wnuki. Jak ten uroczy drewniany wózek, z pewnością zaprojektowany dla wnuków. Zbyt delikatny, by cokolwiek przewozić? Być może. Ale przebył wiele kilometrów w dziecięcych zabawach, ciągnięty śmiechem i wyobraźnią.

A potem jest ten mały, miniaturowy mebel, podarowany wnuczce do domku dla lalek. Prezent, który przewyższa plastikowe zabawki, które można znaleźć w sklepach. Bo jest coś niezastąpionego w przedmiocie zaprojektowanym specjalnie dla ciebie, z cierpliwością, delikatnością… i dobrze naostrzoną piłą.

Rękodzieło również dla dorosłych

Tworzył również meble dla dorosłych. Jedno z jego arcydzieł wciąż stoi w naszym domu: ręcznie rzeźbiona szafa z delikatnymi wzorami, które przyciągają wzrok i urzekają. Wystarczy się do niej zbliżyć, a wyobrazisz sobie godziny spędzone na szlifowaniu, rzeźbieniu i dopracowywaniu każdego szczegółu. Prawdziwe dzieło sztuki.

Dziwny grzyb… bardzo przydatny!

Niedawno żona przysłała mi zdjęcie niezwykłego przedmiotu, który odziedziczyła po babci. Przypominał trochę drewnianego grzyba. Myślałem, że to zabawka. Potem tłuczek. Przegapiłem. Zaintrygowany, w końcu zapytałem o odpowiedź.

Ten mały dodatek służył do cerowania skarpetek! Uszkodzony materiał nakładano na wybrzuszenie (jak kapelusz grzyba), co ułatwiało ponowne zszycie. Praktyczny, sprytny i bardzo przywodzący na myśl minione czasy…

Naprawiać zamiast wyrzucać: filozofia warta ponownego odkrycia

Ten grzyb do cerowania był jednym z najczęściej używanych przedmiotów w domu, o czym świadczą delikatnie wypolerowane ślady zużycia na jego powierzchni. W czasach sowieckich niczego nie wyrzucano lekkomyślnie. Przed ponownym użyciem naprawiano. Ta mentalność powoli wraca do mody, napędzana pragnieniem bardziej zrównoważonego i pełnego szacunku stylu życia.

Te przedmioty to nie tylko pamiątki: to fragmenty życia przekazywane z pokolenia na pokolenie. A co, gdybyśmy i my nauczyli się tworzyć rzeczy trwałe, naszymi rękami, naszymi sercami… i odrobiną drewna?