„Zacznij gotować o 4 rano” – rozkazała teściowa, podając mi listę gości. „I tym razem upewnij się, że wszystko jest idealne” – dodał mąż. Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam: „Oczywiście”. Ale o 3 nad ranem byłam już na lotnisku. Trzydziestu głodnych krewnych przyjechało i zastało kuchnię pustą…

Teściowa kazała mi wstać o 4 rano, żeby przygotować obiad na Święto Dziękczynienia dla jej 30 gości. Mój mąż dodał: „Tym razem nie zapomnij dopilnować, żeby wszystko było absolutnie idealne!”. Uśmiechnęłam się i odpowiedziałam: „Oczywiście”. O 3 nad ranem spakowałam walizkę na lotnisko.

O 3:17 rano z głośników lotniska rozległ się trzeszący głos pracownika obsługi pokładowej: „Ostatnie wezwanie do wejścia na pokład samolotu 442 na Maui”. Ściskałem kartę pokładową drżącymi palcami, papier był już wilgotny od potu i łez.

Za mną, gdzieś w naszym podmiejskim domu, czterdzieści minut drogi stąd, trzydzieści nakryć do stołu w jadalni, nad którym spędziłam trzy godziny poprzedniego dnia, stało pustych. Indyk, który powinnam była zacząć przygotowywać godzinę temu, utknął w lodówce, tak jak moje serce przez ostatnie pięć lat.

Mój telefon zawibrował: kolejna wiadomość od Hudsona. „Mam nadzieję, że już gotujesz, kochanie. Mama już do mnie pisze, żeby zapytać, o której zrobię obiad”.

Wyłączyłem telefon i wsiadłem do samolotu, zostawiając za sobą coś więcej niż tylko posiłek z okazji Święta Dziękczynienia. Porzucałem życie, które powoli mnie dusiło, jedna dobrze zamierzona rada i jeden pogardliwy komentarz za drugim.

Gdy samolot wzbijał się w mroczne niebo, przycisnąłem czoło do zimnej szyby i patrzyłem, jak światła miasta gasną w dole. Gdzieś tam Vivien przybędzie o 14:00, chętna, by delektować się swoją ucztą. A Hudson będzie stał tam, zdziwiony, prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu, nazywając mnie egoistką prosto w twarz, zamiast za moimi plecami, w obecności swojej matki.

Ale nie byłoby mnie tam, żeby zobaczyć ich zdumienie. Nie byłoby mnie tam, żeby przeprosić. Po raz pierwszy od pięciu lat po prostu bym nieobecny. Ta myśl mnie jednocześnie przerażała i ekscytowała.

Zanim przejdziemy dalej, dajcie nam znać w komentarzach, z którego kraju oglądacie ten film. Zawsze cenimy sobie głosy naszej międzynarodowej społeczności. Jeśli odwiedzacie ten kanał po raz pierwszy, zasubskrybujcie go! Wasze wsparcie pomoże nam dostarczać Wam jeszcze więcej epickich historii o zemście. Miłego oglądania!

Trzy dni wcześniej stukot obcasów Vivien na naszym parkiecie zawsze przypominał mi młotek sędziego: ostry, zdecydowany, ostateczny. Weszła do naszej kuchni, jakby należała do niej, co, według Hudsona, było niemal prawdą, ponieważ pomogli nam z kaucją.

„Isabello, moja droga”. Jej głos miał ten sam ton, którego używała, gdy miała mi powierzyć zadanie pod przykrywką usługi. „Musimy porozmawiać o przygotowaniach do Święta Dziękczynienia”.

Moje ręce wciąż były we wrzącej wodzie po obiedzie, który im właśnie podałem: ulubionym pot-au-feu Hudsona, ze wszystkimi dodatkami, których jego matka nauczyła mnie perfekcyjnie przyrządzać w pierwszym roku małżeństwa. Moje ręce krwawiły od wrzącej wody, ale nauczyłem się nie zakładać gumowych rękawiczek w obecności Vivien. Kiedyś zwróciła mi uwagę, że w nich wyglądam nieprofesjonalnie.

„Oczywiście” – odpowiedziałem, siląc się na radosny ton. „W czym mogę pomóc?”

Hudson oderwał wzrok od telefonu na tyle, by wymienić spojrzenie z matką. Widziałem to tysiące razy przez lata: cicha komunikacja, która całkowicie mnie wykluczała, jakbym był dzieckiem, któremu nie można powierzyć rozmów z dorosłymi.

Vivien pogrzebała w swojej designerskiej torbie i wyciągnęła złożoną kartkę papieru. Uroczysty sposób, w jaki się nią posługiwała, przyprawił mnie o gęsią skórkę. Położyła ją na blacie obok mnie z szacunkiem, jakiego można oczekiwać od osoby przedstawiającej dowody w sądzie.

„Oto lista gości na czwartek” – oznajmiła. „W tym roku zaprosiłam jeszcze kilka osób. Moja kuzynka Cynthia przyjeżdża ze swoim nowym chłopakiem. Mój wujek Raymond przyjeżdża z całą rodziną, a Sandersowie z klubu wiejskiego również do nas dołączą”.

Wytarłem ręce szmatką i podniosłem kartkę. Gdy ją rozkładałem, nazwiska pojawiały się co chwila. Policzyłem raz, potem drugi, pewien, że się pomyliłem.

„Trzydzieści osób”. Słowa te ledwo wyszły z jego ust, niczym szept.

„Właściwie trzydzieści dwa. Mały Timmy Sanders liczy się jako połowa osoby, bo ma dopiero sześć lat. Ale i tak zaplanuj trzydzieści pełnych porcji. On rośnie i tak dalej”. Śmiech Vivien był krystalicznie czysty.

„Wiem, że to może się wydawać dużo, ale jesteś taka dobra w organizowaniu tych rodzinnych spotkań. Wszyscy ciągle zachwycają się twoim gotowaniem”.

Hudson w końcu oderwał wzrok od telefonu, ale tylko skinął głową na znak aprobaty.

„Dasz radę, kochanie. Zawsze dajesz radę.”

Wpatrywałam się w listę, z lekko zamglonymi oczami, próbując zrozumieć, o co mnie proszą. W poprzednich latach gościliśmy około piętnastu osób, a i tak zaczynałam gotować dwa dni wcześniej, prawie nie spałam i cały obiad spędzałam, krążąc między kuchnią a jadalnią, podczas gdy inni odpoczywali.

„Kiedy zaprosiłeś wszystkich tych ludzi?” zapytałem głosem słabszym, niż bym chciał.

„Te ostatnie kilka tygodni” – powiedziała Vivien nonszalancko. „Nie martw się o termin, kochanie. Dasz sobie radę. Jak zawsze”.

„Ale nie robiłam zakupów dla trzydziestu osób. Nie planowałam menu dla…”

„Och, zajęłam się planowaniem”. Vivien wyciągnęła kolejną kartkę papieru, tym razem zapisaną jej starannym pismem. „Oto pełne menu. W tym roku ulepszyłam kilka dań. Sanderowie mają swoje tradycje, rozumiesz?”

Rzuciłem okiem na menu i poczułem, że sala zaczyna wirować. Indyk z trzema różnymi nadzieniami. Szynka w glazurze ananasowej. Siedem różnych dodatków. Cztery desery, w tym domowe ciasto na ciasto dyniowe, bo kupione w sklepie nie wchodziło w grę. Domowy sos żurawinowy. Świeże bułki.

„Vivien jest… to zbyt wiele do ogarnięcia dla jednej osoby”.

Machnęła ręką, jakbym wspomniał o czymś błahym, na przykład o drobnej niedogodności związanej z pogodą.

„Bzdura! Jesteś w pełni zdolny. A poza tym Hudson będzie tam, żeby ci pomóc.”

Spojrzałam na męża, mając nadzieję, że w jego oczach zrozumie, że prośba matki jest praktycznie niemożliwa do spełnienia. Ale on już znowu był pochłonięty telefonem.

„Pomogę ci bez problemu” – powiedział, nie podnosząc wzroku. „Potrafię pokroić indyka i otworzyć butelki wina”.

Pokrój indyka. Otwórz butelki wina. Tak właśnie wyobrażał sobie pomoc potrzebną do posiłku, który wymagałby około szesnastu godzin intensywnego przygotowania.

„O której godzinie mam zacząć gotować?” – zapytałem, chociaż część mnie już wiedziała, że ​​odpowiedź będzie absurdalna.

Vivien spojrzał na swój luksusowy zegarek.

Kolacja powinna być podana punktualnie o 14:00. Sandersowie wolą jeść wcześnie. Powiedziałbym, że najlepiej zacząć około 4:00, dla bezpieczeństwa. Może o 15:30, jeśli chcesz, żeby wszystko było idealne.

„Czwarta rano” – powtórzyłem.

„Zacznij gotować o czwartej rano” – powiedziała, tym razem bardziej stanowczo, podając mi listę gości. „I dopilnuj, żeby tym razem wszystko było idealne”.

Hudson podniósł wzrok, ale tylko po to, by podkreślić swoje stanowisko.

„Tak, i upewnij się, że tym razem wszystko będzie idealne. Farsz był trochę suchy w zeszłym roku.”

Psikus, który przygotowałam, przygotowując sześć innych dań, podczas gdy on oglądał mecz piłki nożnej w salonie. Psikus, który wszyscy chwalili. Psikus, o który jego mama specjalnie mnie poprosiła, żebym powtórzyła w tym roku.

„Oczywiście” – usłyszałem swój głos. „Oczywiście, dopilnuję, żeby wszystko było idealne”.

Ale kiedy tak stałam, trzymając w ręku listę trzydziestu dwóch nazwisk i menu, które przytłoczyłoby każdą restauracyjną kuchnię, poczułam dreszcz w żołądku. Nie chodziło tylko o niewykonalność zadania, które mi powierzono. Chodziło o nonszalancję, z jaką je mi powierzono, jakby mój czas, mój wysiłek, moje zdrowie psychiczne były zasobami, którymi mogliby dysponować bez wahania.

Później tego wieczoru, po wyjściu Vivien i zaśnięciu Hudsona, usiadłem przy kuchennym stole z kalkulatorem, próbując znaleźć rozwiązanie. Indyk miał być w piekarniku o 6:00 rano, żeby był gotowy o 14:00, ale potrzebowałem miejsca w piekarniku na inne dania. Obliczenia były niemożliwe. Czas był po prostu nierealny.

Przyłapałem się na tym, że wpatrywałem się w listę gości, po raz pierwszy naprawdę się jej przyglądając. Trzydzieści dwie osoby, ale mojego nazwiska na niej nie było. Gotowałem dla trzydziestu dwóch osób, a nawet nie byłem uważany za gościa na kolacji, którą przygotowywałem.

Wtedy zauważyłem coś jeszcze. Kuzynka Hudsona, Ruby, nie była na liście. Ruby, która od lat obchodziła Święto Dziękczynienia z rodziną. Ruby, która niedawno się rozwiodła i przechodziła trudny okres.

Wziąłem telefon i do niej zadzwoniłem.

„Isabello, jest późno. Wszystko w porządku?”

„Zastanawiałem się… czy przyjedziesz w tym roku na Święto Dziękczynienia?”

Zapadła długa cisza.