Zamienili moje federalne laboratorium w salę weselną

Zaplanowane włamanie

W piątek wieczorem, godzinę po wyjściu mojej asystentki, rodzice wezwali podejrzanego ślusarza. Moja siostra, podczas rozmowy wideo, udawała właścicielkę domu, twierdząc, że to pilna sprawa rodzinna. Zamek został wyważony, a następnie wymieniony.

Po dotarciu na miejsce zignorowali – i usunęli – wszystkie żółte znaki z wyraźnym napisem: „Federalny Ośrodek Badawczy – Zagrożenie biologiczne – Wstęp wzbroniony”. Wyłączyli również kamery monitoringu.

W sobotni poranek przybyły ekipy eventowe. Przekształciły moje laboratorium w salę recepcyjną: parkiet taneczny w strefach wentylacyjnych, projektory naukowe posłużyły jako świąteczne oświetlenie, bufet w strefach przygotowawczych, dekoracje zawieszono na żywych roślinach wykorzystywanych do badań.

W niedzielę obecnych było stu pięćdziesięciu gości. Ślub był transmitowany na żywo, a oglądało go ponad 300 000 widzów online. Wszystko wydawało się idealne.

Nikt nie wiedział, że stworzone warunki – akumulacja CO₂, niski poziom hałasu, zablokowanie systemów wentylacyjnych – uruchomią znany mechanizm biologiczny: uwalnianie związków halucynogennych przez grzyby pod wpływem stresu.

Kiedy impreza przybiera obrót

Pierwszymi objawami były euforia i euforia. Potem pojawił się niekontrolowany świąd. Na koniec potężne halucynacje.

Niektórzy goście myśleli, że widzą topniejące ściany. Inni uciekali przed wyimaginowanymi drapieżnikami. Prezes, gość honorowy, tarzał się w trawie, myśląc, że pływa w oceanie. Moja siostra, w sukni ślubnej, krzyczała i szarpała suknię, przekonana, że ​​atakują ją niewidzialne węże.

Panika była totalna. Transmisja na żywo pokazała całemu światu całą sytuację. Ratownicy pospieszyli na miejsce, nie mając odpowiedniego sprzętu, podczas gdy goście pozostali uwięzieni w szklanej konstrukcji.

W międzyczasie jechałem przez góry, aż w końcu mój telefon znowu znalazł zasięg sieci.

Krytyczne alerty. Nieodebrane połączenia. Przerażone wiadomości od mojego asystenta. I transmisja na żywo z mojego laboratorium, która zamieniła się w koszmar.

Natychmiast skontaktowałem się z Departamentem Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA), a następnie z federalnymi zespołami reagowania kryzysowego. Dostarczyłem wszystkie dane, identyfikatory projektów i analizy. Uruchomiono protokoły bezpieczeństwa.

Wiedziałem, co to znaczy: ratować życie, ale tracić wszystko inne.