Zanim wyjechał na swój ślub, wysłał mi jedną wiadomość

Helen odpowiedziała z wdzięcznością. Ciężar między jej łopatkami w końcu zelżał.

Wpatrywała się w okno, śledząc powolny ruch samochodów na ulicy. Życie toczyło się dalej. Ona też będzie toczyć się dalej – nie jako czyjaś była żona, nie jako drugoplanowa postać w czyjejś historii, ale jako kobieta, która odzyskała to, co jej się należało, i z godnością przeszła przez to, co się stało.

Później tego wieczoru wróciła do pustej krainy. Nie dlatego, że potrzebowała ponownie zobaczyć Marka – dawno go nie było, prawdopodobnie kłócił się z Eleną o prawdę, której nigdy nie raczył jej wyjawić. Helen stała cicho, wsłuchując się w cichy szelest trawy. Pustka jej nie przerażała. Czuła się jak obietnica.

Szansa na odbudowę – nie starego domu, nie wspomnień, ale czegoś nowego. Czegoś, co będzie tylko jej.

Wyobraziła sobie nowoczesny, minimalistyczny dom z szerokimi oknami. Ogród, który sama zaprojektuje. Miejsce zdefiniowane nie przez przeszłość, ale przez kobietę, którą się stała: zdecydowaną, nieustraszoną i wreszcie wolną.

Uśmiechnęła się łagodnie do wszystkich. „Czas już nadszedł” – wyszeptała.

Jej telefon znów zawibrował – tym razem od starej przyjaciółki,  Mii , która cierpliwie czekała, aż Helen na nowo odkryje siebie.  „W tym tygodniu wieczór z winem? Przyniosę dobrą butelkę”.

Helen odpisała:  „Oczywiście”.

Odwróciła się w stronę samochodu, czując cichą, lecz silną pewność: to dopiero początek.

A może gdzieś tam ktoś usłyszy jej historię i poczuje iskrę odwagi w sobie.

Jeśli dotarłeś/aś do końca podróży Helen, powiedz mi:
Co najbardziej Cię poruszyło – i dlaczego?
Chętnie poznam Twoje przemyślenia, bo każda wspólna historia pomaga drugiej osobie nie czuć się samotnym/ą.