Chłopiec wziął ją za rękę i ścisnął tak mocno, że aż zabolało.

„Zaufaj mi. Musimy iść pieszo. Natychmiast” – wyszeptał, zerkając na dom, jakby bał się, że ktoś może ich usłyszeć.

Helen wrzuciła klucz do kieszeni płaszcza. Serce zaczęło jej walić, w dziwnym rytmie, mieszając strach i dezorientację. Lucas nigdy nie podnosił głosu, nigdy nie okazywał takiego strachu. Działo się coś poważnego – i czuła to, jakby drżenie w żebrach.

Ledwo przeszli połowę podjazdu, gdy jej telefon zaczął nieustannie wibrować. Najpierw jej najstarsza córka, Anna. Potem jej najmłodszy syn, David. Telefon za telefonem, gorączkowa seria.

„Nie odpowiadaj, Babciu” – powiedział Lucas niemal błagalnie. „Nie teraz”.

Helen zatrzymała się. Coś w jej krwi zamarło.

„Lucas, powiedz mi prawdę” – powiedziała, jej ton był na wpół strachem, na wpół żądaniem. „Co się dzieje?”

Potrząsnął głową, a w jego oczach pojawił się strach, o wiele zbyt dojrzały jak na jego piętnaście lat.

„Gdybyś uruchomił ten samochód, nie rozmawialibyśmy tu teraz” – odpowiedział w końcu.

W tym momencie zimny wiatr wpadł do pustego garażu za nimi, jakby potwierdzając, że coś przerażającego i realnego niemal się wydarzyło.

Prawda jeszcze nie wyszła na jaw, ale Helen już czuła ją z przejmującą jasnością.

Coś — ktoś — chciał, żeby nie dotarła żywa na pogrzeb własnego męża.

Idąc ulicą, Helen starała się dotrzymać kroku Lucasowi, który poruszał się z mieszaniną pośpiechu i tłumionego strachu. Zimne poranne powietrze paliło ją w płucach, ale tak naprawdę dusiło ją pytanie krążące w jej głowie: Kto chciałby mnie skrzywdzić? I dlaczego akurat dzisiaj?

Kiedy dotarli do małego placu kilka przecznic od domu, Lucas w końcu się zatrzymał. Rozejrzał się, upewniając się, że nikt za nimi nie idzie, po czym odezwał się cicho:

„Babciu… Znalazłem dziś rano coś w garażu. Coś, czego nie powinno tam być.”

Helen poczuła, jak mięśnie jej szyi napinają się.

„Co znalazłeś?”

„Szmata. Utknęła w rurze wydechowej samochodu” – powiedział, przełykając ślinę. „A to był twój samochód. Nikt inny go nie używa”.

Helen poczuła nagłą falę zawrotów głowy.

„Czy mówisz, że… ktoś próbował…?”

Lucas powoli skinął głową.

„Gdybyś uruchomił silnik przy zamkniętych drzwiach garażu, nie wydostałbyś się stamtąd. Mechanik mówi, że to może cię zabić w kilka minut”.

Kobieta zakryła usta dłonią. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Wzięła głęboki oddech, starając się uspokoić.

„Skąd wiedziałeś?”

Lucas wyjaśnił, że przyjechał wcześniej do domu, żeby towarzyszyć jej na pogrzebie, bo wiedział, że będzie zdruzgotana. Przechodząc obok garażu, zobaczył szmatę ciasno schowaną w rurze wydechowej. Nie wyglądało to na przypadkowe.

„Chciałem to zrobić, nie strasząc cię, ale kiedy usłyszałem, że schodzisz… po prostu zareagowałem” – powiedział.

Helen próbowała myśleć jasno.

„Kto wszedł do garażu? Kto ma klucze?”

Lista była krótka: jej dwoje dzieci, Anna i David, jej synowa, Laura, i sam Lucas. Nikt więcej.

Poczuł mdłości.

Lucas spojrzał na podłogę.

„Wczoraj wieczorem słyszałem coś jeszcze” – mruknął. „Mama i wujek David kłócili się w kuchni. Nie wiedzieli, że jestem na schodach. Słyszałem, jak mówili… że kiedy podpiszesz dziś papiery, wszystko będzie łatwiejsze”.

„Jakie dokumenty?” zapytała zdezorientowana Helen.

Lucas spojrzał w górę.

„Dokumenty ubezpieczenia na życie dziadka. Mówiły, że trzeba „współpracować”. A jeśli się nie współpracowało… mieli plan”.

Helen poczuła dreszcz na plecach. Pamiętała, jak bardzo Anna nalegała, żeby podpisała jakieś dokumenty „dziedziczenia”. Pamiętała wymijającą postawę Davida, gdy zadawała pytania. Pamiętała, jak Laura traktowała ją jak ciężar przez tygodnie.

Nic z tego nie miało sensu… aż do teraz.

„Myślisz, że…?” Helen nie mogła dokończyć zdania.

Lucas powoli skinął głową.

„Chyba nie spodziewali się, że wrócę do domu tak wcześnie” – powiedział. „I chyba chcieli, żeby to wyglądało na wypadek. Właśnie dzisiaj, kiedy wszyscy będą zajęci pogrzebem”.

Głos Helen się załamał.

„Mój własny syn… moje własne dzieci…”

„Babciu, nie jesteś sama” – powiedział Lucas, ponownie biorąc ją za rękę. „Ale musimy pomyśleć. Nie możesz wrócić do domu bez planu”.

Helen usiadła w ławce, jej ciało drżało. Po raz pierwszy od śmierci Michaela rozpaczliwie pragnęła, żeby był przy niej, żeby mógł jej powiedzieć, co ma robić. Ale była sama. Sama z potworną prawdą.

„Co chcesz zrobić?” zapytał Lucas.

Helen wzięła głęboki oddech.

„Najpierw” – powiedziała z determinacją, o której istnieniu nie wiedziała – „pójdziemy na pogrzeb. Niech myślą, że wszystko jest tak samo. A potem… porozmawiamy z prawnikiem. I z policją”.

Lucas skinął głową, ale w jego oczach malowało się coś mroczniejszego: strach przed tym, co może się stać, gdy rodzina odkryje prawdę.

Pogrzeb miał być dopiero początkiem.

Nabożeństwo odbyło się w małym, ceglanym kościółku, do którego Helen i Michael uczęszczali co roku na Boże Narodzenie od dziesięcioleci. Gdy Helen weszła, poczuła na sobie ciężar oczu wszystkich. Anna pobiegła do matki, a jej łzy były idealnie odmierzone.

„Mamo! Czemu nie odbierałaś telefonów? Tak się martwiliśmy…”

Helen zachowała spokojny wyraz twarzy, chociaż w środku krew wrzała w niej.

„Nie słyszałam ich” – skłamała łagodnie.

Powiedziała to samo Davidowi, gdy podszedł bliżej, udając zaniepokojenie, gdy w rzeczywistości jego oczy obserwowały ją z celowym chłodem.

Lucas cały czas czuwał przy niej, niczym cichy, mały opiekun.

Podczas ceremonii Helen nie usłyszała ani słowa z wypowiedzi pastora. W myślach odtwarzała każdy gest, każdą insynuację, którą ignorowała przez lata: presję związaną z podpisaniem dokumentów, kłótnie za zamkniętymi drzwiami, komentarze Laury o tym, „jak trudno utrzymać dwa domy” lub „jak najlepiej uprościć dziedziczenie”.

Michael zawsze ufał swoim dzieciom. Ona też. Ale śmierć zmienia ludzi, a może ujawnia, kim naprawdę są. Kiedy ceremonia dobiegła końca, Anna i David otoczyli ją.

„Mamo, musisz dziś podpisać dokumenty. To ważne” – powiedziała Anna, starając się brzmieć łagodnie.

„To zajmie tylko chwilę i potem sami będziemy mogli zająć się resztą” – dodał David.

Helen położyła dłoń na ramieniu Lucasa.

„Nic dziś nie podpiszę” – powiedziała stanowczo. „I chcę omówić każdy dokument z moim prawnikiem”.

Wyraz twarzy Dawida natychmiast stwardniał. Fałszywy uśmiech Anny rozpadł się w proch.

„Mamo… to nie jest konieczne” – wycedziła Anna przez zaciśnięte zęby.

„Myślę, że tak” – odpowiedziała Helen. „A jeśli ci się to nie podoba, możesz poczekać, aż rozstrzygnie to prawo”.

Dawid zrobił krok w jej stronę.

„Co sugerujesz?”

Helen spojrzała mu w oczy, nie mrugając.

„Że żyję. I zamierzam tak pozostać”.