Zaprosił swoją „biedną” byłą żonę na ślub, żeby ją upokorzyć. Przyjechała limuzyną z jego największym rywalem… i sekretem, który doprowadziłby go do bankructwa jeszcze przed świtem.

Pobiegł do biura, ale karta-klucz nie działała. Zadzwonił do swoich prawników, ale ci byli już na spotkaniach z jego nowymi właścicielami. Było za późno.

Ethan, dysponując wiedzą Clary o działalności Davida i, co ważniejsze, o jego długach , po cichu i systematycznie spłacił wszystkie niespłacone pożyczki swojej firmy. Wykorzystali jego własną arogancję przeciwko niemu. David nie został po prostu przejęty. Został chirurgicznie rozmontowany.

Vanessa wpadła jak burza do jego biura, które ekipa z Caldwell Enterprises pakowała już do pudeł. Była wściekła, a na jej twarzy malował się wczorajszy makijaż i dzisiejsza wściekłość. „Dopuściłeś do tego!” – krzyknęła. „Ta… ta kelnerka ! Zniszczyła cię! Jesteś zrujnowany, Davidzie!”

Nie odpowiedział. Po prostu zapadł się w skórzany fotel, a w myślach odtwarzał sobie obraz Clary wychodzącej z tamtej sali balowej – spokojnej, pełnej gracji i swobodnej.

Tymczasem, wiele mil dalej, Clara siedziała w przestronnym, narożnym biurze, tym, które właśnie stało się jej własnością, z widokiem na panoramę Seattle. Ethan wszedł i postawił filiżankę kawy na jej nowym biurku.

„Nie chciałam zemsty” – powiedziała cicho, podpisując ostatni zestaw papierów. „Chciałam tylko… zamknięcia. Chciałam, żeby zobaczył, że nie jestem osobą, którą odrzucił”.

Ethan uśmiechnął się, opierając się o biurko. „Widział. A teraz całe miasto wie. Uznajmy ten rozdział za oficjalnie zamknięty”.

Clara westchnęła, głęboko i długo, jakby uwalniając trzy lata bólu. „To zabawne. Przez lata byłam tak wściekła, że ​​myślałam, że jestem bezsilna. Ale tak naprawdę musiałam tylko przestać udowadniać swoją wartość ludziom, którzy na mnie nie zasługiwali”.

Sięgnął po jej dłoń, kciukiem głaszcząc kostki. „A teraz” – powiedział – „zbudowałaś coś, co jest warte więcej niż one wszystkie. Godność”.

Kilka tygodni później Clara otrzymała list. Został on przesłany z jej starego mieszkania. Adres zwrotny wskazywał skrytkę pocztową. List był od Davida.

„W końcu zrozumiałem, co straciłem. Nie chodziło o interesy. Nie chodziło o pieniądze. Chodziło o ciebie. Byłeś fundamentem, a ja byłem zbyt głupi, żeby to dostrzec. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz”.

Clara przeczytała to raz. Potem starannie złożyła i schowała do szuflady. Już go nie nienawidziła. Gniew wypalił się, zastąpiony spokojem i ciszą. Był po prostu… częścią jej przeszłości. Lekcją.

Mijały miesiące. Clara i Ethan pobrali się po cichu, nie w okazałym, pustym hotelu, lecz w ogrodzie swojego nowego domu, w obecności jedynie garstki bliskich przyjaciół. Nie było fotografów, partnerów biznesowych, show-biznesu. Była tylko miłość, śmiech i autentyczność, której David Montgomery nigdy nie zrozumie.

Tańcząc pod sznurem prostych, wieczornych światełek, Ethan szepnął jej do ucha: „Czy żałujesz, że poszłaś na jego ślub?”

Clara uśmiechnęła się, opierając głowę na jego piersi. „Ani na sekundę” – powiedziała. „Czasami życie wystawia cię na ostatnią próbę. Nie po to, by dostrzec swoją słabość, ale by raz na zawsze udowodnić swoją siłę”.

Tej nocy wreszcie poczuła się wolna.

A po drugiej stronie miasta, David spojrzał ze swojego teraz pustego penthouse’u, tego, który bank przejął, i uświadomił sobie, o wiele za późno, że bogactwo bez uczciwości nic nie znaczy. Kobieta, którą kiedyś wyśmiewał za jej prostotę, nie tylko go przewyższyła – stała się wszystkim, czym on nigdy nie mógłby być.